Geschreven door Raymond van der Wielen, 18. jul, 2018

Gisterenavond zat ik alleen thuis. Mijn vrouw had afscheid van groep 8 met musical en eindfeest. Verveeld zapte ik wat rond, belandde bij het einde van de film Mama Mia en bleef maar even kijken. Aan het einde van die film werd Dancing Queen gezongen. Dat nummer kan ik niet horen zonder even aan Milou te denken. En denk ik aan Milou dan denk ik ook aan die schitterende foto in dat zonnebloemenveld: zo vol levensvreugde en levenslust. Dat is ook de manier waarop ik me Milou zal blijven herinneren.

Geschreven door Anita, 30. jun, 2018

Wat een mooie foto samen met mijn lieve vriendin
De juni dagen weer voorbij
Hoop dat jullie hebben genoten ondanks het grote gemis
Liefs Anita

Geschreven door Ilanda, 10. jun, 2018

Geschreven door Annflower, 30. mei, 2018

Lieve Mil,

Je bent nog zo in mijn leven iedere dag. Ik mis je iedere dag, ik denk aan je iedere dag en ik wil het liefst alles tegen je zeggen. Zoals we dat vroeger ook 'gewoon' konden doen.
Ik denk nog vaak na over wat jij zou hebben gevonden van een bepaalde situatie, of wat je zou zeggen. Soms zorgt dat er voor dat er een mega lach op mijn gezicht verschijnt. Want oh wat kon ik met jou lachen. Maar vaak zorgt dit ook voor veel verdriet omdat je er niet meer bent.
Ik denk na over wat jij/wij allemaal gedaan zouden hebben als je nog hier was. Vakanties, stedentripjes, shoppen, uren films kijken, feestjes, samen lachen, samen huiles, ALLES.
Soms is het besef er nog steeds niet dat je echt nooit meer binnen komt lopen, dat we nooit meer je leukste lach kunnen horen (op filmpjes na), en nooit meer uren kunnen kletsen.
Overal waar ik ga, neem ik jou met me mee. En ik weet zeker dat al jouw vriendinnen en je allerliefste familie dit ook doen. Je zit zo in ons met alles wat je ons die veel te korte tijd hebt laten zien.

Maar ik mis je zo mega.

Love you forever!
xxxxxx Annflower

Geschreven door Laura, 9. mei, 2018

Lieve Milou,

Bij het typen van jouw naam vloeit een golf van heimwee en hunkeren naar jou door m'n lijf.

Weet je, in oktober gaan wij meedoen aan de Samenloop voor Hoop met jouw vriendinnetjes. 24 uur lang samenzijn met jouw mensen om geld in te zamelen om mensen meer hoop te geven van die fucking ziekte af te komen.
Jij bent onze verbindingsfactor en staat centraal dit weekend, om jou zoveel mogelijk te voelen.

28 juni gaan we met elkaar ‘ De klim naar de hemel’ lopen, om op jullie dag zo dicht mogelijk bij jou te kunnen zijn.

Laatst had ik classic weer eens kledingstress en trok ik een jasje tussen jouw kleren vandaan, jouw jasje van minstens 6 jaar geleden voelt nog steeds alsof jij er pas nog in gelopen hebt. In het leven hier verandert veel, maar in het gevoel naar jou verandert niets. Dat maakt tijd zo raar..

Evengoed krijg jij het gewoon voor elkaar om van zo ver weg jouw stem in m’n hoofd te laten horen. Met hele kleine dingen al, omdat ik zo weet hoe jij over dingen denkt.

Als ik foto’s van je zie en naar jouw vreselijk mooie glimlach kijk, kan ik het geluid zo terughalen. Zo bekend. Opmerkingen, je mening en reacties, ja ook de hele bitchie, zijn allemaal blijven hangen en klinken dagelijks door mijn hoofd. Je kleren zwerven nog door ons huis en Bruno Banani ruikt nog steeds naar jou. Zo vertrouwd, zo jij.

Zus, ik vind het echt zo raar dat je elke dag nog steeds weg bent van hier. Wij doen maar en jouw leven is stop gezet. Wij hebben hier nog spullen van jou, horen verhalen en zien foto’s om je maar een beetje te kunnen voelen. Jij hebt daar niks en moet het maar in je eentje doen. Ik vind het zo erg voor je dat je alle plannen die je had en aan het maken was, nu niet meer kan uitvoeren, dat je geen feestjes meer kan vieren, met je vriendinnen kan zijn, niet meer het verliefde gevoel kan voelen en niet meer tussen ons in ligt op de bank.

Ik zou er alles voor doen om jouw wensen te vervullen, je plannen waar te maken en jou het leven te geven wat je zo graag had gewild en zo hard voor hebt geknokt.

Kan ik je maar helpen, je hierheen trekken en roepen hoe erg ik je mis.

Ik hou van je en denk zo vreselijk veel aan je.

Dikke kus je zussie

Geschreven door Maxime Smit, 3. mei, 2018

Als ik het voor het zeggen had
Dan weet ik wel wat ik zou doen
Ik zou een retourtje kopen naar de hemel
Om heel dicht bij jou te zijn
Eindelijk weer knuffelen, elkaar omhelzen
Wat lijkt me dat intens fijn

Maar die tickets naar de hemel
Ze zijn helaas niet te koop
En dat is waarom ik hier op aarde
Soms met mijn ziel onder de arm rondloop

Want sinds wij jou hebben verloren
Is mijn leven niet meer compleet
Ik mis je in alle dingen
In alles wat je deed

Ik weet het, misschien heb je het wel goed daarboven
En geloof me, dat troost me oprecht
Maar soms twijfel ik eraan
Of ik wel alles tegen je heb gezegd

Heb ik je wel genoeg laten weten
Hoeveel ik van je hou?
Je vaak genoeg verteld
Hoe trots ik op je ben?

Het antwoord op die vragen
Zal ik nooit meer krijgen
En dat doet nog altijd pijn
Maar temidden van dat verdriet
Probeer ik sterk te zijn

Want al weet ik soms niet hoe
Ik moet verder met mijn leven
Dus maak er elke dag weer het beste van
Met jou voor altijd in mijn hart verweven

En als mijn tijd dan is gekomen
Ik eindelijk weer oog in oog met je zal staan
Dan weet ik één ding zeker:
Ik knuffel je en ik kus je,
En laat je nooit meer gaan

Geschreven door Oma Gré, 26. apr, 2018

Morgen ben ik jarig. Toen Milou 13-14-15 jaar was, kwam ze de dag voor mijn verjaardag bij me. We gingen inkopen doen en daarna maakten we samen kwark- monchoutaart.
Nu bestel ik een taart bij de bakker, kan natuurlijk ook, maar toch.....
Elk jaar denk ik er met weemoed aan terug.

Geschreven door Claudia van den Brink, 26. apr, 2018

Wat heb je deze bijzondere dag mooi en betrokken beschreven lieve Ilanda. Ik ben zó trots op jullie vanwege het feit dat jullie niet afgehaakt zijn omdat ik helaas niet mee kon fietsen. Jullie hebben door jullie deelname een warm hart toegedragen aan alle terminaal zieke kinderen en hun families, aan Milou, Gwenny en Chantal en bovenal aan mij. Liefs! Claudia ***

Geschreven door W, 14. apr, 2018

Wat kun je de jullie bijzondere dagen toch mooi beschrijven, Hellen.
Ik blijf het logboek van Milou volgen, hoewel minder frequent dan enkele jaren geleden.
Een zonnige zomer gewenst met elkaar!

Geschreven door Tamar , 21. feb, 2018

Ik wil heel vaak iets schrijven, maar ik weet niet zo goed wat. Dan haal ik het maar weer weg. Ik zoek naar gedichtjes, of liedjes, die beschrijven hoe ik me soms voel. Ik kan het niet goed omschrijven. Lekker vaag he?
Ik wil met je kletsen op het terras en koffie drinken met zonnebrillen op in het lentezonnetje.
Hoe zou het leven zijn?

Geschreven door Ilanda, 23. jan, 2018

Geschreven door Anita, 22. jan, 2018

Ik snap je Hellen maar aan de andere kant als je het zelf niet hebt meegemaakt kun je het volgens mij nooit snappen.
Toen mijn vader overleed begon ik pas te snappen wat andere dierbaren om mij heen gevoeld moesten hebben toen het hun overkwam dat ze een ouder verloren.
Maar het verlies van je kind.....
Dikke kus

Geschreven door Annflower, 31. dec, 2017

Lieve lieve Mil,
Er is weer een jaar voorbij zonder jou, vanavond vier ik weer oud en nieuw zonder jou, en morgen begint er weer een nieuw jaar zonder jou.. ✨

Dit soort dagen zijn nog even moeilijk als 5 jaar geleden. Ik proost vanavond op jou lief vriendinnetje, met een hele dikke kus naar boven. Ik mis je forever.

Love you, ❤️💫

Geschreven door B&W, 24. dec, 2017

Lieve familie Smit/de Dood.
Natuurlijk denken we ook nu aan Milou en jullie.
Wij wensen jullie warme en liefdevolle dagen.
Een Kerstgroet van ons..

Geschreven door Annflower, 29. nov, 2017

Miss you so much ❤️