Lieve Mil,
Sinds een paar maanden zijn Lars en ik helemaal happy in de mooiste straat van Alkmaar. Een nieuwe mega fijne en mooie plek, een thuis waar ook jij zo bij hoort.
Een thuis waar jij zo wordt gemist.
Ons thuis heeft al regelmatig kennis gemaakt met verhalen over jou, foto’s en zelfs jouw kleren liggen ook hier in de kast.
Vrijdagavond speelde de herdenking af op de tv, jouw herdenking in Han Fortmann van november
2012.Beelden die zo 2012 zijn (op zich zijn we wel aardig opgedroogd), maar gevoelens en woorden van bijna acht jaar geleden, die nu zo leven.
Mijn woorden aan jou waarin ik benoem hoe trots ik ben dat ik jouw zusje altijd mag zijn, een
gevoel wat ik nooit meer loslaat. Net als jou..
Ik benoemde dat ik het zo erg zou vinden als we niet bij elkaar langs konden komen wanneer we op onszelf zouden wonen, een gevoel dat nu zo aanwezig is..
Het Gulden
Vlies werd benoemd als jouw favo plekje, de plek waar ik nu bijna dagelijks langsloop. Het doet me zo goed dat er op zulke momenten weer een beetje extra Milou mag zijn.
Hoe het achterwege laten van handen schudden na de herdenking zo
past in de tijd van nu.
De confrontatie dat ik zelfs nu nog steeds niet de hoedown throwdown kan dansen..
In mijn speech benoemde ik hoe gelukkig en trots ik was toen ik thuis kwam na een schooldag en jij
al bezig was om mijn net nieuw geleverde bed in elkaar te zetten.
Vorige maand heb ik Rudi geappt of hij samen met mij mijn bed wilde verhuizen, het gevoel dat jouw vingers op elke schroef staan afgedrukt gaf alle doorslag om mijn bed
mee te nemen. Toch een heeel klein beetje Milou mee naar Alkmaar.. Allebei dachten wij aan jou, hebben we het over je gehad en de dag afgesloten in style, met bitterballen!
Het beeld en gevoel dat jij binnenstapt, ik je glimlach zie, je
lach hoor, je houding me zo in kan beelden en je luchtje ruik. Een beeld wat zo dichtbij voelt, maar zo vreselijk ver weg is..
Ook nu als ik foto’s van jou zie en in je ogen kijk, voel ik me nog steeds jouw kleine zusje. En jij voelt
nog steeds als mijn grote wijze volwassen zus, die verder is in het leven dan ik. En ergens klopt dat ook wel, want je bent mijlenver bij ons vandaan.
De worsteling met het gevoel, het gemis en het verdriet, het verlangen naar jou
wat met de dag groeit en de pijn die nog in elke vezel van m’n lichaam voelbaar is.
Je wordt zo gemist lieve schat.
Ik hou van je, kus je zussie.