De laatste bloemen gooi ik in de groene bak. Ze zijn uitgebloeid. Net als alle andere bloemen, prachtige bloemen,
heel veel zonnebloemen. Oktober is weer geweest. Trots kijk ik terug op de dagen rondom 30 oktober.
We hadden een reünietje georganiseerd voor de vriendinnen van Milou. De avond begon wat onwennig. Dat is logisch, Milou was er niet! De meiden kwamen hier tot vijf jaar geleden voor Milou. We zijn elkaar de afgelopen jaren wel tegengekomen of
hebben contact via social media. Maar met z’n allen bij elkaar, dat was nog nooit zonder Milou geweest. We hebben geproost op Milou. We hebben ook geproost op Bente. Twee vriendinnen van toen die er niet bij konden zijn. Milou nooit meer, Bente hopelijk
ooit weer. Veel vochtige ogen, ieder met z’n eigen gevoelens. Na even heel diep zuchten werd het gezellig! We deelden verhalen over het nu, we deelden ook herinneringen. Milou werd regelmatig genoemd. Want natuurlijk wordt ze
nooit vergeten. Wat heeft Milou een diepe indruk achtergelaten bij deze inmiddels jonge prachtige vrouwen! Zij verloren hun vriendin, een vriendin waarmee ze de toekomst tegemoet zouden gaan.
Nadat we ’s ochtends met de oma’s koffie hadden gedronken, zijn we ’s middags naar de Escape Room in Alkmaar geweest. Wat moet je doen op 30 oktober... SAMEN ZIJN! Dat is het allerbelangrijkste.
We hebben gelachen met elkaar, heerlijk gedineerd, met een foto van Milou in ons midden, en gehuild bij de zee. Bij de zee kun je doorademen terwijl je tranen lijken te verdwijnen in de golven...
Ik ben zoals het herstweer. Het ene moment in tranen het andere moment vrolijk en blij. Zojuist regende het hagelstenen, nu schijnt de zon. De regenboog geeft kleur
aan het leven. Ik wil gekleurd door het leven gaan. Laat mij mijn emoties maar voelen. Laat mij Hellen zijn, met mijn verdriet èn met mijn lach.
Het duurde ongeveer een week, toen was ik weer bijgekomen van alle emoties. Het was natuurlijk nog onze trouwdag en mijn vader was ook weer jarig! Elk jaar komen deze dagen aaneengeschakeld terug. Ik vind het al vijf keer heel
heftig.
De stapel kaarten gooi ik nog niet weg. Ik heb ze net weer één voor één gelezen.
Mooie lieve woorden. Soms uit een onverwachte hoek. De kaarten zijn met zorg uitgekozen. Vlinders, goede oneliners, prachtige vergezichten, bloemen, vaak zonnebloemen. Het doet ons goed. Vol trots kijk ik naar Milou’s foto. Wat heeft
ons moppie toch veel teweeg gebracht in haar veel te korte leven. Ze was nog lang niet uitgebloeid...
Hellen