Bij voorkeur heeft je hoofdpersoon een jeugdtrauma. Klassiek is dat zijn of haar ouders zijn omgekomen bij een auto-ongeluk. (Later blijkt
natuurlijk dat ze zijn vermoord.) Een dood broertje of zusje – de hoofdpersoon denkt dat het zijn of haar schuld is – of heel erg gepest zijn, werken ook.
(uit ‘We moeten je iets vertellen’ van Marion Pauw)
De hoofdpersoon van dit boek is schrijfster.
Ze schrijft vanuit de ik-vorm en richt zich direct tot haar lezers. Bij deze opsomming miste ik een trauma, namelijk het verliezen van een kind. Het wordt me duidelijk waarom. Later in het boek gebruikt de auteur dit thema zelf. Natuurlijk. Het valt me op
dat in zoveel films, series en boeken hoofdpersonen voorkomen die een kind zijn verloren.
Vijf jaar geleden begon ik niets vermoedend aan ‘The Killing’. Ik
huilde mee met de ouders van het verdwenen meisje ( later bleek ze te zijn vermoord). Die tijd wilde ik elk boek lezen over of van ouders die hun kind waren verloren. Ik voelde me minder eenzaam en herkende mezelf in hun wanhoop. In de meeste films en series blijken de ouders compleet ontspoord te zijn na het verlies van hun kind. Ze praten niet meer, vermoorden iedere crimineel die op hun pad komt, komen de deur niet meer uit en leven vaak in een fantasiewereld,
de waarheid kunnen ze niet onder ogen komen. Vrijdag begonnen Chantal en ik aan de serie ‘De 12 van Oldenheim’. Binnen vijf minuten
ging het over een stel dat in scheiding ligt omdat ze hun dochtertje zijn verloren. Hij richt zich wanhopig tot De Heer. Zij ligt midden in de nacht ontredderd te huilen in de tuin nadat ze een geestverschijning van haar dochter heeft gezien.
Het is begrijpelijk dat een auteur ‘het verlies van een kind’ als onderwerp kiest. Succes verzekerd. Het publiek snapt dat ouders gek worden, doordraaien, alcoholist worden en
gaan moorden . Het is heel vaak tegen mij gezegd: ‘ik zou gek worden’ of ‘ik moet er niet aan denken’.. ‘ Tja’, denk ik dan verdrietig; ’ik heb dit scenario zeker wél besteld en wat gek dat ik niet gek
ben geworden??’. Het onderwerp intrigeert. Dat heeft het bij mij ook altijd gedaan. Jarenlang voelde ik het verdriet van een moeder wanneer ik haar zag. Zij verloor haar 16-jarige dochter door een brommerongeluk. Ik kende het meisje, ze was
jaloersmakend mooi en ging dood. Dat vergeet je nooit meer. Net zoals veel jongeren Milou nooit zullen vergeten. Nu ben ik die moeder, zo wordt er naar mij gekeken. Dat weet ik, dat voel ik.
Maar ik ben, net zoals die moeder, niet gek geworden. En als ik naar Emiel kijk is hij ook Emiel gebleven zoals hij was. We zijn in ieder niet gekker geworden dan dat we al waren 
. Ook zijn Jordi, Laura en Chantal in mijn ogen heel normale mensen. En mijn vriendinnen uit de lotgenoten-wereld zijn ook prima functionerende mensen die kunnen genieten van het leven.
We dragen een ongelooflijk verdriet met ons mee. Voor altijd. Die last is soms te zwaar. Dan lukt het even niet om die te dragen. Ieder komt op zijn eigen manier weer overeind. Soms lukt dat zonder al te veel moeite. Een andere keer is de pijn zo rauw
dat je er gek van zou kunnen worden. Dan duurt het langer en red je het meestal niet alleen om dan alsnog weer rechtop te kunnen staan.
Omdat ik heel graag lees zal ik het onderwerp
nog vaak tegenkomen. Ook kijk ik regelmatig naar films en volg series op Netflix of Videoland. Ik ben benieuwd of ik mezelf kan identificeren met al die acteurs die een kind verloren hebben. Waarschijnlijk niet omdat het te gedramatiseerd is, hoe dramatisch
het ook is.
Gisteravond, het was al 01.00uur, heb ik ‘Over mijn lijk’ teruggekeken. De hoofdpersonen in deze serie zijn onze lotgenoten. Regelmatig hoor
ik dat iemand dat programma niet kan zien. Het is voor diegene te heftig. Waarschijnlijk komt dat omdat het zonder tranentrekkerij gefilmd is. Valerio is geen hoog geblondeerde meejankende dame. Valerio zou je vriend of buurjongen kunnen zijn. Het is hoe het
is. De tranen zijn puur, de tranen zijn echt. Dan komt het te dichtbij en dat is eng.
Ik luister naar de krachtige verhalen van de jonge terminale mensen. Ik luister naar
de dappere verhalen van later de nabestaanden. Het verdriet is van hun gezichten af te lezen. Maar niemand is gek geworden, ook al is hun verlies om gek van te worden....
Snappen jullie me nog? Of draai ik nu toch een beetje door;)
Hellen.