Chantal was jarig. Onze jongste mop is 17 jaar geworden; young and sweet, only seventeen... de Dancing
Queen, dat blijft Milou, voor altijd.
Voor elke zestienjarige is het geweldig om zeventien jaar te worden, bijna
achttien! Chantal vindt het niet zo geweldig. Toen ik haar vroeg wat ze er van vindt om 17 te worden, was haar antwoord kort en duidelijk: ‘kut’. Het voelt kut om net zo oud te worden als haar grote zus uiteindelijk altijd gebleven is.
Dat is verwarrend. Milou is toch echt haar grote wijze mooie zus en dat zal niet veranderen. Ook voor ons blijft Milou ons oudste kind. Het lijkt alsof ze toch meegroeit binnen ons gezin. Milou was wijs voor haar leeftijd, ze had een zeer nuchtere kijk
op het leven en een heel goede mensenkennis. Milou kan ook nooit meer fouten maken, fouten die iedereen gedurende zijn leven maakt. Niemand is perfect, en al denken we nu vaak van wel, ook Milou was niet perfect.
Puber zijn is ingewikkeld. Puber zijn met een zo groot te dragen verdriet is heel gecompliceerd en loodzwaar. Het is niet te bevatten. Milou die nog zo aanwezig
voelt is echt dood. Ga er maar aan staan: je bent tien jaar en je zus wordt ziek. Je bent nog maar elf jaar als je zus na een jaar ziek-zijn overlijdt. Inmiddels vijf en een half jaar zonder je grote zus moeten leven. Chantal heeft dat gedaan.
En hoe!
Door hele diepe dalen zijn we gegaan. Chantal haar dal was pikzwart. Nu is zij een prachtig
17jarig meisje die met opgeheven hoofd door het leven gaat. Natuurlijk kan het verdriet ook haar plotseling weer te gronde richten, toch staat Chantal elke keer weer op. Ik ben zo trots op haar, ik ben gek op haar humor en dol op haar knuffels.
We hebben het uitgebreid gevierd, zoals wij dat kunnen. Het gaat nog steeds niet vanzelf. De cijfers 1 en 7 pronkten
niet zoals vorig jaar de 1 en de 6. Toch waren ze in de kleur goud. Het gouden randje om onze feestjes is niet meer maar de slingers hangen we zelf weer op!
Hellen