Hoe gaat het nu, het blijft zo stil op het blog? Het is me de afgelopen weken af en toe gevraagd. Ik vind dat lief, het betekent dat Milou’s blog nog gevolgd wordt. Terwijl ik me soms afvraag of
ik nog wel zal blijven schrijven. Want zitten de mensen hier nog wel op te wachten? Vinden de mensen het geen ‘geschreeuw’ om aandacht? Daar zou ik niet over na moeten denken, want ik schrijf voor diegene die het wel interesseert, voor mezelf,
voor Milou. Mijn hoofd stopt soms echter niet met denken dus ook deze gedachten malen daar rond.
Een blog kwam echter niet. Niet in mijn hoofd, niet uit mijn handen. Een blog moet binnen 10 minuten
getypt zijn, anders heeft het geen zin om te schrijven. Ik begreep niet waarom de woorden niet kwamen. Anders móest ik gewoon schrijven, eerder had ik geen rust.
De afgelopen maanden had
ik geen rust om een blog toe te laten. Het ene feestje na het andere, verdrietige gebeurtenissen om ons heen, de feestdagen en Laura’s verjaardag. Omdat weer een jaar ouder mogen worden niet zo vanzelfsprekend is, hebben we dat gevierd zoals Laura graag
wilde. En dat kunnen wij, en we genieten daarvan! Een kamer vol leuke mensen en dankzij hele gezellige vrienden en de Top 2000 werd het ook weer licht ;).
Ik heb weer wat hobby’s opgepakt
waarvan ik energie krijg. Mijn agenda is daardoor voller en de weken vliegen voorbij. Net als bij ieder ander. Ik voel me goed en geniet van de mooie momenten.
En dan opeens: BAM. Ik zag Milou
op een foto in huis, een foto die daar al die tijd al hangt. Onze mooie Milou... We gaan maar door en het lukt allemaal best wel. Maar Milou is dood! En komt nooit meer terug! Daar was weer die pijn waar geen medicatie voor bestaat.
Ik had die dag afgesproken met een lief vriendinnetje. We drinken koffie en eten gebak. We kletsen over van alles en nog wat. Tussendoor huil ik mijn tranen. “ik heb zo’n slechte dag”, zeg ik zacht.
Ik hoefde gelukkig niet te schreeuwen..
Hellen