Geschreven door Debby Vlaar, 5. feb, 2013

Lieve Hellen,
eindelijk heb ik een beetje de moed om iets te schrijven. Ik lees iedere keer al die verdrietige maar mooie sterke woorden van jou. Ik hoorde toen van een collega van mij dat Milou heel ziek was. Wat is het dan eigenlijk gek als je familie van elkaar bent en het niet wist. Ik schrok enorm, maar heb nooit de moed gehad om te bellen. Wij zagen elkaar één keer in het jaar met paaseieren zoeken toen de kinderen alemaal nog klein waren, en dan zaten we altijd héél gezellig met elkaar alsof er niet eens een jaar tussen zat. Gewoon als van ouds. Ik vind het verschrikkelijk voor jullie! En ookal hebben we zelden contact, ik wil jullie laten weten dat we ook aan jullie denken! Als ik de dingen lees die jij schrijft is het alsof je de pijn die jij als moeder en jullie als gezin hebben kunt voelen. Ik heb bewondering voor jullie en ik weet wel zeker, Milou ook. Maar dat kan ook niet anders want zij hoort bij jullie gezin en dát neemt niemand van jullie af. Héél veel liefs, Debby Vlaar

Geschreven door O.Jaap en T. Ria, 4. feb, 2013

Lieve allemaal,
Wat een pijn weer, ik voel het met heel mijn hart. De foto's van Ewald, waar hij opgebaard ligt kon ik jaren niet naar kijken laast heb ik ze weer te voorschijn gehaald en weer was het moeilijk. Toch blijft het een deel van ons leven, van ons gezin, hoe moeilijk dat soms ook is. Maar gelukkig hebben jullie en wij goede dagen en dat is ook goed. Liefs en een hele dikke knuffel van ons.

Geschreven door Marcel, 4. feb, 2013

Geschreven door Claudia van den Brink, 31. jan, 2013

Geschreven door Kim, 30. jan, 2013

Lieve Milou,

Nog elke dag hoop ik dat de deur in de klas plotseling opengaat en jij met je stralende lach binnenkomt lopen en vol trots de klas begroet, maar helaas gebeurd dat nooit meer..

We missen je allemaal onwijs,
Het lege plekje in de klas zal altijd ongevuld blijven.

Geschreven door Heleen, 30. jan, 2013

Kippenvel..

Geschreven door Déwi, 29. jan, 2013

Ongelooflijk Helen zoals je blijft schrijven iedere keer weer en iedere keer staan de tranen in mijn ogen! Ik blijft het logboek lezen, de sneltoets op mijn mobiel geeft me de kans om even snel te spieken tijdens de les, iedere dag opnieuw! De tijd gaat zo snel het is niet te bevatten dat het morgen alweer 3maanden terug is (30 oktober ga ik nooit meer vergeten...) Ik heb er letterlijk geen woorden meer voor en heb geen idee wat ik moet zeggen alleen maar dat ik het ontzettend knap vanjullie vind dat jullie de positieve dingen benadrukken en proberen om het leven weer op te pakken (waarvan ik geen enkel besef heb hoe moeilijk dat wel niet is) heel veel liefs Déwi

Geschreven door Mariska, 29. jan, 2013

Zo veel liefde spreekt er uit de woorden en de zinnen... Zo intens groot het gemis en het verdriet... Harder dan je hebben kan...

Geschreven door Patrizia Antuzzi, 29. jan, 2013

Lieve Helen,
Wat kan ik zeggen? Ik kan alleen maar huilen als ik jouw verhaal lees. En geloof me; het bijzondere van Milou straalt van elke foto en van elk bericht van jou, haar familie en haar vrienden af. Liefs, patrizia

Geschreven door Marjanne, 29. jan, 2013

Zo'n bizar respect voor jou Helen. En de rest van je gezin. Wat een gemis wT een verdriet. Ik leef nog elke dag zo met jullie mee! Wat een heerlijke prachtmeid die Milou, een ster die altijd straalt.!!!

Geschreven door Tessa Sloot, 27. jan, 2013

Lieve allemaal,
We vinden het fijn en om de berichtjes op het blog te lezen. Zo knap dat je alles van je afschrijft helen! Ik vind het zo oneerlijk allemaal, waarom ben ik er nou nog wel en Milou niet? Samen hadden we het zo gezellig in het ziekenhuis, Milou was echt iemand waar we snel van zijn gaan houden in een korte tijd.. We denken nog vaak aan haar, en aan jullie. Mijn vader gaat komende Alpe d'Huez ook de berg op fietsen, ook voor Milou. Dat wilde ik je even laten weten. Hele dikke zoen en knuffel. (Ps. Mijn haar groeit al goed)

Geschreven door Iris van der Heide, 26. jan, 2013

Het heeft voor mij een tijd geduurd om woorden te kunnen vinden, om het te kunnen beseffen en om ermee om te kunnen gaan.
Mijn moeder belde zat ik gezellig met vrienden te kletsen in m'n studentenflatje, maar de wereld stond stil en ik kon het niet beseffen.

Hoe kan dat nou? Zo een mooie sterke meid, zo levendig, met zó veel kleur en zo veel levensdrang. Hoe kan het nou dat je het niet hebt overwonnen, die ziekte leek in het begin gewoon een fase, een kleine verkeersdrempel waar je zo overheen kon fietsen. Maar toen je steeds dichter bij de drempel kwam, bleek het een hele klim te zijn. En zodra je bijna op de top was, kwam er opeens weer een eindeloos diep dal. Maar je stapte na de afdaling moeiteloos weer op je fiets, hup weer een andere berg op. Daar ging je weer, vol goede moed, zó sterk.

Uiteindelijk heb je de top nooit gehaald, maar milou wat ben jij een sterke meid. Je geeft mij zo veel inspiratie en kracht.

In het begin dacht ik, waarom is het leven zo? Iedereen gaat dood, wat je er tussen doet maakt niet uit, t einde is voor iedereen hetzelfde. Maar nee jij liet zien dat dat niet zo is, je hebt geleefd, vol genoten van het leven. Je straalde en overal waar je kwam, keek iedereen naar je om.

Je leeft nog steeds, iedereen denkt aan je en vergeet jou niet.

Ik weet nog dat we zo klein waren, vanaf de kleuters tot groep 4 zaten we bij elkaar in de klas. Jij was altijd een lief en leuk meisje, ik een drabber, vervelend kind haha. Ik zag laatst nog foto's van kinder feestjes van ons, en we hebben ook nog een stukje film van je.
Ik sloeg een klas over, maar ging nog vaak langs om te spelen samen met Cynthia, verstoppertje in de schuur, of samen op de trampoline. In het stuk tussen jou en cynthia's huis, waar we eigenlijk niet mochten komen.

Doordat ik een klas hoger zat hebben we uiteindelijk weinig contact meer gehad, af en toe hoi op de gang, of samen op hetzelfde feestje bleef het bij.

Nu vind ik het jammer, dat ik je niet vaker heb gesproken. Maar iedereen wilde vrienden met je zijn, en ja dat kan natuurlijk niet!

Je blijft een inspiratie voor me, niet voor niets doneer ik nu voor de tweede keer mijn haar voor kika.

De pijn wordt met de tijd minder, maar we blijven altijd aan je denken.

Geschreven door Anne, 25. jan, 2013

Geschreven door desiree, 25. jan, 2013

Wat ongelofelijk knap dat jullie terug naar het AMC zijn geweest wij konden dat niet veelste veel woede en verdriet.Ik heb heel veel respect voor jullie.

Geschreven door Alpe d'HuZes, 24. jan, 2013

Lieve Milou,

Over ruim 4 maanden is de Alpe d'HuZes waar ik voor de derde keer heen ga. De afgelopen twee keer heb ik de top gehaald met een foto op zak van mijn opa's die ook veel te vroeg zijn heen gegaan door deze vreselijke ziekte.

Dit jaar word anders, dit jaar hebben ik en mijn team ook een foto op zak van jou. Wij hebben zoveel respect voor jou en je familie...
Zul je ons een beetje helpen van boven?