Er stond geen brievenbus. Op weg naar mijn werk wilde ik een kaart bezorgen voor tante Luus. De volgende dag zou zij 83 jaar worden. Sinds een paar maanden woont ze in een verzorgingstehuis waar ik regelmatig langs fiets. De deur was nog gesloten. Nou
ja, dan op de terugweg nog maar een keer proberen.
Tante Luus heeft al ruim tien jaar een afschuwelijke spierziekte. Inmiddels kan ze alleen nog haar hoofd gebruiken. Alle andere functies zijn uitgeschakeld. Ome Michiel was haar steun
en toeverlaat. Alles had hij voor haar over. Tot overmaat van ramp overleed hij afgelopen januari. Tante Luus moest daarom hun prachtige huis verlaten omdat ze 24/7 verzorging nodig heeft. Wat een verdriet.
Op de terugweg stond de brievenbus
er natuurlijk nóg niet. De deur ging wel open. Ik.liep naar binnen om mijn kaart af te geven. Op de tweede verdieping kwam ik iemand tegen. Ze nam mijn kaart niet aan, mijn tante woonde op de derde etage. De deur werd daar voor me geopend en schoorvoetend
liep ik naar binnen. En daar zat tante Luus! Ik tikte haar voorzichtig op haar arm. Blij verrast keek ze me aan. Ze was net klaar met eten en vroeg me direct even mee te gaan naar haar kamer. Alleen een kaart afgeven ging niet door. En daar was ik blij om!
Tante Luus is zo ontzettend lief.
Ze zou haar verjaardag niet vieren. Eén van haar dochters vond dat geen goed plan en er was alsnog een feestje georganiseerd. Tante Luus had er nu toch wel zin in, ondanks het grote gemis van haar
man. Trots en dankbaar vertelde ze over haar kinderen en kleinkinderen. Hoe ze alles samen zo goed regelden. Ook vertelde ze dat ze kan patiencen op de computer. Die bestuurt ze met haar ogen! En hoe ze ontzettend kan balen als ze ‘s avonds voor de televisie
zit maar niet kan zappen. Maar verder geen wanklank. We kletsten over van alles. Onze ogen waren soms even vochtig.. Ik vertelde haar hoe lief ik haar vind. Toen Milou ziek was zei ze me: ‘Hellen, wat ik heb is vreselijk maar voor Milou is het veel erger,
ìk heb een mooi leven gehad. Milou is veel te jong’. Niet alle mensen op leeftijd kunnen zo relativeren, tante Luus wel.
Voordat ik weg ging vroeg ze of ik mijn naam in de agenda wilde zetten. Ik schreef er een kleine tekst
bij. ‘O ja, jij kan natuurlijk zo mooi schrijven’. Dat wilde ik nu voor haar en over dit bezoekje doen.
Ik gaf mijn tante een dikke kus en wenste haar een mooie verjaardag toe. Terug op de fiets was ik blij dat ik tegenwind
had. Leeftijd? Ziek zijn? Leven? Dood? Ik vind het zo ingewikkeld…
Hellen