All I want..
Tranen kan je inhouden, maar verdriet wegstoppen lukt niet altijd. Toneelspelen gaat me soms best goed af, maar soms lukt het gewoon niet om mee te doen. Het
verdriet is er altijd. Ook op momenten waar jij normaal gesproken ook helemaal niet bij zou zijn. Herinneringen, gedachtes, jouw naam die terug komt, dingen die me aan jou doen denken, liedjes, het verdriet is overal.
Het jaar waarin
jij ziek was komt veel terug in mijn gedachtes, deze beelden zijn heftig en staan op mijn netvlies gebrand. Het besef wat ik toen niet had komt nu, denk ik.
Ik was er zo van overtuigd dat het goed zou komen, ik had dit nooit
aan zien komen. Tuurlijk was ik bang, maar dat je dood zou gaan.. Weten hoe gemeen het leven is maakt me wel bang. Bang voor de toekomst en al die jaren die ik nog zonder jou zal leven.
Ik ga naar school, ik ga naar m'n werk, dans
op feestjes, ik lach, doe leuke dingen met m'n vriendinnen en m'n lieve vriendje. En echt ik geniet hoor, want er zijn genoeg leuke dingen. Maar het verdriet om jou zit altijd in m'n lijf en voel ik elke dag weer. Ik doe m'n best te genieten. maar het wordt
zonder jou wel verdomd lastig.
Ik weet dat je niet meer terug komt, dat ik de rest van m'n leven zonder jou en met dit verdriet zal moeten leven. Ik weet het, maar sommige dingen wil je niet weten en blok je, helaas wil deze
blokkade wel eens instorten en overvalt het verdriet me van alle kanten.
Soms benauwt het me en weet ik niet wat ik er mee aan moet. Angst, woede, missen, heimwee.. Huilen, praten of juist niks zeggen en doorgaan. Niks lucht
op.
Kon je maar terug komen he lieffie, dan kunnen we weer lekker kroelen, ooooooooohhhhh Mil ik mis je zo!
Loveu
Kusje Laura