Sinds september volg ik een spirituele cursus in een
mooi schuilkerkje in Alkmaar. Het medium dat de cursus leidt zegt: ‘Als er nog teveel verdriet is krijg je geen contact met degene die hier niet meer is’. Ik begrijp het en toch denk ik heel egoïstisch als ik door de donkere stad naar huis
fiets ‘maar misschien zou een teken de pijn wel wat verzachten’. Ik weet niet waar Milou nu is en of ze wel een teken kan geven. En als het wel kan weet ik dat ze toch haar eigen plan trekt zoals ze altijd gedaan heeft. Krachtige, lieve Milou.
Op Tweede Kerstdag stuurde Chantal een berichtje naar Ruud en mij ‘Hoiii. Papa, mama en ik gaan met z’n drieën gourmetten. Als jullie zin hebben mogen jullie aanschuiven’. Heerlijk is zo’n spontane
actie die op zo’n goed moment komt. Het voelde als de kers op de kersttaart en zo zaten Ruud en ik een paar uur later aan tafel met Chantal, Hellen en Emiel in hun warme, fijne huis. Er lagen zelfs pakjes voor ons onder de kerstboom. In de kerstboom
hangen volgens traditie de nieuwe kerstballen van Jordi, Milou, Laura en Chantal. Chrisje en Lars hebben dit jaar ook een bal gekregen en in de boom gehangen. Een dierbaar gebruik, de boom hangt inmiddels vol met prachtige, allemaal verschillende, witte ballen.
Als ik mijn cadeautje uitgepakt heb houd ik het favoriete luchtje van Milou in mijn handen. Ik kijk naar Hellen. ‘Omdat je haar zo mist’ zegt ze. Ik slik. Vandaag draag ik jouw luchtje, Milou. Jij bent om me heen en daar hoef je
niets voor te doen.
Ilanda