Sinds jaren staat er een vrolijk gekleurde ronde doos van karton in onze slaapkamer. Het was een kraamcadeau na de geboorte van Laura. Toen was deze gevuld met lieve cadeautjes, later vulde
ik de doos met felicitatiekaarten en andere post. Al langere tijd had ik het plan om de inhoud te sorteren en eventueel weg te gooien. De doos vertoont scheuren, de kleuren worden vaal.
Het was mooi weer. Ik installeerde me op de tuinbank met die vrolijke doos naast me. Benieuwd naar de inhoud verwijderde ik het deksel. Dat zou wel even duren voordat ik elk kaartje en enveloppe bekeken had! Ik pakte een schattig klein kaartje
en las de tekst op de achterkant:
Milou, kind van de dag
Starend naar de tekst herinnerde
ik me de kaartjes van de basisschool. Net zoals andere kinderen was Milou zó trots op het verdiende kaartje. (Stiekem weet ik dat Milou bij sommige juffen een favoriete leerling was. En terecht, vindt mama Hellen natuurlijk J)
Milou was allang geen kind meer. Toen ze ziek werd, was ze per direct kind-af. Niet meer onbevangen en onbezorgd maar bewust en gefocust. Bewust van de mooie
dingen in het leven, gefocust om te genezen.
Vandaag is Milou weer kind van de dag. Ondanks haar zeventien jaren blijft ze altijd ons meissie, onze dochter, ons kind. Het is
30 oktober. Dit jaar is het dinsdag 30 oktober, net zoals in 2012. Ik probeer de beelden van toen te verdringen, het lukt me niet.
De vrolijke doos staat weer gesloten op dezelfde plek. Het kaartje heb ik bovenop de andere post gelegd. Ik heb geen idee wat er nog meer voor herinneringen in die doos zitten. Laat ze daar nog maar even. Mooie herinneringen zijn om te koesteren.
De kleuren van die doos lijken opeens minder vaal en de scheuren, ach, die horen erbij.
Hellen