Door mijn werk in de reiswereld was ik me al een hele tijd bewust van Corona die veel onrust gaf en een crisis zou veroorzaken. Dat we uiteindelijk met z’n allen in de huidige situatie zijn beland, dat heb ik nooit kunnen bedenken. Het is nog
steeds onwerkelijk.
Vorige week maandag was ik nog als enige aanwezig op het reisbureau. We zaten inmiddels in de werktijdverkorting. Het begon met 70%, dat werd al snel 50% en om 16.45 uur hoorde ik dat we vanaf woensdag voor 100% thuis
konden blijven. Ik sloot de deur af met een leeg gevoel. Zou dit het dan zijn geweest, zal ik deze deur ooit nog openen? Huilen kon ik niet, er waren in de wereld veel ergere dingen gaande.
Thuis zaten we niet allemaal op één
lijn wat betreft de maatregelen die er gesteld zijn. We hadden heftige discussies, het was niet gezellig aan tafel. Na het eten sloot ieder zich op in z’n eigen kamer. Op social media zag ik gezinnen harmonieus in quarantaine, bij ons lukte dat niet.
We waren allemaal gespannen. De één vond dat je nog wel vrienden kon bezoeken, de ander vond juist van niet. De één moest buiten de deur werken, de ander juist niet. Een studie die plotsklaps stagneerde. Alle feestjes die geannuleerd
werden, onze eigen vakantie die niet doorgaat, een operatie na een ellenlange wachtlijst die niet door dreigt te gaan… Het is allemaal niks vergeleken bij personen die corona hebben opgelopen. Of ondernemers die in een financiële crisis
belanden. Elke dag staan de kranten vol met schrijnende verhalen en ellende. Toch hebben wij te dealen met onze nieuwe situatie en dat kost geduld, begrip en energie.
Na twee dagen had ik mezelf herpakt en voor zover mogelijk geaccepteerd
dat ik voorlopig niet zou werken. Ik had nog genoeg te doen en zou misschien zelfs een boek gaan schrijven. Niet dus. Woensdagmiddag kregen alle collega’s bericht dat de werktijdverkorting was ingetrokken en per direct moest iedereen weer volledig aan
het werk. De overheid zal ons bedrijf ondersteunen vanuit een noodfonds. Ik moest even bijkomen van het idee.
Na weer een dag gewerkt te hebben (met de deur op slot) begon de zon te schijnen. Tijd om de tuin in te gaan! Even niet
denken, niet verdrietig zijn, gewoon niets. Het was ongewoon rustig in de omgeving. Alsof er iets dreigde. Het was moeilijker dan anders om niet te piekeren. En terwijl ik op mijn knieën in de aarde zat te wroeten vond ik een bedelarmbandje
met het sterrenbeeld kreeft eraan…
Ik kon het bijna niet geloven. Snel maar voorzichtig wreef ik de aarde van het bedeltje. Ja, het was echt een kreeft. Milou’s zilveren armbandje dat ze als kind gedragen en verloren heeft!!!!
Ik geloof niet in de hemel, ik geloof nergens in. Toch keek ik omhoog en fluisterde: ‘dank je wel Milou, ik had dit even nodig’.
Mama Hellen