Ik zou nooit meer een feest geven. Een feest voor mezelf, zonder Milou, dat hoefde voor mij niet. Maar toen afgelopen winter Laura en haar vriendinnen hun 20e verjaardag vierden , voelde ik dat ik het ook weer wilde en zou kunnen. We hebben zoveel leuke lieve mensen om ons heen.
Voorzichtig lichtte ik Emiel in over
mijn plannen. Hij zou het liefst naar een kroeg gaan. Ik wilde het echter thuis vieren. Want thuis voel ik me het prettigst, thuis in ons prachtige huis en heerlijke tuin. Emiel zei: “als jij dat wilt, gaan wij dat regelen”. Ook had
ik al bedacht wie ik heel graag als dj wilde. En toen Luuk zei dat hij heel graag bij ons wilde draaien, heb ik mijn plannen doorgezet.
En het is gelukt! Mijn vijftigste verjaardag
heb ik groots gevierd in eigen tuin. Drie grote tenten hebben we opgezet, we hebben een bar ingericht en wekenlang heb ik lopen slepen met bier, wijn en frisdranken. De catering had ik uitbesteed. Het was een hele organisatie, toch was het leuk om dit samen
met de kinderen (en Chrisje, Lars en Kiek!) te regelen.
Van elke minuut heb ik genoten. Die avond werd ik gedragen, ik heb geen traan gelaten terwijl ik de hele avond
had kunnen huilen. Huilen van gemis en huilen van geluk. Er was zoveel liefde! Nadat Jordi, Laura en Chantal op hun heerlijke eigen wijze en mooie woorden mijn cadeau hadden overhandigd, werd er voor me gezongen! Luuk, Lois en Laura zongen ‘Hou
me vast’ van Volumia. Een tekst die zo bij ons past. Ik moest even goed slikken en diep adem halen om daarna mijn lieve gasten wat te zeggen.
Ik heb geen feest gegeven om het leven te vieren. Het leven vind ik vaak behoorlijk ingewikkeld. Een dag eerder hadden we Jordi’s 23e verjaardag gevierd terwijl Milou op diezelfde dag voor altijd 17 blijft. Dat blijft een dag met verwarrende emoties. En toch hebben we er een mooie dag van weten te maken. We hebben met het gezin en Ilanda en Ruud de ‘Klim naar de Hemel’
in Alkmaar gedaan. Zo waren we symbolisch heel dicht bij Milou. Daarna hebben we door de grachten gevaren.’s Avonds hebben we Jordi’s verjaardag gevierd in een gezellig restaurant.
Mijn feest vierde ik uit dankbaarheid, want dat ben ik. Het is niet vanzelfsprekend om 50 jaar te mogen worden. Ook ben ik dankbaar voor de manier waarop we overeind zijn gebleven als gezin. Voor zoveel lieve mensen om ons heen.
Die dankbaarheid heb ik uitgesproken in mijn eigen woorden, rechtstreeks uit mijn hart.
Luuk heeft, als hele goede vriend van Milou, nooit meer ‘Dancing Queen’ kunnen
draaien. Een Abba-medley met zijn band houdt hij tegen, dat lukt hem gewoonweg niet. Op deze avond, op mijn verzoek, heeft hij ‘Dancing Queen’ weer laten horen. Ik ben in Emiels armen weggekropen en heb de hele tekst zachtjes meegezongen.
‘Wat zou het mooi zijn als we een vuurpijl naar Milou zouden schieten’ had ik tijdens het regisseren van het feest aan Emiel geopperd. Emiel zou Emiel niet zijn als er niet
slechts één vuurpijl de hemel in werd geschoten.... er volgende een complete vuurwerkshow vanuit de voortuin. Wauw!!!
Na al deze emoties barstte het feest
los. Er zijn meer dan 600 (!!) foto’s gemaakt van lachende mensen. Ruim 100 mensen vermaakten zich uitstekend in onze achtertuin. De beerpongtafel was continu bezet en de vlonder was groot genoeg om als volwaardige dansvloer te functioneren. Micky
en Maaike vulden de glazen met hun stralende lach, drank was er genoeg en de hapjes en saté van Wesley waren top.
Ik vond het net een sprookje. Wat was het een mooi feest.
De vogeltjes floten al toen ik de laatste gasten uitzwaaide. Met een gevoel van geluk stapte ik in bed. Ik kroop onder de dekens om even heel hard te huilen; het was een feest zoals ik gehoopt had, maar zonder Milou...
Hellen