De afgelopen maanden heb ik meerdere blogs in mijn hoofd ‘geschreven’. Ik heb ze niet geplaatst. De teksten waren te somber, te ingewikkeld en niet leuk. Misschien dat het door de wind en zoveel regen kwam. Of gewoon door de tijd van het
jaar. Het zou ook kunnen dat ik in de overgang ben, daar ben ik me dan niet van bewust. Als ik niet werkte was ik vaak alleen thuis. Ik wilde niet samen met wie dan ook. Had weinig zin iets te ondernemen en lag het liefst lekker onder mijn dekens.
Het klinkt wat depressief, dat ben ik niet. Ik was juist vlak, voelde weinig emotie en vond het allemaal wel prima. Op Facebook zag ik vele stichtingen voorbij komen waarvan meerdere zijn opgericht of worden gesteund door lotgenoten. Ik vind
het knap, zelf heb ik die ambitie niet. Alle afleveringen van ‘Over mijn lijk’ heb ik gekeken. Wat een verdriet, wat is het leven toch vaak gemeen. Ik kon er niet om huilen, ik wist dat het erg was toch voelde ik dat niet. Ik kon maar niet beseffen
dat wij ook zoveel ellende hebben meegemaakt. Ik merk dat ik steeds meer afstand neem van verhalen over kanker.
Zal dit het dan zijn? Zal dit dan betekenen dat ik het verdriet ‘een plek heb kunnen geven’? Misschien dat ik het
nu ‘verwerkt’ heb? Dat is in de afgelopen jaren regelmatig gevraagd, mensen hoopten dat het zo zou zijn. Er is zelfs beweerd dat ik er sterker ‘uit’ zou komen. Ik heb in dat alles nooit kunnen geloven. Misschien dat het toch zo
werkt?
Ook al lag ik het liefst onder de dekens, dat deed ik niet. Er is genoeg te doen en opruimen werkt helend. Omdat ik weinig emoties voelde durfde ik het aan om oude post op te ruimen. Eerder heb ik over deze doos vol herinneringen
geblogd omdat ik ooit al eens dapper begonnen was met sorteren van de inhoud. Toen ging het deksel na enkele minuten weer dicht, de doos belandde weer in de kast. Nu was ik er klaar voor. Het waren voornamelijk felicitatiekaarten voor de geboorte van Laura,
maar ook kindertekeningen en andere post. Wat een mens toch allemaal kan bewaren. Ik heb ze stuk voor stuk weer gelezen (en vond zelfs nog 200 euro!!) om ze daarna op de stapel van het oud papier te leggen. Tussen al die vrolijke kaarten lag ook een Sinterklaasrijm.
Ik begon te lezen. De rijm was voor mij, geschreven in 2011 door Milou. Ze schreef over taferelen van ons samen in het ziekenhuis en ook over de leukere dingen van toen. Alles zag ik weer voor me, ik ‘hoorde’ haar stem en brak.
Uren later wist ik zeker dat hét niet zo werkt. Ik heb mijn verdriet geen plek kunnen geven en ik heb hét niet verwerkt. En sterker dan ik ooit was zal ik nooit worden. Dus nee, zó werkt hét niet. Bij mij in ieder geval niet.
Wel blijf ik meer afstand houden van de verhalen over en met kanker. Want ik voel dat dat beter voor me is. En dat ik voelen kan is een heerlijk gevoel!
Hellen
**
December 2011
Lieve Hellen,
Op en neer naar het ziekenhuis
Soms gil je nog harder dan bij een muis
Bloed prikkie hier, infuusie daar
Snel achter het gordijn en de verpleegsters lachen maar
De verpleegster vraagt “kom je erbij?”
Nee hoor, dat is niets voor mij!
Liever vaders spotten op de gang
Want daarvoor ben je absoluut niet bang
De vaders vinden je hier ook
weer mooier mee
Haal dit cadeau er wel af voor een BM of een LP
Want hier zijn de artsen niet zo blij mee
Laten we het hebben over leukere dingen
Bijvoorbeeld dat je tussen
de zonnebloemen staat te springen
Je ogen scheel, je tong eruit
Voortaan hou je je lipjes wel getuit
Als je naar je zelf kijkt in dit cadeau dat je in je tas draagt met je mee
Hopelijk blijf
je tevree
Vast wel, want je bent een lekkerding
Al 20 jaar getrouwd, en nog steeds draag je een string
Zelfs de jurk paste nog aan
Laten we zo nog ruim 40 jaar verder gaan
Het belangrijkste wat ik nog zeggen wou,
Is dat ik heel veel van je hou.
Zwarte Piet.
**