“Ben jij weer gelukkig?”, vroeg Ilanda me toen we over het Noord-Hollandpad liepen. Ik kon niet meteen antwoord geven.
In 2014 zijn we begonnen aan de route dwars door Noord-Holland. We zijn gestart in Den Helder (Texel bewaren we als afsluiting) en afgelopen weekend hebben we de twee meest zuidelijke trajecten gelopen.
Zaterdag twintig kilometer van Abcoude naar ’s Graveland, zondag ruim vijftien kilometer naar het eindpunt Huizen. In ’s Graveland hadden we een bed&breakfast geboekt zodat we deze keer een zware rugzak droegen met onze overnachtingsspullen.
Na drie weken mooi, al vroeg voorjaarsweer waren de voorspellingen voor dit weekend niet goed. Het kon ons niet deren. We wilden weer afzien, pijn voelen en doorzetten. De wandelingen symboliseren
voor ons de strijd van Milou tegen de fucking leukemie en de strijd die wij later moesten ondergaan om zonder Milou te overleven. Het was al anderhalf jaar geleden sinds we gelopen hadden. Het was hard nodig om weer op pad te gaan, ons Noord-Hollandpad..
Het leven mét Milou raakt steeds verder weg. Én het gaat goed met ons. Dat is heel fijn en vaak ook verwarrend. Het is al lang geleden dat ik echt om mijn verdriet gehuild
heb. Tijdens de lange wandelingen kan je je gedachten weer alle kanten op laten gaan. We kletsen over alles, we zeggen kilometerslang niks, we halen herinneringen op en genieten van de omgeving. Dwars door ’t prachtige Gooi lopen we over de heide langs
immens grote huizen waarvan je bij elk huis denkt ‘zou Linda de Mol hier wonen?’
Toen Ilanda de tweede dag deze vraag stelde, liepen we door de regen met hele zware
benen en pijnlijke voeten. Zaterdag was onverwacht zonnig, we hadden heerlijk gedineerd en in een bijzondere bed&breakfast overnacht. Ik genoot volop van het moment en probeerde mijn pijn te negeren. Dat was ook mijn antwoord. “Nee, ik kan niet zeggen
dat ik weer gelukkig ben. Ik kan me wel weer gelukkig voelen omdat veel goed gaat. Maar gelukkig wórden, daar is mijn pijn echt te groot voor”.
Vandaag ben ik vrij. Ik heb zojuist de hele wedstrijd Real Madrid-AJAX teruggekeken. Wat een sensatie was dat gisteravond. Ook mijn favoriet Schöne had een hoofdrol! Ik geniet
weer van de doelpunten. Ondertussen vouw ik wat wasgoed en strijk ik kreukels weg. Ik sta dicht bij Milou’s foto waarnaast een kaarsje brandt. Buiten zie ik onze tamme eenden Boef en Donny waggelen in de berm. Als Tadic in zijn interview zegt: “’I
think we’ve made a lot of people happy” antwoord ik alsof hij me hoort: “Ja, mij vandaag ook”.
Hellen