Lachen en huilen
“Mam, wat doe
jij hier nou!!!???” Ik hoor deze woorden van Milou als ik dit jaar bij Tour de Waard ben. Tour de Waard is de jaarlijkse wielerronde van Heerhugowaard. Als kind was het altijd al een leuke dag omdat wij binnen het parcours woonden. Toen ik eenmaal
uitging , sloeg ik deze dag nooit over. Het was áltijd gezellig, heel gezellig! Milou was die keer voor de eerste keer uit met Tour de Waard. Daar kwam ze mij tegen, mama Hellen aan het stappen in ‘haar’ domein. Ik anwoordde dat ze maar
aan het idee moest gaan wennen; met Tour de Waard zou ze me altijd tegen komen want dan was het ook mijn domein! We moesten er samen erg om lachen. Helaas hebben we nooit meer samen in de kroeg gestaan tijdens Tour de Waard.
Sinds 2011 ben ik niet meer geweest. Ik kon het niet. Te veel mensen, te veel drank, te veel vrolijkheid, ik moest er niet aan denken. Tot dit jaar. Emiel en ik gingen naar familie Rood. Daar is het altijd
gezellig met Tour de Waard. Romy zonder haar Koos, zij is het leven blijven vieren waarvoor ik groot respect heb. Het was heel erg leuk met heel veel leuke mensen. ’s Avonds voelde ik opeens dat ik ook weer zin had om naar de kroeg te gaan. We gingen
even kijken... Dat even werd een lange late avond. Jordi en zijn vrienden waren er. Laura en Chantal kwamen en ik voelde me goed! Veel knuffels en lieve woorden. Maar ik heb vooral gedanst en gelachen en heb zelfs een afterbakkie gehaald terwijl
ik eigenlijk onderweg was naar huis. Emiel was al eerder afgehaakt maar ik ben keurig door drie leuke twintigers naar huis gebracht. Het was als vanouds en ik heb genoten! De volgende dag ging ik zonder stem en helemaal brak naar mijn werk. Mijn
collega die me al jaren kent, lachte zich suf: “Daar is de oude Hellen weer!” Of ik volgend jaar weer ga? Ik heb geen idee. Ik weet wel dat ik sowieso de maandag na Tour de Waard vrij plan!
Dinsdag voelde ik me heel down. Hoe is het mogelijk dat dit weer kon, zonder Milou!? De vakantie was heerlijk, Tour de Waard geweldig en ik had me zo goed gevoeld. Ik had al weken niet gehuild en had zo de behoefte om dat wel weer
te doen.
’s Avonds was ik alleen thuis. Ik had zin in een zielige film. Op Netflix zag ik ‘My sisters keeper’. Op Milou’s verlanglijstje
voor sinterklaas 2011 stond deze film. Ik weet nog dat ik toen op zoek was geweest naar de dvd maar geen idee had waarover die film ging. Iemand zei me dat die film over een meisje met leukemie ging. Ik schrok dat Milou juist die film wilde, terwijl ze zelf
zo ziek was. Heel voorzichtig vroeg ik of dat meisje het overleefde. Nee. En toch wilde Milou juist die film zien, net zoals ze in dat jaar ook naar ‘achtse groepers huilen niet’ is geweest in de bioscoop.
Ik heb de film gekeken. En ik heb gehuild! Ik heb gebruld! Zoveel tranen, zoveel pijn stroomden mijn lichaam weer uit. Zal Milou dat ook nodig hebben gehad om echt te beseffen hoe zwaar het is om leukemie te hebben?
Gelukkig kwam vlak voor het einde Chantal thuis. Ik hoefde de film niet uit te zetten. Chantal huilde met me mee en hield me ondertussen stevig vast! Echt, het hoeft allemaal
niet alleen... Blijdschap gaat nog niet zonder verdriet. Misschien wil ik dat ook helemaal niet.
Hellen.