Volg je gevoel
‘Volg je gevoel’, ‘doe wat je
gevoel je ingeeft’, het klinkt zo makkelijk maar het kan helaas niet altijd. Heel soms word ik geleid door een gevoel, mijn gevoel. Dat gebeurde op een dag..
Ik had Chantal naar handbalkamp gebracht. Ze lag lekker te chillen met haar vriendinnen in een grote tent. De zon probeerde door de wolken te breken. Ik had leuke gesprekken met ouders, de
meiden hoorden we vanuit de tent lachen. Na een paar goede wedstrijden te hebben gekeken, een stevige knuffel van Chantal en een vrolijke ‘doei mam!’ liep ik naar mijn auto. Wat een gezellig kamp zouden
deze meiden krijgen.
Ik stond links voorgesorteerd om naar huis te gaan. Een lazy zondag stond er op het programma. Het stoplicht voor rechtdoor sprong
op groen. En of dat een signaal was, ik weet het nog steeds niet. Maar plotseling ging ik rechtdoor en begonnen de tranen te stromen. Ik huilde niet meer, maar ik brulde het uit. Mijn auto stond opeens voor het
huis van Ilanda. Ik belde haar trillend op. ‘Ik sta voor je deur maar ik kan alleen maar huilen. Mag ik even bij je huilen?’. Ilanda stamelde nog net dat ook zij alleen maar kon huilen deze ochtend.
Gelukkig was Ruud er. En gelukkig is Ruud groot en ondanks zijn afgetrainde lijf toch nog heerlijk zacht. ‘Komen jullie maar even bij me huilen’ en hij sloeg twee stevige armen om ons heen.'Ik mis Milou zo...'
Nadat ik weer bedaard was werd ik heerlijk vertroeteld met een ontbijtje en koffie. Ilanda wilde graag naar het strand. Dat vond ik een prima idee. Ik had leuke verhalen over Wijk aan
Zee gehoord, daar wilde ik wel eens heen. Ik startte de auto en we reden richting Wijk aan Zee. We hadden eigenlijk geen idee hoe je er komen moest en een TomTom heb ik niet. We reden door dorpen en langs wegen die we herkenden van ons laatste traject van
het Noordhollandpad. ‘Zit je lekker?, vroeg ik aan Ilanda. Ze zat heerlijk. Na toch maar even op de wegenkaart te hebben gekeken, arriveerden we in Wijk aan Zee.
Er stond
een harde wind, dat was goed voor ons. We liepen kilometers over het strand en lieten het laatste beetje zware gevoel weg waaien op de pier. Toen hadden we iets lekkers verdiend. We belandden op het terras van strandpaviljoen Timboektoe. Het biertje smaakte
heerlijk en we proostten op het leven. Op dat moment schreed Colin de trap af en zag ons zitten. Colin is een neef van Ruud. Ik kende hem nog als klein jongetje dat ooit eens een nachtje bij Laura en Jordi had gelogeerd. Colin was prachtig geworden. Lange
haren, bruin gezicht en lieve ogen. Echt een surfguy! Hij had jarenlang bij dit strandpaviljoen gewerkt en komt er nog regelmatig. Colin ging relaxed bij ons zitten en we hadden mooie gesprekken over van alles. Colin volgt altijd zijn gevoel. In zijn werk,
in zijn keuzes in het leven. We proostten met zijn drieën op deze mooie dag!
Toen moest ik toch mijn verstand laten spreken, tegen mijn gevoel in. Want nee,
dat laatste biertje kon echt niet meer. Ik moest nog rijden. Op de terugweg voelden Ilanda en ik ons zo anders dan die ochtend. We waren trots op onszelf en wisten zeker dat Milou dat ook zou zijn. Ik bedankte
mijn lieve zus: ’ Sommige dagen kan ik alleen maar met jou!’
Hellen.