Drie uur ’s nachts ging mijn telefoon. Vanuit een diepe slaap nam ik op. Chantal was compleet overstuur, de hoofdpijn was niet meer te dragen.  Ze belde vanuit haar eigen slaapkamer waar ze al een aantal dagen in quarantaine zat. Zowel Jordi als zij hadden corona. “Ik kom nu naar je toe!”, zei mijn moederhart. “Nee mam, nee”. Chantal en Jordi wilden ons absoluut niet besmetten, ze waren ziek: hoge koorts en vreselijke hoofdpijn. Al dagenlang zette ik eten en drinken voor hun gesloten deuren.

Nadat Chantal de huisartsenpost had gebeld reed ik door de donkere nacht naar Alkmaar om medicijnen op te halen. Ik stond ‘aan’, zat vol adrenaline en reed harder dan nodig was. Toen ik me meldde aan de balie werd ik vriendelijk geholpen door een betrokken medewerker. “Wat heeft je meissie een pijn, ik had zo met haar te doen aan de telefoon….”. Té lief. Ik brak zonder dat ik het aan had voelen komen.  En daar midden in de nacht vertelde ik aan een wildvreemd persoon over mijn zorgen omdat Jordi en Chantal ontzettend ziek waren. En dat ik zoveel last van flashbacks had omdat ooit Milou mij midden in de nacht belde vanuit haar slaapkamer omdat de pijn niet meer te dragen was. Over hoe ziek ze is geweest en hoe leuk ze was.

“Rijd je alsjeblieft voorzichtig”, drukte ze me op mijn hart terwijl ze haar ogen depte. Dat deed ik. Ik wist dat Chantal mij ondertussen elke kilometer volgde via mijn gedeelde locatie. Ze voelde zich onterecht bezwaard. Gelukkig hielpen de medicijnen direct en werd de pijn snel minder. Ik heb nog lang op de trap gezeten om haar vanachter de deur in de gaten te houden én om mijn buikpijn te laten zakken😉.

Inmiddels zijn we twee maanden verder en gaat het prima. Na die nacht heb ik geen traan meer gelaten. Ondanks dat het juni werd. Dat die niet-te-doen dag weer in aantocht kwam. Een kaartje in de bus met een lieve tekst raakte me.  Jordi was jarig, Milou nooit meer. Ik was jarig. Veel berichtjes, kaarten en herinneringen. Milou wordt nooit vergeten. We hadden met het gezin gevaren in de volle zon. Het was een top dag met de allerliefsten. Waarom zou ik huilen?

 Vandaag ben ik met mijn moeder naar Ilona geweest. In haar keuken staat nog altijd een heerlijke foto van twee vrolijke vriendinnen in de meest onbezorgde tijd van hun leven. Milou was graag bij Ilona en haar familie. We kregen een rondleiding in het tulpenbedrijf en mochten niet zonder de mooiste tulpen naar huis. Thuis zette ik twee tulpen bij Milou en in gedachten vertelde ik haar over deze mooie dag. Bijna… nee niet vandaag.

Ik weet dat ik weer eens ga breken. Mijn verdriet is nog altijd intens en aanwezig. Waarschijnlijk op een onverwacht moment. Het komt als het komen moet. Ik hoop zo dat het niet bij een wildvreemd persoon tussen de melk en vla in de supermarkt is.

Hellen