Alpe d’Huzes is een actie waarbij deelnemers hardlopend, wandelend of fietsend onder het motto ‘opgeven is geen optie’ op één dag maximaal zes keer de legendarische
Alpe d’Huez beklimmen om zoveel mogeljk geld in te zamelen in de strijd tegen kanker.
Dit jaar vond deze actie plaats op donderdag 1 juni. De hele week werd er in de media
aandacht aan gegeven. En terecht. Ook op FaceBook las ik van meerdere lotgenoten dat ze ook dit jaar meededen. Knap! ’s Ochtends was ik vrij van mijn werk. Ik was onrustig. Mijn hoofd zat vol met vragen: ‘Moeten wij niet meedoen? Zou dat
misschien goed zijn voor onze verwerking? Brandt er dit jaar wel een kaarsje voor Milou?’
In 2015 hebben we met ‘Team Milou’ meegelopen met SamenLoop voor Hoop.
Deze actie, die ook symbool staat voor de strijd tegen kanker en ook als doel heeft om zoveel mogelijk geld in te zamelen voor het KWF, vond plaats in Heerhugowaard. We vonden dat we daarbij moesten zijn. Het was zeer indrukwekkend, we werden zeer goed
gesponsord maar we waren kapot. Het had zoveel impact op ons. We zijn een week van slag geweest. Het inzamelen van geld is natuurlijk prachtig maar we deden om onze persoonlijke reden mee: Om Milou haar naam te noemen! Ze mag immers nooit vergeten worden!
‘Zal Milou dan toch door veel mensen vergeten worden, niet meer opgenoemd worden?’ Met deze gedachte stond ik die ochtend alvast het avondeten te bereiden. Het is een
angstige gedachte. Mijn verstand kon het even niet winnen van mijn gevoel.
PING. Een messenger: Lieve Hellen, wij zijn nu in Alpe d’Huzes en hebben een kaars voor Milou
opgestoken 
. Het bericht kwam van een oudcollega! Natuurlijk wordt Milou niet vergeten!!.
Ik houd niet van mensenmassa’s en de hypes rondom acties. Ik houd wel van wandelen. Wie weet ooit, wie weet over een jaar of tien.... Want Milou wordt nooit vergeten, we blijven haar naam noemen! Toch?
Hellen.
.