Donderdagavond half negen. Ik heb een lange dag gewerkt maar heb nog een leuke avond in het vooruitzicht. Met mijn rode Twingo rijd ik over donkere wegen om Marlène en Annemiek
op te halen. Ik ben de BOB vanavond. We gaan naar Anja, waar ook net Mirjam aan komt fietsen. We zijn blij om elkaar weer te zien en gaan aan de tafel zitten waar de lekkernijen al klaar staan. Ook wij zijn er klaar voor!
22 jaar geleden hebben we elkaar ontmoet bij de zwangerschapsgym. De groep bestond destijds uit 15 aanstaande moeders. Het waren hilarische gymlessen met een hoop lol. Mijn buik werd uiteindelijk het allerdikst!
Twee baby’s van ruim zes pond droeg ik in mijn ooit eerder zo strakke buikje. Wat waren we allemaal trots, wat was ik dubbeltrots toen alle baby’s geboren werden. We waren zo trots dat we mét baby’s afspraken bij elkaar.
Een kamer vol pruttelende en schattige moppies. Niet iedere moeder had behoefte om deze contacten aan te houden. De groep werd al kleiner en uiteindelijk bleven wij met z’n vijven over. De koffieochtenden veranderden in wijnavondjes. Beter, veel
beter!
Vijf vrouwen aan één tafel. Zoveel verhalen, zoveel lief en te veel leed. Verhalen over werk, onze ouders, reizen, onze gezinnen, de laatste roddels,
kwaaltjes en rimpels, series op tv; kortom over alles. We zijn bloedserieus, hebben tranen van verdriet én van het lachen. Alles mag. Voor mij is het fijn dat Milou altijd genoemd wordt, ook al is haar leven gestopt daar waar die van haar ‘zwangerschapsvriendjes’
door zijn gegaan. Zij maken verre reizen, studeren af, hebben relaties (of juist weer niet) en maken plannen. Net als Jordi, maar Milou nooit meer. Ik voel dat en moet af en toe slikken. Maar er wordt met mij mee geslikt en dat voel ik ook.
“Wat zijn wij eigenlijk van elkaar?”, vroeg ik. We zien elkaar alleen tijdens deze avonden. Vriendinnen! Unieke vriendinnen was de conclusie. En we houden dit voor altijd vast!
De avond was ook nu weer te kort, we liggen altijd te laat in bed en zijn de volgende dag brak. Maar toen ik diep in de nacht mijn autootje op ons pad parkeerde was ik net een puber die nog lang niet
wilde slapen!
Hellen