Natuurlijke kracht.
Aan een relatie moet je altijd
blijven werken. Dat weet iedereen die een langer durende relatie in stand wil houden. Ook Emiel en ik. Daar zal ik niet om heen draaien. We zijn al meer dan vijfentwintig jaar samen, volgend jaar zelfs vijfentwintig jaar getrouwd. We hebben gelukkige maar
ook roerige tijden gekend, zowel zakelijk als privé. Net zoals bij andere stellen.
Wij kregen een tweeling. Niet één maar twee prachtige gezonde baby’s,
Milou en Jordi. Het voelde (voor mij) nooit als dubbeldruk, het was puur dubbelgeluk. Ons gezin voelde nog niet compleet zonder Laura en Chantal. Natuurlijk was het druk toen we ons eigen huis bouwden en er vier kleine kinderen rondhuppelden. Natuurlijk was
het niet elke dag een feest, maar altijd maakten we tijd om er samen even tussen uit te gaan.
Samen Milou verliezen is het zwartste hoofdstuk uit ons dagboek. Een zwaar ongeluk
overleven, een burnout, het overlijden van Emiels vader; alles is in de schaduw komen te staan van ons verdriet van nu. In elke verhaallijn die nog komen gaat, zal Milou als een rode draad door onze belevenissen lopen. Je kind verliezen, Milou verliezen
is zo ongelooflijk erg. Het verdriet van je partner kan je er soms even niet bij hebben, en toch dragen we het samen. We laten elkaar vaak even met rust als je merkt dat de ander het extra moeilijk heeft. Dat is altijd onze kracht geweest. Maar het was
heerlijk dat Emiel als verrassing een nachtje hotel met wellness voor ons had geboekt. Want samenzijn blijft toch altijd het meest belangrijk!
We waren te gast in Het Kuurhuys
in Hippolytushoef. Fijne sauna’s, heerlijke massages en ja, een romantisch rode-wijn-bad voor twee! Je moet jezelf wat gunnen, toch!? Na het ontbijt op bed liepen we naar de dijk langs de Waddenzee. We beklommen de treden. Bovenop de dijk stonden we
stil om het uitzicht te bewonderen. En op dat moment ontstond er een prachtige regenboog boven het water. We waren er stil van....
Ik weet door mijn aardrijkskundelessen echt
wel hoe een regenboog ontstaat. Toch fluisterde ik: “dank je wel, Milou”.
We liepen kilometers tegen de harde wind in. Terug leken we wel te vliegen. We hadden kracht
ontvangen om de feestdagen aan te kunnen. We zijn weer wat sterker om het nieuwe jaar tegemoet te gaan. Kom maar op 2016, laat de wind maar waaien!
Ik wens al onze trouwe bloglezers
een fijn 2016 toe en dank jullie voor de aandacht die wij altijd nog mogen ontvangen.
Liefs, Hellen.