Schrijf Hellen, schrijf!
Ja maar..’
Schrijf Hellen, schrijf!
‘Er is zoveel verdriet, ik weet het niet’
Schrijf nou, schrijf!
‘Ik voel me murw geslagen’
En toch schrijf je nu.. 🙂
Dit speelde de laatste weken af in mijn hoofd. Ik moét niet schrijven, toch wil ik het. Oktober is weer volop actief. Ik las mijn gedicht van vorig jaar terug op het blog. ‘Wat een
prachtig gedicht eigenlijk’, vond ik zelf heel onbescheiden. Ik wist nog precies hoe het toen voelde. Dit jaar is alles zo anders. Er zijn wereldwijd zoveel zorgen. Ook in onze eigen omgeving is er te veel aan de hand. De corona is en wordt te groot
en te verwoestend. De lol is er echt wel af.
Gelukkig kan ik nog altijd naar mijn werk alhoewel daar weinig te doen is. Omdat ik een echte huismus kan zijn vermaak ik me thuis altijd. Deze maand hoor ik ‘Dancing
Queen’ vaker dan gemiddeld op de radio. Sky Radio heeft de hit duidelijk op de lijst van de maand staan. Ik neurie soms mee en één keer betrapte ik mezelf erop dat ik meezong. Zingen, ik mis de dinsdagavonden met het koor. Van het samenzingen
en het nazitten met de gezellige groep kwam ik elke week weer blij thuis. En zo is er nog zoveel meer wat we allemaal moeten missen. Maar ik ben niet de enige, de hele wereld zit in eenzelfde ellendige situatie.
Zoals elke
avond zit ik op mijn vertrouwde plek en ik kijk naar mijn favoriete programma ‘Beste zangers’. Dit jaar volg ik het intens. Dat komt door de gasten en waarschijnlijk ook door de corona die buiten het leven stil zet. Als miss Montreal ‘Door
de wind’ zingt voel ik voorzichtige tranen opkomen. Omdat de tekst geschreven is door Stef Bos en miss Montreal stottert, heb ik het nummer als ode op Facebook aan Ilanda geplaatst. Mijn zus is groot fan van Stef en heeft haar eigen stotterinterventiecentrum.
De tekst past ons beiden, zeker nu het Oktober is. Sinds die aflevering herhalen de woorden van Sanne (miss Montreal) zich in mijn hoofd: ‘En ik zou willen schreeuwen maar ik kan alleen zingen, ik kan alleen zíngen!!!!’.
Ik krijg een app van mijn lotvriendinnetje. We delen elkaars gevoelens en het is fijn om te beseffen dat het bij haar hetzelfde voelt na al die jaren en in deze tijd. Het neemt mijn verwarring iets weg.
Het
lijkt alsof ik door de hele corona ellende mijn eigen diepe verdriet niet toelaat. En toch mag dat. Dat wordt me langzaam duidelijk door een lief kaartje in de bus, een bosje bloemen van een vriendin, lieve woorden aan mijn balie en in mijn app. En vanmorgen
een kaart met een hartverwarmende boodschap van een docent van Milou. Na acht jaar…
Ik kan alleen nog maar schrijven….
En straks ga ik zingen ‘Door de wind, door de regen, dwars door alles heen!’
Hellen