Het was weer een mooie zonnige dag geweest. Opgewekt liep ik richting mijn vriendin voor onze woensdagavond wandeling. Onderweg kwam ik een Marokkaanse meneer tegen. “Hoe gaat het met
de verkoop?”, vroeg ik hem. Altijd heeft hij twee fietsen langs de weg te koop staan. Tweedehands fietsen die hij heeft opgeknapt. “Soms goed, soms niet zo goed”,antwoordde hij in gebrekking Nederlands. Ik vroeg hem of hij ook fietsen repareerde,
mijn kettingkast hing al maandenlang met een stukje tape aan elkaar en rammelde er op los. Dat deed hij zeker en uiteindelijk lukte het ons om af te spreken tussen de moskeetijden en mijn werktijden door.
Twee dagen later stond ik in zijn achtertuin waar hij een bescheiden werkplaats had gecreëerd. Hij had me al opgewacht en was duidelijk blij met klandizie. “Hoeveel kinder jij heb?” BAM, deze vraag had ik niet
aan voelen komen. Mijn gezicht trok samen en tranen sprongen in mijn ogen. Na een paar petsen op mijn wang gaf ik antwoord. “Vier, maar mijn oudste dochter is overleden...”. Die arme meneer. Daar stond een huilende blonde
dame met een iets te kort zomers jurkje in zijn achtertuin. “Gaat u zitten, soms huilen, soms lachen, is goed.” Dat vond ik attent maar ik hoefde niet te zitten. “U bent aardige mevrouw, mij altijd groeten en aankijken.” Hij
vertelde me, zover ik het kon begrijpen, dat zijn zoon in Marokko was overleden. Wat een verdriet deelden we totaal onverwachts tussen kapotte fietsen en gereedschap. Nadat we ook het mankement van mijn fiets hadden besproken, liep ik naar huis.
Ik was verbaasd over mijn reactie. Waarom raakte ik zo geëmotioneerd bij deze vraag. Ik had toch gewoon kunnen antwoorden dat ik vier kinderen heb? Dat heb ik me inmiddels
wel aangeleerd. Opeens besefte ik het: het was vrijdag 1 juni.... Juni, de mooie maand juni. Vaak mooi weer maar ook met stevige regenbuien. De maand waarin ik geboren ben. En ook de maand waarin ik moeder werd, moeder van Milou en Jordi. Ik was
zo intens gelukkig en nu verwart verdriet mijn geluk. Juni is weer bij me naar binnen geslopen. Voor altijd de trotse gelukkige moeder, en voor altijd met een gebroken hart.
’s
Avonds kon ik mijn fiets ophalen. Ik fiets nu op een geoliede fiets de maand juni tegemoet. Kom maar op, ik voel me sterk en hoor de woorden van de lieve fietsenmaker: “Soms huilen, soms lachen, is goed.”
Hellen