Dinsdagmorgen 20 maart kregen we een berichtje van Claudia dat begon met ‘ik heb geen goed nieuws’. Claudia bleek de avond ervoor naar het ziekenhuis te zijn gebracht met acute hartklachten. Later bleek dat ze een hartaanval heeft gehad.
Claudia, onze inspirator voor de spinningmarathon, secretaris van de stichting Living Memories waarvoor we zouden fietsen en bovenal vriendin en lotgenoot van Hellen en Ellen.
We waren verdoofd door dit bericht en wisten
toch direct dat we zouden gaan fietsen. Fietsen voor de stichting, fietsen om Milou, Chantal en Gwenny een hele dag te kunnen noemen, fietsen voor ons leven en fietsen voor Claudia!
Om 6.15uur zaterdagmorgen 24 maart stond Hellen
bij me voor de deur en om 6.28uur ontving Claudia de eerste foto van ons in de auto. Om 7.00uur liepen we de studio van Aalsmeer binnen. Ellen, de moeder van Gwenny, was er al en het was fijn om weer even uitgebreid te kunnen praten over het verschrikkelijke
dat ons verbindt.
We hebben tien uur gefietst. We wisselden elkaar af. Voor ons zaten mensen die de volle tien uur fietsten en tussendoor nog lesgaven. We werden allemaal gedragen door de energie van degenen die we zo missen.
Tussendoor
werden we geïnterviewd, Hellen door TV-Noord-Holland en Ellen en ik door Radio Aalsmeer. We mochten onze boodschap vertellen: Living Memories is een stichting die het mogelijk maakt het levensverhaal van terminaal zieke kinderen vast te leggen. Mensen
met een levensbedreigende ziekte delen een angst. De angst om vergeten te worden en ‘niets’ achter te laten. Een portret van hun leven kan rust geven. Hun verhaal is verteld en kan ook na de dood worden gehoord. Tegelijkertijd behouden ouders iets
tastbaars.
In de middag kwamen Richard, Emiel en Ruud ons aanmoedigen. Emiel en Ruud bleven op ruime afstand staan met een biertje in hun hand. Het bleek dat de zweetlucht die in de studio hing verschrikkelijk was. Hennie
Huisman die de prijsuitreiking deed beschreef het als de geur in een keuken waar hutspot gekookt is. Bijzonder toch dat je dat niet doorhebt als je er de hele dag in zit. Ik dacht terug aan de afdeling oncologie in het AMC waar je na een paar weken rondliep
alsof het een vertrouwde omgeving was terwijl het afschuwelijk is om daar te moeten zijn.
We hadden contact met Anouk en zij kwam rechtstreeks vanuit haar werk het laatste uurtje fietsen met Menno en Romée als supporters. Een
passend en ontroerend slot van deze speciale marathon.
Na de afsluiting reden Hellen en ik rechtstreeks naar Limmen om Claudia een dikke knuffel te brengen. Dat we ongedoucht waren maakte haar niets uit. De hele dag had ze meegeleefd en droeg
ze een shirt met daarop Making amazing memories. Dat hebben we gedaan met en voor Claudia.
Alle sponsors bedankt voor jullie bijdrage en support.
Ilanda