In mijn pauze ging ik een flesje wijn kopen voor de avond die komen zou. Er was een aanbieding: zes halen, drie betalen. Beter! Bij de kassa schoof ik de doos wijn in de tas
die ik in Iran had gekregen. Ik had binnenpret, ze moesten eens weten daar in Iran. Ik heb een geweldige reis mogen maken. Wat een prachtig en indrukwekkend land. Mijn heimwee kreeg geen kans door het drukke programma. Elke dag had ik een ‘wauw-moment’.
Zo mooi. Ik heb kennis gemaakt met de cultuur door de fijne gesprekken met Iraanse reisgenoten. Het is een heel andere cultuur dan dat wij gewend zijn. In Iran verblijven betekent ook: geen alcolol. Alcohol is verboden en wordt daardoor stiekem achter
gesloten gordijnen gedronken. Zo’n moment heb ik op uitnodiging ook beleefd, dat was spannend en heel leuk.
Inmiddels is het eind januari. Voor velen Dry January, ik doe daar niet aan mee. Elke dag lees ik over challenges. Het is hip om Engelse termen te gebruiken, in het Nederlands zijn het eenvoudigweg uitdagingen. Runchallenge,buikchallenge, billenchallenge...
Die laatste zou gerust wel goed voor me zijn. Gisterochtend heb ik met Laura een uurtje gesport. Op zich al een hele uitdaging om op zondagochtend naar de sportschool te gaan. Vandaag kan ik nauwelijks lopen van de spierpijn. Ik zou misschien toch vaker
moeten gaan...
Elke dag is toch al een uitdaging op zich?: Op de fiets naar mijn werk terwijl de
weersvoorspellingen slecht zijn. Een gezonde maaltijd op tafel zetten terwijl ik eigenlijk geen zin heb om te koken. Niet nóg een aflevering van die spannende Netflix serie kijken omdat het al 00.30 uur is. Ons optutten voor die verjaardag waar we niet
naar uitkijken (natuurlijk wordt die uiteindelijk heel gezellig). Kiezen: òf naar de sportschool òf mijn songteksten oefenen voor het optreden volgende week?
We zijn deze maand al naar drie uitvaarten geweest. Twee tantes en een oom , allen hebben ze een respectable leeftijd bereikt. Maar altijd is er verdriet bij de achtergebleven
families. Toen het Ave Maria gezongen werd voelde ik mijn eigen diepe verdriet naar boven drijven. Ik vocht tegen mijn tranen, ik was daar tenslotte niet voor mezelf.
Heel vaak denk ik aan een aantal jonge vrouwen die knokken tegen kanker. Ik denk aan onze vriendin van wie haar man al een maand op IC ligt te vechten.Dagelijks denk ik aan Bente, deze week is zij in Frankfurt
voor opnieuw een stamcelbehandeling. Voor hen is elke dag een enorme uitdaging...
En altijd denk ik aan Milou....
IK PAS NIET en open de doos. Mijn uitdaging vanavond is om te genieten van dat ene glaasje wijn. Proost!
Hellen
Mijn zus gaat al jarenlang de uitdaging aan om een maand geen alcohol te drinken. Heel slim kiest ze daarvoor
februari uit. Ilanda doet het op haar eigen manier. Ze schreef een prachtig gedicht dat gepubliceerd is in een gedichtenbundel 'Diepte':
Zijn wie ik ben
Emoties bewegen
willen graag vrij
gevoelens leven
ze horen bij mij
Als tranen niet stromen
verdriet verstilt
dan adem ik niet
raak ik verkild
Als lachen niet lukt
blijdschap verstart
dan ga ik gebukt
word ik heel hard
Als schreeuwen niet mag
boosheid drijft af
heb ik geen kracht
voel ik me laf
Als trillen niet kan
de angst verstijft
dan blijf ik alleen
met mijn koude lijf
Dus ik gooi het eruit
toon mijn gevoel
zijn wie ik ben
dat is mijn doel
Ilanda de Dood