Het was druk geweest op mijn werk. Snel had Ik mijn make up wat bijgewerkt en mijn handen door mijn haar gehaald. Ik keek in de spiegel en besloot dat het ermee door kon. Op de fiets voelde ik mijn gedachten te keer gaan. Ik parkeerde de onrust en gaf
blijdschap de ruimte. Deze keer was ik voor Chantal onderweg naar het Han Fortmann college. Na 12 jaar zou het de laatste keer zijn. Chantal was geslaagd voor de Havo. Wat een topper! De leerstof is voor haar nooit een probleem geweest. Ze heeft zelfs met
het hoogst gemiddelde cijfer van de klas de examens voltooid. Maar zonder Milou heeft Chantal hele zware jaren achter de rug. Niet iedereen in haar omgeving is zich daarvan bewust geweest. Wij wel, daarom is onze trots groter dan groot. Ons kleine meissie,
inmiddels 18 jaar en een prachtige jonge vrouw.
In 2007 gingen zowel Jordi als Milou naar de brugklas op het HFC. Dat vond ik leuk. Zelf had ik ook op deze school gezeten. Er waren nog leraren die mij ook les hadden gegeven.
Jordi heeft de Havo in vijf jaar behaald. We waren totaal verrast en gruwelijk trots. Milou struikelde in VWO4. Ze had te veel lol met haar vrienden en vriendinnen en vergat haar huiswerk te maken. Ze besloot naar havo 4 te gaan maar begon dat jaar met de
diagnose leukemie op zak. Omdat veel leerstof herhaling was ging ze ondanks haar ziekte ruim voldoende over. Vol goede moed begon ze aan havo 5. Milou heeft slechts een paar dagen in de klas gezeten. Twee maanden later was de herdenkingsdienst in de aula’s
van de school…. Laura ploeterde al die jaren door de Havo heen. Gesteund door een aantal docenten en haar vriendinnen. Inmiddels is ze afgestudeerd aan de Haagse Hogeschool. Gisteren stond Laura op het podium bij haar diploma uitreiking. Vandaag was
het feest voor Chantal.
Met het zweet nog op mijn rug was ik ruim op tijd bij Han Fortmann. Emiel, Jordi en Laura zaten even later naast me. We voelden alleen maar blijdschap en trots voor onze jongste van het gezin. Na vele mooie toespraken
kwam het moment voor Chantal. Haar mentor sprak lovende woorden:
Gevoelig en uiterst lief. In zoveel opzichten een prachtige jongedame. Je hebt het fantastisch gedaan. En vanuit de hemel een dikke thumb up van Milou! Wat zal ze trots zijn op haar
kleine zussie!
Dat had ik niet aan zien komen… BAM! Milou was er toch weer bij. Net zoals mijn tranen… Wat een mooi gebaar van deze docent.
Later heb ik tijdens het feest in de aula een aantal docenten gesproken
die nauw betrokken zijn geweest bij Milou. Zij zijn haar nog lang niet vergeten. Wat heeft ze een intense indruk achtergelaten. Laura en Chantal liepen sprankelend door de aula vol met vertrouwde leraren en bekenden. De aula waar we toen zoveel tranen van
verdriet hebben gehuild.
Met Laura achterop fietste ik naar huis. Han Fortmann College lieten we achter ons, de vele herinneringen namen we met ons mee.
Hellen