Oktober
Oktober is onder mijn huid gekropen.
Oktober woelt en maakt me onrustig. ’s Nachts lig ik te vaak wakker en áls ik toch slaap, droom ik rare en ingewikkelde dromen. Nog steeds kan ik als ik wakker word in paniek beseffen dat Milou echt dood is! Dat besef bezorgt me nog
altijd misselijkmakende pijn.
De maand oktober is altijd mijn favoriete maand geweest. Ik houd van bomen, en juist
de bomen kleuren nu zo prachtig. Gelukkig zie ik ze staan. De trotse kastanjeboom in onze voortuin en de fluweelboom die ik vanuit de keuken bewonder. Ik houd van de herfst, de geur, de kleur en zelfs de regenbui van dit jaargetijde.
Voorheen voelde ik me zo gelukkig. Met mijn laarzen aan de tuin in om te snoeien en bladeren aan te harken. Vaak schijnt de zon en is de lucht gevuld met
prachtige wolken waarin vaak dreigende buien verscholen zijn. Kom maar op, want binnen schuil ik graag.
Dit jaar
herkende ik het gevoel van toen weer. Oktober is dit jaar zo mooi! Ik zie het, voel het en ruik het. Gedurende de maand bekroop me dat onrustige gevoel. Het verwarde me. Laat me mezelf toch nog even gelukkig voelen, laat me nog even blij zijn! Het verdriet
heeft gewonnen. Er zit een knijpend gevoel rond mijn hart. Mijn huid huilt van binnen en zuigt wanhopig de laatste zonnestralen op. Ik voel me als een boom die hard werkt om sterk te zijn voor de winter.
Oktober herinnert ons aan de ellende in 2012. Aan Milou op IC, aan onze angst en uiteindelijk ons verlies. Oktober zal nooit meer alleen maar prachtig zijn.
Hellen.