Ik ben geboren met heimwee. Laatst vertelde mijn moeder nog over één van mijn eerste logeerpartijtjes. Mijn ouders gingen een paar dagen op vakantie en
ik ging daarom bij een oom en tante logeren. Ik was drie jaar. Toen mijn ouders me weer kwamen halen zag ik spierwit van ellende en had donkere kringen onder mijn ogen. Hoe lief er ook voor me gezorgd werd, ik wilde naar huis en heb urenlang voor het
zijraam gezeten om te kijken of mijn ouders al kwamen. Arm klein meisje...
Later wilde ik zelf af en toe
wel logeren, maar nooit langer dan twee nachten. Als ik in mijn bed lag probeerde ik niet te huilen. Drie weken met het hele gezin op vakantie naar Drenthe was voor mij veel te lang. Ik miste Tippy, ons lieve hondje dat ook een hekel had aan logeren.
Zodra hij kon ontsnappen liep hij vanaf het logeeradres naar huis. Arme Tippy...
Op mijn
achtiende ging ik een maand in een hotel in Zuid-Frankrijk werken. Op de heenreis heb ik in de trein tot voorbij Brussel gehuild. Waarom wilde ik dit??? De hoteleigenaren waren gezellige Nederlanders. Ik had een eigen kamer en werkte in de keuken. Het was
prachtig weer en naast het werk deden we geweldige trips. In het Frans heb ik de meest platte Nederlandse moppen verteld aan Franse gasten. We hadden enorme lol. Maar ’s avonds in mijn bed telde ik de nachten af. Arme Hellen...
Het werd tijd dat ik me niet meer liet leiden door de heimwee. Ik belandde in de reiswereld.
Heel veel reizen heb ik gemaakt. Tijdens mijn eerste studiereizen was ik vaak ziek. Gelukkig heb ik ermee om leren gaan, alhoewel heimwee altijd in mijn onderbewustzijn aanwezig is. Toen de kinderen er waren maakte ik trips van maximaal vijf dagen, dat was
meer dan genoeg. Ik miste ze enorm. Het hoogste gebouw, het diepste meer, de oudste ruïne; het interesseerde me na een paar dagen niks meer. Ik wilde naar huis, naar Emiel en onze mopjes.
Met de heimwee naar Milou kan ik nog steeds niet omgaan. Missen, wat is missen nu nog nadat we voorgoed afscheid hebben moeten nemen van Milou. Een paar dagen weg, een week, een maand of langer..
niets staat meer in verhouding met het moeten missen van Milou. Elkaar een tijdje niet zien, nou en? We gáán elkaar weer zien en we kunnen elke dag bellen of appen.
Afgelopen augustus vertrok Laura voor vijf maanden naar Madrid. Heel stoer nam ze de beslissing om daar te studeren. Ik gunde haar dat enorm en vond het geweldig! We deden allebei heel stoer want
we konden elke dag bellen of appen. En we zouden elkaar wéér gaan zien! Tot het moment dat ze met haar koffer door de poortjes van Schiphol zou gaan. Ik brak en we vielen elkaar in armen. ‘Ik ga je zoooo missen” snikte ik uit. Natuurlijk
zou ik Laura gaan missen ook al kunnen we elke dag bellen of appen en zouden we elkaar weer gaan zien. We hadden ons te stoer gedragen omdat geen enkel gevoel van heimwee in verhouding staat tot het missen van Milou. Daarmee hadden we onszelf te kort gedaan!
Ook in het leven kun je elkaar vreselijk missen... Wat was het vorige week heerlijk om samen met mijn moeder Laura te hebben opgezocht in Madrid. We moesten opnieuw afscheid nemen maar na heel veel kusjes en knuffels konden we er weer even tegen.
Nu staat mijn koffer gepakt. Ik ga morgen een groot avontuur tegemoet. Toen in juli de uitnodiging voor een 12daagse verkenningsreis
op mijn mail verscheen, reageerde ik direct dat ik heel graag wilde! Ik werd ingeloot en toen begon mijn twijfel. Een 12daagse reis met een internationaal gezelschap naar Iran! Ja, jullie lezen het goed... Iran. Maandenlang heb ik het plan laten sudderen totdat
ik echt moest gaan beslissen om wel of niet te gaan. En ik ga: twaalf dagen als enige Nederlander op naar het voormalige Perzië... Los van mijn kennis die ik ga opdoen als reisadviseur, wist ik gisteren niet meer waarom ik dit nou wilde. Vandaag
weet ik het wel: ik vind het een geweldige uitdaging voor mezelf. Chantal zegt dat ze me vreselijk gaat missen. Jordi en Emiel zeggen dat met een iets te grote grijns ;). Twaalf dagen zijn zo voorbij, morgen begin ik met aftellen en de heimwee stop ik in mijn
koffer. Ik kan waarschijnlijk niet elke dag bellen of appen, maar we zien elkaar zeker wéér!!
Hellen