Het is half januari, 2019 draait alweer een paar weken. Weer een jaar zonder jou, Milou.
De decembermaand hebben we gevierd. Sinterklaas vierde ik samen met Chantal en mama
Hellen. Je weet hoeveel de familie van Sinterklaas houdt dus er waren genoeg cadeautjes. Het was dit jaar anders omdat Laura in Madrid, de stad van Sinterklaas, was. Chantal had van alles geregeld en zo zaten we in Alkmaar met z’n drietjes rondom
een nepschoorsteen met een nepvlam. Toch was het heerlijk warm.
Met Kerst gingen de Smitjes naar Spanje om samen met Laura in Valencia Kerst te vieren. Opa en oma waren in Berlijn. Ruud en ik liepen in de supermarkt
om een blik erwtensoep te kopen, je kent ons een beetje.
Oud en nieuw hebben we allemaal op onze eigen manier met fijne mensen gevierd.
En nu is het 2019. Jordi is op
wintersport geweest, Laura heb ik alweer geknuffeld in Nederland en ik was jarig. Ik heb een fantastische dag gehad samen met Ruud in Delft. Toen ik thuis kwam lag er een grote stapel kaarten in de brievenbus. Ik miste die van jou.
Heel verdrietig is dat ome Michiel, een broer van opa, is overleden. Boven zijn overlijdensadvertentie staat ‘Probeer niet verdrietig te zijn omdat ik er niet meer ben, probeer blij te zijn omdat ik er was’.
Die kanteling heb ik in 2018, met wat hulp, rondom jouw verlies proberen te maken. Niet alleen denken aan dat je er niet meer bent maar ook denken aan de fantastische jaren die we met je beleefd hebben. Ik vind dat maar lastig, ook de mooie herinneringen
doen pijn door het besef dat er geen nieuwe meer bijkomen. Net als een lichaam verandert verdriet misschien wel iets van vorm na een aantal jaar maar de essentie blijft precies hetzelfde. Het voelt niet lichter.
Ik las laatst in een column dat mijmeren goed is. In dit stukje mijmer ik over jou en over het nieuwe jaar. Ook dat verandert bij mij niet, ik denk (te)veel. Ik hoor het je zeggen ‘Ila, dat hoeft toch niet, ik vind het niet leuk, hoor, dat je
zoveel denkt’. Toch neem je me zoals ik ben, onvoorwaardelijk.
Ik hou zoveel van jou.
Ilanda