Nee, ik wil het niet . Niet nu, gewoon niet doen. Laat me, laat me gewoon...
Ik was in het winkelcentrum met mijn schoonmoeder. Toen ik haar ’s morgens belde om te vragen of ze die dag ergens naar toe wilde, stelde ze
voor om te winkelen. Ze wilde graag nieuwe schoenen. Ik had alle tijd en samen gingen we op pad. Als je 86 jaar bent en je lichaam werkt niet meer mee, dan kost het veel energie om schoenen te passen. Daar neem je dan de tijd voor. Ik pakte diverse schoenen
uit het rek en samen beoordeelden we de keuze. Het was rustig in de winkel. Passenger op de achtergrond. ‘only know you love her when you let her go.. ‘ De songtekst waar ik zo vaak mee geworsteld heb. Ik hou zo ontzettend veel van Milou en ik
kon haar niet laten gaan. Maar ik had geen keus. Ik probeerde de woorden te negeren. Deze gedachten wilde ik nu niet. Laat me, laat me gewoon...
Mijn schoonmoeder slaagde voor schoenen en we vervolgden onze winkelgang. Lekker winkels kijken
terwijl we verder geen opdracht hadden. Dat is fijn en gezellig. Ik kwam iemand uit vroegere jaren tegen. We begroetten elkaar vrolijk en ik merkte enige twijfel bij haar. Ze weet van Milou maar na zoveel jaren is dat dan lastig om te benoemen. Dat snap ik
en dacht, nee niet nu… laat me maar … Snel kaartte ik een ander onderwerp aan en zei haar weer gedag. Daar ben ik ik best wel goed in geworden 😉. We liepen verder en op een terras werd ik getrakteerd op koffie met gebak.
In de Hema scoorde mijn schoonmoeder leuke blouses en de rollator raakte steeds meer belast. Alicia Keys begon te zingen ‘this girl is on fire…’ Oh nee, ook die nog…. Niet nu! Laat me gewoon genieten…
Ik
wil altijd aan Milou denken. Maar op sommige momenten heb ik de kracht niet om het verdrietige gevoel te dragen. Wanneer en hoe en wat is niet te voorspellen. Het kost dan veel energie om mentaal overeind te blijven.
Toch lukte het weer.
Mijn schoonmoeder genoot zo van de aandacht en het winkelen. Toen ik haar thuis bracht zag ze er vermoeid uit. ‘Maar ik ben zo dankbaar en voel me zo blij van binnen!’. Van haar woorden werd ik blij, het verdrietige gevoel wilde ik niet.
Niet nu, laat me
Laat me gewoon...
Hellen.