Tien jaar geleden wilde ik een andere baan. Ik was aan het solliciteren op vacatures buiten de reiswereld. Toen werd Milou ziek en stond de wereld om mij heen stil. Alles draaide om Milou en ons gezin. Meer kon ik niet dragen, meer
kon ik niet verdragen.
(Terwijl ik aan het typen ben kruipt de Top 2000 richting ‘The Dancing Queen’… ik ben elk jaar weer een beetje nerveus)
De eerste jaren zonder Milou heb ik in een
overlevingsstand gestaan. Als de kinderen en Emiel en ik maar overeind bleven, dat was mijn missie. Waar nodig heb ik me laten dragen door diegene die dat op dat moment kon en wilde. Ook op het werk had ik mijn eigen Boeddha en de allerliefste
collega’s die geduld met mij hadden.
(Nu ga ik dansen op The Dancing Queen..)
Ieder jaar is het weer beladen. Ik kroop even heel klein weg in de armen van Emiel en we hebben gedanst en alles gezegd zonder
woorden. Dat kan alleen maar samen.
Tijd zal mijn wond nooit genezen. Tijd heeft wel geholpen met het leven weer te kunnen beleven en niet te overleven. Laura woont inmiddels samen met haar Lars, Jordi heeft een nog
te bouwen appartement gekocht en bekijkt keukens met zijn Chrisje, Chantal studeert vanuit haar bed en wordt overhoord door haar Kiek. Zij hebben ondanks hun enorme trauma stappen gemaakt. Daar ben ik enorm trots op en ik kan ze los laten in het leven (als
mama laat ik ze nooit los). Emiel en ik hebben het aller diepste dal in liefde overleefd. En ik ben weer Hellen…
Ik werd opnieuw onrustig wat betreft mijn werk. Een vriendin wees me op een vacature waarbij ik van top tot teen
voelde dat ik die baan wilde. Binnen een dag waren mijn CV en motivatiebrief verstuurd en binnen een week was ik uitgenodigd voor een gesprek. Ook een tweede gesprek volgde maar er werd voor een andere kandidaat gekozen. Dat was jammer, toch wist ik nu zeker,
ik wil een andere baan! Inmiddels had ik me ook aangemeld bij een loopbaancoach naar aanleiding van een subsidiepotje van de overheid (wat leven we toch in een rijk land).
De details ga ik jullie besparen. Solliciteren is een aanslag
op je tijd en energie. Het opladen voor gesprekken, het incasseren van een afwijzing… dat vergt mentale kracht. Gelukkig heb ik inmiddels volwassen kinderen die me, net als Emiel, stimuleerden en motiveerden. Door het solliciteren ben ik gaan
beseffen wat ik wél en niet wil. Niet elke baan past bij mij en ik pas niet bij elke baan.
De loopbaancoach bleek meer dan een loopbaancoach te zijn. Ik ben nooit een rouwtherapie aangegaan. Dat had ik niet nodig vond ik zelf. Nu
had ik een loopbaancoach, dat is toch anders. Dacht ik. Onder de hoede van Iris ben ik heel diep gegaan. Online, ook dat nog. Online heb ik me onder haar begeleiding ook weer opgetakeld en heb ik inmiddels mijn huidige baan opgezegd. Ik heb namelijk
een nieuwe baan waar ik heel veel zin in heb! Vanaf 1 februari word ik informatie consulent bij bibliotheek Kennemerwaard in Heerhugowaard.
Toen ik een rondleiding kreeg in mijn toekomstige werkomgeving stond er een boek met een prachtige
zonnebloem te pronken op een rek. Zonder dat mijn aanstaande collega het zag streelde ik de zonnebloem.. ‘Het is goed hè Milou?’ vroeg ik in gedachten. ‘Jaaaa mama, jaaaa!!!!! ‘.
Dit aparte jaar sluiten
we vanavond heel graag af. Voor de allereerste keer zijn Emiel en ik met z’n tweeën met Oud&Nieuw. De Top 2000 vervult onze kamer met geweldige muziek. Muziek met herinneringen, muziek voor de toekomst! Ik word sentimenteel, dat mag op
deze avond. Op naar een mooi 2021!
Liefs,
Hellen