Dagboek

Zomaar een nacht, zomaar een dag.

Jordi is in gevaar!! Hij wordt gegijzeld in de sporthal De Noord!!! Ik moet er heen! Maar in onze tuin bevinden zich overal gemaskerde mannen. Met bonzend hart sluip ik naar mijn auto. Ik start mijn Twingo en scheur het pad af. Mijn vader komt vanuit de bosjes en kan nog net op de passagiersstoel springen...

Ik schrik wakker, zit rechtop in mijn bed en ben totaal in paniek. Drie uur ’s nachts. Mijn hart is verkrampt en ik ben drijfnat van het zweet. Een droom, een nachtmerrie.. Gelukkig is het niet echt. Maar het gevoel in mijn lijf blijft. Slapen lukt niet meer. Ik wacht tot het ochtend wordt. Mijn hart blijft pijn doen. Het is weer die verschrikkelijke pijn die je voelt als je je kind dreigt te verliezen. Ik voel weer de angst van toen..... Milou op de intensive care en Emiel en ik rennend door de gangen van het AMC. Het voelen van deze pijn is zo veel heftiger dan het wéten hoe het voelde.

Ik ben al vroeg beneden. Als Jordi fris gedoucht de keuken in stapt, houd ik hem  stevig vast. Inmiddels heeft hij sterke armen en heerlijke schouders waar ik me even tegen aan druk. “Goedemorgen lieverd, lekker geslapen?” Ik zeg maar niks over mijn droom. Allemaal onzin op de vroege ochtend. Die dag komt het met mijn gevoel niet meer goed. De hartepijn is ondragelijk en misselijkmakend. Ik zou iemand moeten bellen om naar buiten te gaan. Dat doe ik niet, ik kruip in mijn verdriet en schreeuw het uit. ’s Avonds kan ik me pas weer ontspannen. Ik nestelde me op de bank en maakte mijn wereld klein. Deze dag is ook weer voorbij. Laat het maar weer nacht worden...

Hellen.

Laura schrijft..

Lieve Milou,

En toen was het 30 oktober 2015,

3 jaar na oktober 2012, de dag dat wij voor het laatst samen met jou waren,  dat zijn zo ongeveer 156 weken, bijna 1100 dagen en zo’n 26298 uur. Wat nou precies die drie jaar doen of zeggen is moeilijk te omschrijven, drie jaar klinkt ontzettend lang, maar als ik nadenk over hoeveel weken ik nog zonder jou zal beleven is 3 jaar kort.

De maand oktober..

Een maand waarin ik jou even erg mis, net zoveel verdriet heb, maar een maand die toch zo beladen is. Herinneringen.. de maand oktober was jij zò ziek, heb jij zo liggen vechten, zoveel tegenslagen gehad. De weken waarin jij op IC lag waren zo ingrijpend, zo machteloos, maar we beleefden het, wachtten uitslagen af en bleven hopen..

Na school probeerde ik zoveel mogelijk bij je te zijn, je te verzorgen en proberen contact met je te krijgen. Ik vertelde je verhalen, ging bij je liggen, gaf je honderden kusjes, maar de enige reactie die ik kreeg was die van je infuus dat piepte en je beademing dat continu door bleef pompen.

Het jaar dat jij ziek was heb ik er nooit over nagedacht dat jij dood zou gaan aan leukemie, het zou goed komen. Ik was vaker bezig met de angst dat we papa of mama zouden verliezen, maar niet jou en zeker niet toen al.. De laatste weken van IC bekroop de angst me wel vaker, maar nog steeds was ik er van overtuigd dat jij beter zou worden en dat je gewoon weer zou reageren. Eind oktober 2012 bleef ik slapen in het RMD, ik had vakantie dus geen reden om weg te moeten bij jou. Nu kon ik zelf heen en weer lopen naar jou, net zolang bij je blijven als ik wilde en zo dichtbij mogelijk zijn. ’s Nachts werd mama gebeld dat ze direct naar jou toe moest komen. Vanaf dat moment voelde ik angst, angst dat het fout zou gaan. Gelukkig waren mama (en Ilanda die toen ook in het RMD sliep) snel terug en was jij weer rustig. Zie je wel, dacht ik toen nog, alles komt goed.. De volgende ochtend liep ik al vroeg het AMC in om naar jou toe te gaan. Toen ik al eventjes bij jou op de kamer zat kwamen er (terwijl ik net lekker aan het zingen was grrr) twee artsen binnen vallen en grepen je hardhandig vast. Dit beeld doet nog steeds pijn als ik er aan terug denk, boos en bang keek ik  1 van de artsen aan die mij vertelde dat je moest hoesten en nu niet lekker kon ademen, maar het was alleen maar ‘goed.’  Ze begon een gesprek en ik vertelde over een bed en rolstoel die in huis zouden komen, ze vertelde dat je opnieuw zou moeten leren lopen, omdat je zo lang stil had gelegen. Van deze opmerking schrok ik heel erg. Hier had ik nog nooit over nagedacht. ‘Ik zei nog tegen haar, we hebben wel een tandem thuis, dan hoeft ze niet alleen te fietsen.’ Als ik terug denk aan deze periode snap ik niet hoe ik niet in heb kunnen zien hoe slecht het met je ging, hoe ontzettend ziek je was. Achteraf misschien maar beter ook..

Dit was een van de laatste momenten dat ik samen met jou heb mogen zijn. De zondag erna ben ik nog even bij je geweest, waarna de dinsdag volgde. 30 oktober 2012.

Zo hard vechten, zoveel moeten geven en dan verliezen.. Waar heb je dat in vredesnaam aan verdiend.

Vanaf dit moment begon een totaal ander leven, een leven waarin we zonder jou door moeten, een leven waarvan ik niet wist dat het zo zwaar kon zijn.

Dagelijks voel ik het missen van jou, zie ik je voor me, zie ik je spullen overal, voel ik  je lege plek in huis om me heen, maar je bent zo ver weg.. al drie jaar lang.

Dikke kus,

Zussie Laura

mil, mijn lieve zus, 

wat mis ik jou ontzettend. Vandaag is zo'n beladen dag. Weer even die confrontatie dat ik nooit meer bij je kan liggen of samen met je de hoedown throwdown dansen. Heel soms doe ik dat nog in me eentje, om even dat gevoel van toen terug te kunnen krijgen, maar dat klopt toch helemaal niet? Mooiste dancing queen van me❤💃

Ik hou van jou, voor altijd!

Chantal.

Team Milou is niet zomaar verdwenen. De Samenloop voor Hoop was niet zomaar een evenement. Hieronder volgt nog een aantal reacties van teamleden: 

Hoop voor jou,

Hoop voor mij,

Hoop voor samen,

Want naast me daar liep jij!

Toen ik door Hellen gevraagd werd om mee te doen aan de SamenLoop voor Hoop twijfelde ik geen moment. Ik ken de familie Smit vanuit het AMC en heb nog steeds veel contact met Hellen en haar gezin.

Van te voren best een beetje zenuwachtig wat het evenement teweeg zou brengen.
De vriendinnen en nichtjes van Milou had ik nog nooit ontmoet. Via Facebook hadden we wel eens contact gehad. Stuk voor stuk ontzettend lieve meiden. Het voelde als een warm bad.

'S nachts van 23.00 uur tot 3.00 uur zijn de uurtjes die mij het meest zullen bijblijven. Al die kaarsenzakken, al die duizenden namen.
Het was wel erg duidelijk dat Milou haar naam het meest voorkwam tussen alle kaarsenzakken.  Dat viel ook op bij de andere teams. Mooi om onderweg te horen: 'goh, de naam Milou zie je wel erg vaak hè? Is vast een bijzondere meid'. Nou en of!

Ook de naam van mijn eigen zusje Chantal kwam regelmatig voorbij. Dat gaf mij tijdens het lopen een fijn gevoel.
Het was een emotioneel, maar vooral warm weekend. Weer even goed stilstaan bij ons verlies.
Ik had het voor geen goud willen missen.

Wie we wel ontzettend missen zijn onze lieve Milou en Chantal....

Anouk.

Reacties.

De Samenloop heeft bij alle leden van ons team veel teweeggebracht. Ik heb mooie reacties gekregen, die ik hieronder verzameld heb.

Hellen

http://www.mijnalbum.nl/Album=QOEVPPUR

Rad van fortuin. Je moet een lot kopen om te kunnen winnen maar het lot dat je treft als je verliest daar heeft niemand om gevraagd.

Ruud.

Een paar keer heb ik geprobeerd in een kerk een kaarsje aan te steken voor Milou. Het lukte steeds niet. Het vlammetje ging heel snel uit of het lontje vatte niet eens vlam. Eénmaal kreeg ik zelfs hulp van een koster. Ook hem lukte het niet terwijl het hele plateau toch vol stond met brandende kaarsen. Ik weet ook eigenlijk wel dat Milou niets om dit soort rituelen geeft. Ik hoor haar zeggen: ‘Wat doet zo’n kaarsje nou?’. Tijdens de Samenloop stonden er wel vierduizend kaarsen te branden langs het parcours. Meer dan honderd kaarsen brandden er voor Milou. Er was een ‘Milou-bocht’, op elke zak langs dat stuk zag ik haar naam of haar foto. Deze keer bleven alle kaarsen branden, de hele nacht. En in deze nacht hoorde ik Milou zeggen: ‘Dit is goed. Niet één dun kaarsje achter in een kerk maar samenzijn en samen lopen in het licht van al die kaarsen. Zo voelen jullie mij en ik jullie’.    

Ilanda

Hee Tanti,

Jeetje wat een mooi bedrag!
Wat een weekend was het.. maar zo blij dat ik mee mocht lopen met Team Milou! 

Hoe ik het heb ervaren..
Het was zo fijn om met ze alle bij elkaar te zijn, om dit met zulke lieve mensen te kunnen doen. Maar emotioneel was het zo zwaar, Milou was er continue bij.
En dan komt de pijn van het gemis weer keihard binnen omdat je zo met je neus op de feiten wordt gedrukt. Het heeft me wel erg goed gedaan, heb wel echt een paar dagen nodig gehad om dit een plek te kunnen geven. Het was een mooi, bijzonder en emotioneel weekend. En wat ben ik trots op Team Milou!

Dikke zoennn xx

Maxime

De opbrengst.

Zojuist heb ik van de Samenloop voor Hoop de eindstand van TEAM MILOU doorgekregen. We zijn er stil van....:

€5223,85 !!

Ongelooflijk trots en dankbaar zijn we. Elke euro heeft geteld om dit mooie bedrag te hebben mogen behalen. De opbrengst komt ten goede aan het KWF en 10% wordt overgemaakt naar Het Praethuys in Alkmaar. Dank jullie wel voor de sponsoring! De totale opbrengst van de Samenloop voor Hoop in Heerhugowaard is opgelopen naar ruim €100.000,00.

Bij het aanmelden van TEAM MILOU en de eerste teamcaptain avond gaf ik aan dat wij voor Milou mee zouden lopen. Wij zouden proberen om het doel van €100,00 per persoon te behalen, maar ik had geen idee of dat wel zou lukken. Nou, het is gelukt! En hoe!! Dank jullie wel daarvoor!

Ik heb mijn teamleden gevraagd om hun ervaringen tijdens de Samenloop onder woorden te brengen. De eerste reactie heb ik van Mariëlle ontvangen:

Allereerst vond ik het heel fijn om deel te mogen maken van dit bijzondere team. Van tevoren probeerde ik me er een voorstelling van te maken hoe het zou zijn. Ik maakte me best wel druk over het geld wat we op moesten halen. Hahaha wat bleek dat een vergissing. Jij vertelde mij dat jij (en Emiel) het zo belangrijk vonden dat Milou haar naam blijvend genoemd zou worden. Milou is niet alleen genoemd, ze was zichtbaar en onzichtbaar aanwezig. De verkoop van de loten en de bloemen ging toch niet voor niets zo goed? Ik heb een aantal rondjes alleen gelopen, gewoon omdat ik daar behoefte aan had. Ik krijg nog kippenvel van wat ik om me heen zag en hoorde. Het was inmiddels donker en de lichtjes in de zakken waren aan. Het is misschien gek om het te zeggen, maar het was zo mooi. Er heerste een intieme sfeer, de saamhorigheid was groot en ik heb zo vaak gehoord: "Wat zijn er veel zakken voor Milou, zij moet wel heel bijzonder zijn geweest"  Op dat moment was ik Trots! Ja, Ja dat gaat wel over onze (sorry) Milou! Ze was bijzonder, maar GODVER..... ze had 's nachts voorop moeten lopen! Wat zou zij veel loten hebben verkocht, gewoon door wie ze was..

Mariëlle.

Zaterdagochtend 3 oktober: de Samenloop voor Hoop.

Als teamcaptain van team Milou vond ik het spannend. Emiel en Bart gingen de partytent opzetten bij onze kraam. Julia was daar al om de kraam in te richten. Mariëlle appte: 'ik ga zo hoor, ik ben er klaar voor!'. Ook mijn spullen stonden klaar, Gijs bracht me weg. Ik had al een foto doorgestuurd gekregen en toen ik aankwam was de kraam omgetoverd in een gezellig winkeltje inclusief een rad van fortuin, een grabbelton, tulpen, zonnebloemen en foto's van Milou.

'Milou.....voor jou en door jou namen wij deel aan dit evenement'.

Om 13.00 uur begon het voorprogramma. Onze teamleden verzamelden zich bij de kraam. Ik merkte aan mezelf dat ik in een soort roes raakte. Gelukkig had ik teamleden om me heen die heel goed zijn in organiseren. Zij laten mij, ik laat hen, dat is onze kracht. Aan Emiel zag ik dat ook hij het emotioneel zwaar had want waar zijn we in godsnaam in beland!?

Peter Stam van de gedenkketting stelde zich aan me voor. We hadden diverse malen via de email contact gehad. We hebben gedenkmunten bij hem besteld en deelden ons verdriet om dierbaren. Ik liep met hem mee naar zijn kraam waar de gedenkketting lag. En daar brak ik....zoveel munten voor Milou. Munten met zonnebloemen, foto's, een hart met ontbrekend stuk, Dancing Queen, maar vooral het lezen van haar naam. Onze dochter, onze Milou....jouw naam tussen alle andere namen. En daarom waren we hier, bij de Samenloop voor Hoop. Ik huilde mijn tranen, maar kreeg een sterke arm om me heen van Peter.

Om 15.00 uur opende de burgemeester het evenement. Met het startschot begon de loop, de Samenloop voor Hoop. Met de teamleden die al aanwezig waren liepen we de eerste ronde, daarna volgden we ons loopschema. In een briefing naar de teamleden had ik het loopschema als volgt toegelicht:

Als bijlage ontvangen jullie het loopschema. Dit is een basis voor de 24 uur durende loop. Voor de uren waarbij jouw naam genoemd staat, heb jij de verantwoording dat er dat uur iemand loopt. Waarschijnlijk ben je dat zelf, maar je kunt ook een teamlid als vervanger vragen. Je kunt altijd meer lopen, graag zelfs! Het eerste en laatste uur lopen we met diegenen die dan aanwezig zijn.
 
Annefleur, Jill, Demi, Maxime, Anouk, Cyrielle en Laura zijn samen op meerdere uren ingedeeld. Jullie hoeven al deze uren natuurlijk niet met z'n allen te lopen. Als er maar gelopen wordt. Ik heb jullie juist op de zaterdagavond tot 3.00 uur ingedeeld. Dit zijn de uren dat jullie met Milou hadden moeten stappen, dansen, drinken en lachen, tot diep in de nacht! En tussen 18.00 en 19.00uur hadden jullie plannen met Milou moeten maken: "wat gaan we doen vanavond!?"
 
De nachtelijke uren zullen zwaar zijn. Ik denk dan aan de uren op IC en het Ronald MacDonald huis. Ilanda, Ruud en Emiel zijn daar 's nachts heel wat uren geweest. Ik kwam 's morgens vroeg weer bij Milou, in de nachten was ik bang. Dit gevoel  kunnen wij zo weer oproepen, het was afzien maar we hielden vol...
 
We lopen weer verder, gesteund door Roland, Esther, Julia, Gré, Gerard, Bart, Mariëlle, Mireille en Ed.
 
Ons team gaat dit weekend nog ondersteund worden door Chantal, vriendinnen van Laura, Jacqueline en Kees.  Milou had tijdens de loodzware chemokuren nergens trek in, alleen in de overheerlijke verse tomatensoep van Kees. Deze soep gaat Kees ons tijdens de Samenloop serveren!
 

Mijn opzet was geslaagd, het voelde zoals ik het bedoeld had. We waren een team. Er werd gelachen, gehuild en doorgezet. Het Rad van Fortuin was een groot succes, er waren prachtige prijzen te winnen en met Ruud als presentator is het altijd lol. In de ton werd regelmatig gegrabbeld. De tulpen en zonnebloemen werden als prijs in ontvangt genomen maar ook verkocht. Niemand kwam voorbij Julia, Mariëlle, de vriendinnen van Laura met als topverkoopster Lotte! Diep respect heb ik voor Anouk, de grote zus van Chantal. Stoer liep zij met het shirt van team Milou aan, Chantal droeg zij mee in haar hart. Wat een toppers, wat een topteam.

Kees en Marja kwamen een heeeeele grote pan soep brengen. Toen ik ze tegemoet liep, hadden we alledrie een flashback. Zoveel pannen soep hebben Kees en Marja naar de Molenweg gebracht en zelfs naar het AMC. Want alleen in die soep had Milou toen trek tijdens haar chemokuren.

We hebben zoveel mensen gesproken. Omdat de gesprekken niet over vakanties of nieuwe kleding gaan, was ik dikwijls geëmotioneerd. Het lopen van de rondes waren een verademing. Even lekker doorstappen in gedachten verzonken. Tot dat het nummer 'the family tree' gezongen werd door een moeder en dochter. Tijdens het lopen raakte dit nummer mij diep in mijn hart. Het is zo mooi, zo waar en zo ons verhaal. Tijdens Milou's uitvaart werd dit nummer gezongen voordat ik mijn woorden sprak.

En zo schoot ik van de ene emotie in de andere. 's Avonds werden er ongeveer 3000 kaarsenzakken aangestoken. Zoveel wensen, zoveel mensen, zoveel namen in het licht. Milou's naam kwam zó vaak voor dat er een heel pad door zakken van Milou verlicht werd!

's Avonds kwam Jordi met zijn vrienden de meiden bijstaan. Wat is het toch belangrijk dat je goede vrienden hebt! Chantal liet zich lekker door hen troosten. En gelijk heeft ze, heerlijk zulke brede schouders en sterke armen om je heen! Het doet me goed dat onze kinderen zulke fijne vrienden en vriendinnen hebben.

Toen om 23.00 uur de meiden gingen lopen, begon tijdens hun eerste rondje Abba met de “Dancing Queen”. Zeg het maar, niemand had het nummer aangevraagd. Niemand of toch iemand die wij niet meer kunnen zien? Kippenvel moment.

Ik zou nog pagina's vol kunnen schrijven over deze Samenloop. De organisatie was geweldig, ik heb een groot applaus gegeven en een diepe buiging voor hen gemaakt. Het weer zat mee, de zon scheen. Zondagochtend was het door de mist een beetje mysterieus wat bij het ontwaken van de dag een mooi beeld gaf. Elke kraam, elk team had zijn eigen verhaal. Vaak verdrietig, soms mooi. De saamhorigheid op het terrein was voelbaar, en dat geeft je kracht. Er was veel publiek, ik heb zoveel mensen ontmoet. Er is zoveel geld opgehaald voor het KWF en het Praethuys, de teller staat momenteel op €100,000,00 !! Nogmaals, veel is als een roes aan mij voorbij gegaan. Toen ik mijn voeten liet masseren door de masseurs van het Praethuys Alkmaar en ik door het raam van de tent naar onze kraam en ons team keek, was ik trots, blij en verdrietig tegelijk. Want, we doen dit allemaal maar weer wel!

Het laatste uur liepen we met ons complete team. Je kon voelen dat de stemming veranderde. We maakten grappen en lol, maar werden toch steeds stiller. De muziek was mij te vrolijk Toen ik gevraagd werd om de polonaise mee te lopen, heb ik vriendelijk geweigerd. Net zoals de anderen van ons team, het kan te gek ook. We liepen met foto's van Milou en zonnebloemen de allerlaatste ronde. Met het nummer 'You'll never walk alone' liepen we de laatste meters. Hier en daar werden er knuffels en kussen uitgedeeld. Er onstond een erehaag, tranen vloeiden maar wat was dit goed!

We hebben Milou weer herdacht op een heel warme manier. We zijn heel diep gegaan. Emiel verwoordde zijn gevoel alsof hij een twee dagen durende uitvaart had bijgewoond. Zo verdrietig en moe voelde hij zich. We zijn de hele week van slag geweest, het was zo stil, we waren zo moe door alles. En toch wilden we dit en hoorden wij erbij. Samen met ons team en al die anderen die ons hebben gesteund en gesponsord. Want alleen is zo alleen. Wij waren SAMEN bij de loop voor Hoop!!

Hellen.

foto's: http://www.mijnalbum.nl/Album=QOEVPPUR

Zo mooi

De Samenloop voor Hoop is al over 10 dagen. Wij zullen de shirts (die belangeloos zijn bedrukt door Boudesteijn BV Heerhugowaard) met trots dragen! Want TEAM MILOU voelt goed. De teamleden zijn enthousiast en komen met plannen om geld voor het KWF in te zamelen. De donaties die we nog elke dag ontvangen zijn overweldigend. Dat doet me goed. De hartverwarmende berichtjes die er gestuurd worden om op de kaarsenzakken te vermelden, zijn zo mooi dat ik huilend de teksten schrijf. Milou is nog zo aanwezig bij haar vrienden en vriendinnen. Wij worden nog lang niet vergeten door zoveel mensen.

De teksten van lotgenoten komen binnen. Ik voel hun pijn, zij die van mij. De namen van onze kinderen worden in het licht gezet tijdens de Samenloop. Want onze kinderen worden zo gemist. Onze kinderen mogen niet voor niks zo geleden en gestreden hebben. De Samenloop staat ook voor Hoop. Hoop voor nieuwe medicatie, hoop op meer genezing.

De Hoop is voor mij nog te rationeel. Ik wéét dat het belangrijk is, ik wéét dat dat het uiteindelijke doel van de Samenloop is. Ik wéét dat dat goed is. Want ook wij hebben nog een toekomst. En de kanker blijft maar om zich heen maaien.

Ik loop de Samenloop uit pure emotie. Het is zo mooi dat Milou's naam en al die namen genoemd worden. Dat de kaarsen de hele nacht gaan branden. Want licht hebben wij nodig. Licht voor nu, licht voor in de toekomst.

Het is zo mooi, Milou was zo mooi...

Hellen.

https://www.youtube.com/watch?v=8aJw4chksqM  : Stromae -quand c'est?

Samenloop voor Hoop

Op de balie van een winkel zag ik het foldertje liggen: SamenLoop voor Hoop Heerhugowaard 2015. Over de SamenLoop voor Hoop had ik via lotgenoten op facebook al eens gelezen. “Mooi dat het nu ook in Heerhugowaard is”, dacht ik.  Een week later las ik in de plaatselijke krant over deze SamenLoop in Heerhugowaard. Het evenement vindt plaats op 3 en 4 oktober. “Jeetje oktober, dat is ook bijzonder”, vond ik omdat oktober voor ons de donkere maand van verlies betekent.

En toen viel alles samen! Team Milou moest natuurlijk ook aanwezig zijn!!

Hoe mooi is het om Milou haar naam weer te noemen en hoe mooi is het om dit tijdens een SamenLoop voor Hoop in Heerhugowaard te doen!?. Ons team was snel compleet, het voelt goed om hier samen voor te gaan. Mijn vriendin Mariëlle bood spontaan haar hulp aan om mij te assisteren voor de organisatie tijdens het evenement. Ik ben veel te emotioneel om het ‘zakelijke’ deel te regelen. Hoe fijn is het om onze krachten te bundelen.

Voor mij kan deze SamenLoop al niet meer mislukken. Tijdens de teamcaptain avond heb ik een bijzonder gesprek gehad met Rosita, zij is 23 jaar en had kanker toen ze 18 jaar was. Een strijdlustige survivor. Ik luisterde naar haar verhaal en zij wilde alles weten over Milou... We huilden samen onze tranen, hadden ieder ons verhaal maar voelden ons op dat moment enorm verbonden! We krijgen lieve reacties en spontane donaties voor Team Milou!

De SamenLoop voor Hoop is een lokaal wandelevenement ten bate van KWF Kankerbestrijding. Teamleden lopen gedurende 24 uur afwisselend. Zo wandelt er altijd minstens één teamlid als symbool voor de voortdurende strijd tegen kanker. Met dit bijzondere evenement wordt het leven gevierd, worden (ex)kankerpatiënten in het zonnetje gezet, worden de  overledenen herdacht en wordt er geld ingezameld voor wetenschappelijk onderzoek. Een mooi gebaar is dat tien procent van de opbrengst naar 't Praethuys in Alkmaar gaat.

Zie: www.samenloopheerhugowaard.nl

Zou jij team Milou willen sponsoren? Dat kan en daar zijn wij superblij mee!

• Door het overmaken van €5,00 sponsor je een kaarsenzak. Als het donker wordt worden alle gesponsorde kaarsen aangestoken, een moment van herdenking. De gehele nacht zullen de kaarsen langs het parcours branden als teken van hoop. Je kunt je eigen wens of naam mailen naar teammilou@hotmail.com. Wij zullen er voor zorgen dat deze vermeld wordt op de kaarsenzak.  

• Via de link www.gedenkketting.nl/teammilou kun je een munt bestellen. Deze zal aan een lange gedenkketting geregen worden. De ketting wordt tijdens de SamenLoop getoond. Van de munt ontvang je zelf een copie als sleutelhanger.   

• Uiteraard kun je ook sponsoren door elk willekeurig bedrag over te maken. Elke euro telt!

Het rekeningnummer van Team Milou is: NL36ABNA0459353985 tnv Milou Smit

Ik wil afsluiten met een link die onlangs door een anonieme bloglezer in ons gastenboek is geplaatst:

 ‘Please Don’t go’ van Stephanie Rainey.  https://www.youtube.com/watch?v=eLJ6r8mBPJc

Hellen.   

De eenzaamheid van verdriet.

Laatst was ik op een feestje. Omdat Emiel als trouwe supporter naar een thuiswedstrijd van AJAX ging, zou hij later komen. Ik was nog maar net binnen toen de eerste toon van ‘Dancing Queen’ mijn ziel bereikte. De reactie op Milou’s lied is niet altijd hetzelfde, maar deze keer raakte ik enorm geëmotioneerd. In stilte, dat dan weer wel. Ik keek om me heen. Niemand reageerde op de muziek. Niemand maakte contact met me. Iedereen was druk in gesprek. Mijn gesprekspartner draaide zich maar de andere kant op, want ik reageerde plotseling niet meer op haar verhaal. Wat was ik alleen en voelde ik me eenzaam in een kamer vol vrienden en familie....

Ik kan het niemand kwalijk nemen. Je hoort het of je hoort het niet. Je voelt het of je voelt het niet. 

Ik néém het dan ook niemand kwalijk maar het bevestigt de eenzame strijd van de diepste rouw. Na bijna drie jaar is voor de meeste personen het verdriet meer een feit dan een gevoel. In drie jaar is er zoveel gebeurd, zijn er nieuwe liefdes onstaan, zijn er baby’s geboren, beslissingen genomen, huizen gekocht, andere geliefde mensen overleden, van baan veranderd. Kortom: life goes on.

Ik heb mezelf moed in gepraat, ook in stilte. Ik miste mijn beste vriendinnetjes en soulmates. Het eerste glas wijn was snel leeg, ik trok mijn mondhoeken omhoog, rechtte mijn rug en deed even of het niet waar was...  Het feestje was gezellig, er waren veel leuke mensen en het werd laat. De afspeellijst van de muziek werd herhaald omdat het later werd dan gepland. Ook 'Dancing Queen' kwam weer voorbij. Een vriendin zong de tekst vrolijk mee. Deze keer voelde ik me niet alleen of eenzaam. Emiel zocht mijn ogen en ik zijn armen. “we zijn de enigen die het horen”, fluisterde ik in zijn oor. Hij hield me stevig vast en ik was veilig...

Hellen.

Berichtje van zusje Laura

11 juni zou ik de uitslag krijgen of ik geslaagd zou zijn voor school, wat een zenuwslopende dag. Om 16.15 kreeg ik het telefoontje met het nieuws dat ik ben geslaagd. Mama zat naast mij, wat hebben we hard gehuild, hè mam. Wat een opluchting, wat een heerlijk gevoel!!

2 juli was de diploma uitreiking. Samen met Ilanda had ik een outfit geshopt en ook Ilanda ging deze avond mee, ze heeft me erg geholpen met school en hoort er zo bij. Ik had m’n emoties uitgeschakeld, omdat ik van binnen op zag tegen deze avond. Ik wel, Miloutje niet, deze woorden schoten steeds door mijn hoofd.

Na een algemene bijeenkomst kwamen we met de klas samen in een lokaal. Een leerling uit onze klas had per persoon een stukje geschreven wat werd voorgelezen, hierna mocht je naar voren komen om je diploma te ondertekenen. Toen mijn naam werd voorgelezen kwam meneer Bastiaansen naar voren stappen met een groot boeket zonnebloemen in zijn hand om mij nog even wat te zeggen, de afgelopen twee jaar heb ik les van hem gehad en ook is hij de mentor van Milou geweest. Hij begreep het als ik er een les niet bij was met mijn gedachten of als ik m’n tranen hoog had zitten. Hij wilde zeggen dat hij zo trots op me is.. Hoe lief is dat. Zo onverwacht en zo ontzettend lief. Met de zonnebloemen tegen me aan heb ik trillend een handtekening onder mijn diploma gezet. Ook mijn vertrouwde juf, mevrouw  Bart, kwam naar deze avond en gaf mij een waardevol kettinkje met een klavertje vier, een aantal leraren is zo goed voor mij geweest. Even een rondje lopen buiten, een toets over mogen slaan, een gesprek na de les of alleen al laten weten dat ik er op school niet alleen voor stond. Dit heeft me zo goed gedaan.

 Het afgelopen jaar had ik het helemaal gehad op Han Fortmann, ik was er klaar. Maar toch is het weer een afsluiting. Vijf jaar lang heb ik er rondgelopen, waarvan vier jaar gevuld waren met heel veel verdriet en emoties.  En natuurlijk heeft ook de herdenking van Milou er plaats gevonden.. Han Fortmann blijft een bijzondere plek.

Na vijf jaar Han Fortmann moest ik een keuze maken voor een vervolgstudie. Deze keuze viel niet mee. Open dagen bezoeken, meeloopdagen volgen. Ik wist het niet. Ik zag het allemaal wel. Uiteindelijk heb ik me ingeschreven voor facility management op de Haagse Hogeschool in Den Haag. Een brede opleiding met heel veel mogelijkheden. Wel een beetje ver, maar dichtbij genoeg om ’s avonds weer lekker op de bank aan de Molenweg neer te ploffen tussen mijn schatjes.

Afgelopen week ben ik samen met vijf vriendinnen naar Spanje geweest, Blanes, de vakantie waar jij een jaar zo naar uit keek, de vakantie die jou moed gaf om door te knokken. Jij mocht niet, je had een bacterie opgelopen en liep teveel gevaar. 

Samen met mijn vriendinnen heb ik een ontzettend leuke week  gehad, heel veel gelachen, gefeest en gedanst. Maar het schuldgevoel tegenover jou droeg ik elk moment bij me. Jouw voetsporen hadden hier moeten staan, dit gevoel maakt me zo kwaad. Waarom ik wel en jij verdomme niet.  Soms vliegt het me zo aan. Eén avond ben ik keihard teruggerend naar het appartement en heb zo hard gehuild. Leven zonder jou is elke dag weer een gevecht. Een gevecht met gevoelens, verdriet, rouwen en doorleven.

2 mei heb ik jou in leeftijd ingehaald. Voor mij voelde deze dag niet anders, ik blokte de 1000 tranen en de pijn. Ik had de kracht nodig om mijn examens in te gaan. Maar nu, nu ik mijn diploma binnen heb, wel naar Blanes ben geweest en zomer vier, komt de pijn zo hard binnen. Ik ga jou voorbij en jij blijft maar dood.. Dit besef is zo ontzettend hard en zo gemeen.

Een aantal weken terug ben ik ook begonnen met rijlessen. Allemaal nieuwe, spannende, maar leuke fases in het leven. Ik heb er erg veel moeite mee. De heimwee naar jou is zo groot, mijn hele lichaam schreeuwt om jou en dit gevoel is zo groot dat het ‘leuk vinden en genieten’  nog vaak niet echt lukt. De pijn voel je zo diep..

Vanmorgen naar de winkel gefietst om jouw luchtje te kopen, ik wil je zo graag bij me, om me heen, ik wil je voelen.. Kon je maar weer bij ons zijn hè, lieve zus.

De niet-te-doen-dagen

Vorig jaar was ik eind juni met mijn lotgenoot Andrea aan het appen.  Ik zei dat ik zo op zag tegen 28 en 29 juni.  De verjaardag van Jordi en Milou, terwijl Milou nooit meer jarig zal zijn. Een dag later mijn verjaardag. “Oh Hellen, dat is toch niet te doen?” Als geen ander weet Andrea hoe het is om een geboortedag van je overleden kind door te moeten komen. Geloof me, het is niet te doen. Je enige houvast is dat de klok door tikt en dat op een gegeven  moment de dag weer voorbij is. Maar wij kunnen ons niet onder dompelen in alleen de diepe rouw. Dat kan niet, dat willen we niet, Jordi is jarig. Hij is twintig jaar geworden. Een verjaardag is een dag om te vieren dat je weer een jaar ouder bent geworden. En ondanks dat ik niet vrolijk kan zijn, ben ik toch jarig op 29 juni. Wij zijn deze dagen voor de derde keer heen en weer geslingerd door veel emoties. Emoties van geluk afgewisseld door emoties van intens verdriet.

De hele maand juni heeft in het teken gestaan van deze rollercoaster van emoties. Op 11 juni kreeg Laura uitslag van haar examens. Het was spannend, heel erg spannend.

’s Ochtends heb ik onze poes Bengel in laten slapen. Het bleek dat hij een kwaadaardig gezwel in zijn achterpoot had. Emiel had de afspraak bij de dierenarts geregeld, ik ging met Bengel op pad. De dierenarts is een klant van Emiel en kent ons verhaal.  Ik heb een nuchter karakter maar ben wel een grote dierenvriend. En Bengel was lief, maar Bengel kon niet meer beter worden. Alles is te relativeren, zeker bij ons. En ik weet ook niet of ik om Bengel huilde of om Milou....

Onze verjaardagen hebben we op onze eigen manier gevierd. Ik had op vrijdagavond mijn allerliefste vriendinnetjes uitgenodigd. Mijn vriendinnetjes die er ALTIJD voor me zijn, bij wie ik graag wil zijn en bij wie ik mezelf kan zijn. Ze hebben zoveel geduld met me gehad, ik heb me door hen laten dragen wanneer dat nodig  was. Ik koester onze vriendschappen! We hebben een heerlijke meidenavond gehad inclusief kampvuur.    

Jordi had geen zin in een huis vol visite. De oma’s en opa en onze lieve Julia kwamen een taartje eten. Milou kreeg extra licht en bloemetjes. Lieve lieve Milou, je wordt zo gruwelijk gemist. We kregen kaarten, berichtjes en bloemen. ’s Avonds zijn we uit eten geweest .

Later op de avond bracht ik Laura naar haar liefje.  Haar fiets lag achter in de auto en omdat Chantal gezellig meeging zaten we met z'n drieën  voorin. De muziek stond luid en ik voelde me net zo'n american mom on the road with her girls. Maar wij reden over dijken door de Noord-Hollandse polder. De zonsondergang in combinatie met de regenwolken gaven een betoverend licht. De wereld was oranje gekleurd en in de lucht stond een prachtige regenboog. Ik werd er stil van. "Milou, ben jij dan daar terwijl wij hier jouw verjaardag herdenken? Jij had er toch ook nog opgepropt tussen moeten zitten op weg naar Ursem?" Een traan biggelde stilletjes over mijn wang.

De volgende dag ging ik met Emiel op pad om mijn verjaardag te vieren. En zo zijn wij de niet-te-doen-dagen doorgekomen.

Hellen.

Mijn Ziel.
(eigen gedicht)

Ziel woont in een prachtig huis,
ze woont daar al heel lang.
Ooit was ze hier zielsgelukkig,
Nu is ze ook vaak bang.

Haar huis voelde als een warme deken,
heel knus om haar heen.
Ziel voelde zich nooit eenzaam,
Ook al is ze vaak alleen.

In het hart van haar huis,
Daar waar Ziel meestal is,
Kan de kachel heel hoog branden,
Toch lijkt het nu altijd fris.

Tocht trekt langs haar huid,
Een gat geslagen in de muur.
Het valt niet meer te dichten,
Het maakt haar overstuur.

Snel vlucht arme Ziel naar boven,
De trap is smal en voelt benauwd.
Een prop probeert ze weg te slikken,
Het voelt niet meer zo vertrouwd.

Op zolder is het donker,
daar waar ooit de zon toch scheen.
Nu is het vol en heel chaotisch,
Zielig kijkt ze om zich heen.

Hier zijn zijn veel herinneringen,
In tassen of opgeborgen in de kast.
Wanneer zullen die haar gaan verblijden,
En voelen ze niet meer als een last?

Ziel schept wat orde op haar zolder,
En ruimt wat losse spullen op,
Ziel wil helder, schoon en fris,
Ziel wil ruimte in haar kop!

Maar de kranen blijven steeds maar lekken,
Ze krijgt ze echt niet dicht,
Haar vakman dept met zijn kussen,
Onmacht tekent zijn gezicht.

Weg van zolder,
Naar benee,
Heel voorzichtig nieuwe plannen,
Stap voor stap en tree voor tree.

Verkrampt opent Ziel de deuren,
Ze ademt frisse lucht,
De vlinders kriebelen voorzichtig,
Ziel is even opgelucht.

Onweer hangt in de hemel,
Storm en wind zijn om haar heen.
Haar huis trilt en wankelt,
Maar staat vast door elk been.

Ziel kijkt naar haar woning,
Nog altijd rechtop in de wind,
's Nachts onder de sterrenhemel,
Een veilig thuis voor een kind.

Stilte samen met kinderstemmen,
Vormen een mooi geluid.
Ziel laat zich verwarmen,
Dit huis wil ze nog lang niet uit.

Hellen.

I have a dream...

Mijn droom die ik droom als ik wakker ben, zal nooit uitkomen. Milou komt nooit meer de hoek omlopen, ik zal nooit meer een Whatsapp berichtje ontvangen,ze zal me nooit meer kunnen bellen. Milou leeft niet meer. En dat besef doet nog heel veel pijn. Te veel pijn, een pijn in mijn hart waar ik misselijk van word. Ik zal moeten accepteren dat mijn liefste droom die ik droom als ik wakker ben, nooit zal uitkomen.

Wanneer ik aan het dagdromen ben, zie ik Milou voor me. Ons gezin compleet, lekker chillend op de bank. Daar waren we zo goed in. Steeds vaker kan ik met een glimlach terugdenken aan al die fijne herinneringen met Milou in de hoofdrol. Dat lukt nog niet altijd. Een mooie herinnering kan hartpijn veroorzaken omdat Milou nog veel meer herinneringen had moeten maken!

De dromen die ik droom als ik slaap zijn chaotisch, er zit geen lijn in. Als ik over Milou droom dan leeft ze in mijn droom ook niet meer. Slechts één keer heb ik gedroomd dat ze er nog was. Ik hoorde haar lach, haar heerlijke aanstekelijke lach. Milou lachte alleen als ze echt moest lachen, haar lach was puur. Je werd er blij van. Wat een zalige droom droomde ik die nacht. Wakker worden voelde als een straf.

Laatst droomde ik over F8 in het AMC. Alle infusen, verpleegkundigen en ruimtes werden helder getoond. Maar het was niet Milou die aan al die slangetjes in het bed lag. Ik lag daar...heel duidelijk. En ik vond het niet eens erg. Wakker worden was die ochtend heel verwarrend.

Dromen geven mij geen boodschap. Ik ontvang ze in ieder geval niet. Waarschijnlijk wil ik de boodschap niet zien; pas geleden droomde ik dat onze kippen bij me in bed sliepen..... !!!?😲

Als ik droom tijdens mijn slaap, dan slááp ik in ieder geval! Tja, de meeste dromen zijn bedrog en als ik wakker word dan is die pijn er nog...

Hellen.

Samen

Dit voorjaar had ook ik toch weer de voorjaarkriebels. Onze keuken had een grondige schoonmaakbeurt nodig. Ik begin altijd dapper maar tijdens het soppen denk ik elke keer weer, pffff...dat komt een andere keer wel hoor. Wat is de keuken toch eigenlijk groot en wat is het veel werk.

Op de keukentafel staat een foto van Milou. We branden er vaak kaarsjes bij. Heel vaak zitten we in de keuken te kletsen,  te eten en te drinken. Gezellige gesprekken, zware gesprekken, onzinnige gesprekken. Alles wordt hier besproken. De krant wordt er gelezen,  het huiswerk wordt hier gemaakt. Milou is er altijd een beetje bij.

Aan de wand hangen de foto’s van Chantal (van den Brink) en Koos (Rood). Vanaf deze plek ‘kijken’ ze naar Milou. Ik was aan het opruimen en stond voor hun foto’s. In gedachten praatte ik tegen ze. “lieve Chantal en lieve Koos, wat zal ik met jullie foto’s doen?” . Ik wil geen huis vol met foto’s van overleden personen. Maar Chantal en Koos...., ze horen zo bij Milou. Niet zo zeer bij haar leven, wel bij haar ziek-zijn en overlijden. Hoe bizar het ook klinkt, door hen heb ik zo veel kracht mogen ontvangen. Door Chantal en Koos lijkt het voor mij dat Milou niet zo alleen is daar...waar dáár dan  ook is... 

Toch besloot ik de foto’s weg te halen. Ik vulde het hart met kaarten die we onlangs nog hadden ontvangen. De foto’s legde ik in een kast bij andere fotolijstjes die ik had opgeruimd of verwisseld. Later zou ik nog wel een mooiere bestemming voor de foto’s bedenken. Vergeten doen we Chantal en Koos toch nooit.

Twee dagen later zat ik aan tafel. Opeens valt mijn blik op het hart aan de muur. “Hé, Chantal en Koos hangen er weer!!”.  Aan Chantal (Smit) haar blik zie ik dat zij ze heeft teruggehangen. Ik keek haar vragend aan. “Mam, ze lagen in de KAST!”, zei ze een beetje verwijtend. Lieve lieve Chantal,.we hadden maar weinig woorden nodig. “Samen hè?”. “Ja, samen!”.

Hellen. 

Social Media

Zonder facebook wil ik allang niet meer. Ik ben er nog net niet aan verslaafd. Zelf post ik af en toe wat. Het leukst is om berichtjes van anderen te volgen. Vrolijk nieuws, grappige anekdotes en zelfs mijn jeugdliefde uit Frankrijk zie ik af en toe in beeld verschijnen. “Wauw, ook goedemorgen”, denk ik dan!  Maar in de wereld van kinderkanker, de wereld waar ik ooit in gesmeten ben, is social media onvermijdelijk. Inmiddels heb ik veel facebook vrienden die helaas ook lotgenoot zijn.

Er worden regelmatig foto’s  van overleden kanjers geplaatst. Of prachtige gedichten en rake oneliners. Soms wordt er verwezen naar een update van een blog. Het blijft fijn om te lezen hoe het andere ouders vergaat na het verliezen van hun kind. Herkenning geeft me de bevestiging dat ik niet gek aan het worden ben. Blogs geven me ook kracht wanneer ik lees dat ik met bepaalde situaties anders omga, daar waar anderen misschien vastlopen.  De verhalen geven me moed om door te gaan en bovenal het gevoel dat ik niet alleen ben. Want echt, in deze drukke wereld kan ik me best wel eens eenzaam voelen. Terwijl ik weet dat ik er niet alleen voorsta.

Ik wil ook zo graag dat de naam van Milou genoemd blijft. Dat haar gezicht niet vergeten wordt. Lieve korte berichtjes in het gastenboek van ons blog, een gewijzigde profielfoto van haar vriendinnen met Milou of een bericht op facebook , dat doet me zo goed. Vriendin Bente is onlangs een blog begonnen over haar ziekte ME. Vorige week schreef ze een mooi stuk over Milou als haar grote voorbeeld. Dan ben ik trots. Natuurlijk huil ik, maar besef dan weer dat Milou écht niet vergeten gaat worden.

Ik volg een paar kinderen die ik ken uit het AMC. Gelukkig blijven er altijd survivors, maar andere kinderen en hun ouders krijgen slecht nieuws. Dat laat me niet los; de angst, de pijn, het  moeten loslaten van hun zieke kind. Af en toe laat ik een berichtje achter om te laten weten dat ook zij niet alleen zijn.

Laatst herinnerde ik me een berichtje van een vader aan Milou. Milou was toen een paar maanden ziek. Zijn dochtertje van drie jaar heette ook Milou en kreeg ook de diagnose ‘leukemie’. Zodoende was hij op Milou’s blog terecht gekomen.  Zij hadden zelf ook een blog aangemaakt. Ik was hen ‘uit het oog verloren’, dus zocht via google het blog weer eens op. Het blog was afgesloten want hun Milou had de twee-jarige behandeling doorstaan en was schoon en voor zover mogelijk genezen verklaard. Totdat afgelopen december de leukemie terugkwam.... 

Niet te geloven. Ik mocht hen volgen op facebook en leefde enorm mee. Ondanks dat onze Milou twaalf jaar ouder was, las ik zoveel  herkenning.  

Vorige week  opende ik mijn facebook en las: “Milou, rust zacht..” Dappere kleine Milou, ze heeft de strijd uiteindelijk ook op moeten geven. Haar naam en dit bericht kwamen heel hard binnen.Het was ook op dinsdagavond, even was het alsof ik erbij was.

Vrijwel direct kreeg ik een berichtje van Arianne uit Limburg, ook moeder van een kanjer Milou*. Zij had hetzelfde gevoel, we konden dat dankzij social media  delen. En daardoor waren we toch niet alleen...

Hellen.

Onverwachts altijd aanwezig.

Chantal was al een aantal dagen ziek. Koorts, pijn in haar keel en lamlendig. Toen ze de vierde dag nog koorts had, maakte ik een afspraak bij de huisarts. Ik dacht dat ze wel een antibiotica kuurtje kon gebruiken. Er zat een fikse ontsteking in haar keel. Omdat ik die dag werken moest en Emiel een paar dagen in het buitenland was, reed ik in mijn pauze even op en neer. De dokter onderzocht Chantal, constateerde inderdaad verhoging en een keelontsteking. “Omdat ik bij jullie elk risico uit wil sluiten, wil ik graag dat je je bloed laat prikken, Chantal”, zei de dokter. WAT!!!????? Echt, ik heb er geen moment aan gedacht dat Chantal iets anders zou mankeren dan een onschuldig griepje. Chantal verstijfde en begon te huilen. Ook mijn tranen drongen zich een weg naar buiten. Een bibberend meisje met een bibberende moeder kwamen bij Starlet binnen. Dezelfde gezichten achter de balie. “Hier ben ik ook met Milou geweest, we gingen toen op de fiets”, zei Chantal zachtjes. Heel flink maar met tranen over haar wangen liet Chantal zich prikken. De dame die haar prikte vermoedde vast dat Chantal het eng vond. Dat vindt Chantal het echt niet. Zij huilde om Milou en ik huilde stilletjes met haar mee. ’s Middags om half vijf kon ik bellen voor de uitslag. Ik was er zo van overtuigd dat het niet ernstigs was. Ik was weer aan het werk en dat lukte allemaal prima. Maar om vier uur begon elke molecuul in mijn lichaam samen te trekken. Want bij Milou dacht ik dat ze de ziekte van Pfeiffer zou hebben. Op mijn nuchtere moederinstinct kan ik dus niet meer vertrouwen. “Wat als…, het zal toch niet..??” Nee, natuurlijk niet. Chantal had een nare virus onder haar leden en moest goed uitzieken!! Ik heb haar extra vertroeteld en stevig geknuffeld.

Vorig jaar was onze wintersportvakantie voor Laura naar afgelopen. Dit jaar gingen we in de herkansing. We hadden hetzelfde appartement geboekt en hadden er zin in. Onze vrienden hadden ook weer geboekt en zaten in een pension in hetzelfde dorp. Het was heerlijk, we hebben genoten. Toen ik met Laura na een heerlijk tochtje aan kwam skiën, viel ik snikkend in de armen van mijn vriendin. Alles leek perfect. Goede sneeuw, goed zicht, lekker achter Laura aan skiënd. Ik was weer even zo gelukkig maar daardoor zo verdrietig tegelijk. “Oh Milou, waar ben jij??” Gelukkig heeft Mariëlle een stevige schouder want met helm op en mijn ski’s nog aan was ik wel heel erg wankel;-)

Dit zijn twee momenten van al die andere momenten wanneer het verdriet ons onverwachts overvalt. Het kost enorm veel energie om het ‘gewone’ leven te leven. Maar leven zonder het verdriet om Milou, wil ik niet. Zo lang ik lachen kan, zal ik altijd blijven huilen.

Hellen.

 Vallen en weer opstaan.

Mensen in mijn omgeving vinden me sterk. En er wordt me soms gezegd dat ik er ooit nog sterker uit zal komen…. Waaruit? Sterk, sterker, sterkst? Ik kan me voorstellen dat men denkt dat ik sterk ben.  Maar ik weet hoe sterk ik was. En nu, ik ben zo ontzettend wankel…

Mijn dochter is dood. Onze prachtige Milou is er niet meer. Als moeder kan ik nooit meer voor haar zorgen. Ik zal haar nooit meer kunnen knuffelen, niet meer met haar kunnen kletsen of gaan winkelen. Milou heeft geen toekomst meer. Mijn toekomst is zonder onze oudste dochter Milou.

Het is niet te bevatten. Voor anderen al helemaal niet. Je kunt je als buitenstaander niet voorstellen hoe je verder zou moeten leven zonder je kind. Je hebt geen idee hoeveel pijn dat zou doen. En dan zie je mama Hellen op haar fiets, ze doet boodschappen, ze werkt, ze is op feestjes…  Zij is haar dochter verloren maar jeetje, wat is zij sterk! Vergeet het maar. Je had me laatst op zaterdagochtend moeten zien. Stoere Hellen zou wel even op de fiets naar haar werk. Maar het was glad, heel erg glad. Ik was nog een 100 meter van ons huis en ik lag languit op het asfalt. Plat op mijn knieën gevallen, heel erg hard. Natuurlijk ga ik dan zo snel mogelijk staan, kijk om me heen of alsjeblieft niemand het gezien heeft; Een hardloper in de verte….  Oh, wat doet het pijn… Ik strompel met mijn fiets aan de hand naar huis. De hardloper vraagt heel attent of hij me kan helpen. Nee, natuurlijk niet, het gaat wel hoor! Zodra ik de eerste stap op ons pad zet begint het: de tranen zijn niet meer te houden. Ik huil als een kind en als een heel klein meisje strompel ik naar boven. Daar ligt mijn lieve warme schat nog te slapen. Snikkend kruip ik in zijn armen. Ik huil en met horten en stoten kan ik nog net uitbrengen: ‘ik ben gevallen…’  En ik krijs het uit, want Milou is ook nog dood!

Emiel heeft me met de auto (met winterbanden!) naar mijn werk gebracht. Want natúúrlijk ga ik werken! Ik doe sterk, maar ik ben het niet. Echt niet.

Hellen.

Als reactie op mijn vorige blog, ontving ik van mijn nicht Josee de volgende tekst:

De jaren tellen

Vroeger telde je de jaren

die je nog te gaan had tot..

Nog zoveel jaar en dan

mag ik naar de brugklas

En je telde weer verder

Nog zoveel jaar en dan

mag ik brommer rijden

En je telde weer verder

Nog twee jaar en dan

ben ik achttien

en mag ik mijn rijbewijs halen

Als je je kind verliest,

dan tel je ook de jaren

Het eerste jaar zonder je kind

Het tweede jaar zonder je kind

Het derde jaar zonder je kind...

En daar komt nooit een einde aan.

Je telt nergens meer naar toe.

Het verdriet is voor altijd.

Niet altijd even aanwezig,

maar ook nooit weg.

Verdriet, gedragen door de tijd…

Een gewone dinsdag. Ik was vrij en benutte deze dag om wat huishoudelijke taken te verrichten. Laura zat midden in haar tentamenweek en probeerde zich aan de keukentafel te concentreren op economie. Eigenlijk een knusse huiselijke dag. Ik ben graag thuis en vind dat we een heerlijk huis hebben. Het regende en stormde, echt weer om binnen te blijven. Het klinkt zo gezellig en warm, toch voelde ik me onrustig.  Ik verzette me tegen de pijn in mijn hart. Af en toe wierp ik een blik op Milou’s foto, volop in het kaarslicht gezet door haar zus. Ik huilde zonder tranen. Mijn telefoon trilde, ik ontving een app:

Het tweede jaar.

Waarom is mijn verdriet zo anders in het tweede jaar?

Waarom voel ik mij nog leger in het tweede jaar?

Waarom huil ik weer meer in het tweede jaar?

Komt dat omdat ik meer alleen ben en de wereld verder is gegaan?

Heeft de wereld vergeten dat jij ooit hebt geleefd?

Komt het omdat ik nu ‘met mijn hart’ voel dat jij nooit meer terugkomt?

Dat ‘voor altijd’ wel heel erg lang duurt?

Komt het omdat al die ‘eerste keren’ nu voorbij zijn en ook ik verder moet?

Waarom is mijn verdriet zo anders in het tweede jaar?

Omdat jij, mijn kind, nog steeds weg bent.

(Eleanor Oberle/TBC, vertaling Ide Wolzak)

De app kwam van Laura, vanuit de keuken….  Zij ziet en voelt mijn strijd. Zij voert diezelfde strijd en voelt diezelfde intense pijn. Ik zocht Laura’s blik en zuchtte.  Laura, lieve lieve Laura. De tekst kwam binnen, heel intens. En wij zijn al in ons derde jaar….

 We zijn al in ons derde jaar zonder Milou. Ik vind dat een bizarre gedachte. Er is zoveel veranderd, er is ook zoveel hetzelfde gebleven. Ik ben veranderd, en toch ook hetzelfde gebleven. Laatst zei iemand tegen me: ‘ondanks alles ben je zó Hellen gebleven..’ . Dat is een mooi compliment.  Alleen ben ik niet in alle situaties en relaties dezelfde Hellen gebleven. Maar met de mensen waarmee het contact altijd al vanzelfsprekend goed was, is dat gelukkig zo gebleven. Ik neem niemand iets kwalijk. Het is moeilijk om als buitenstaander de juiste woorden te zeggen, maar goede bedoelingen zijn nooit verkeerd.  Wel verbaas ik me soms over het beperkte inlevingsvermogen van bepaalde personen. Daar kom ik dan tijdens een gesprek (of juist géén gesprek) achter. Ik neem het voor lief en trek mijn conclusies…

Hellen.

Op naar 2015..

Kerstavond waren Ruud en Ilanda bij ons met een heleboel cadeautjes, we hebben gegourmet, cadeautjes uitgepakt en een fijne avond gehad. Ook de andere kerstdagen zijn we goed doorgekomen, lekker eten, lieve mensen, een wijntje en ook tranen horen daarbij. 29 december ben ik 17 jaar geworden, ik heb samen met een lieve vriendin een feestje gegeven afgelopen zaterdag en  maandagmiddag en avond zat het huis vol met allemaal lieve vrienden en familie. Ik heb een ontzettend gezellige verjaardag gehad! Dank jullie wel hiervoor. Of het raar is om nu 17 jaar te zijn.. geen idee. Ik moet het beleven denk ik.

Nu is oud en nieuw in zicht. Een avond waar ik erg tegen op zie. Sinds we 2012 af hebben moeten sluiten en een nieuw jaar moesten beginnen zonder Milou, vind ik oud en nieuw een rotdag. En nu al voor de 3^e keer beginnen wij een nieuw jaar zonder jou lieve Milou.

In 2015 ga ik examen doen, iets waar jij nooit aan hebt mogen beginnen. Daarna zal ik met mijn vriendinnen naar Blanes gaan, de vakantie waar jij zo erg naar uit keek, maar die je gewoon afgepakt werd. Ook zal ik 18 worden, want ik ga je inhalen lieve zus..  Nu moet ik gaan nadenken over wat ik wil gaan studeren. Ik weet het niet. Keuzes maken en over mijn toekomst praten vind ik moeilijk. Doorleven zonder jou lijkt onmogelijk. Altijd is het bij je, voel je het. Jou missen, doe ik altijd en het doet zo vreselijk veel pijn. Geluk is zoveel waard..

Maar soms is dat geluk even terug, lach ik en voel ik me blij, echt even blij. De gelukkige tijden zijn geluksmomentjes  geworden. En van die momentjes geniet ik.

 Mama Hellen vroeg ons om naast cadeautjes ook een kaars te kopen met Kerstmis, om jou ook in 2015 weer heel erg in het licht te zetten. Meer kunnen we niet voor je doen..

Ik wens jullie allemaal een fijne avond vanavond en heel veel lichtpuntjes toe voor 2015,

Zusje Laura

Met zonder Milou

Vijf december: Sinterklaas. Overdag moest ik werken dus ik had afleiding. Toch was ik down, ik was leeg van binnen. Mijn lieve lotvriendinnetjes stuurden berichtjes, ook zij hadden hetzelfde gevoel. We doen zo ons best, maar tegen die diepste rouw valt soms niet te vechten. Het overkomt je.

Toen ik thuis kwam zei Emiel dat Sinterklaas een pakje voor de deur had gezet. Vragend keek ik hem aan. Tegelijkertijd rende Chantal op me af: ’mama! Bengel is terug!!’. Bengel, onze kat was al een week weg. Donderdag had ik eigenlijk de hoop opgegeven dat hij terug zou komen. ’Het is maar een kat’ was mijn gedachte. Toch vond ik het heel vervelend, niet te weten waar hij was. Maar je gaat alles relativeren. Ook als je kat weg is.. Ik was ontzettend blij om Bengel weer te zien! De schat, compleet uitgehongerd. Hij had vast een week in een schuur opgesloten gezeten, want hij stonk vreselijk muf.

In de keuken zat Ilanda. Mijn lieve trouwe zus. Chantal was ziek geweest en nog een dag thuisgebleven van school, Ilanda had lekker een paar uur bij haar gezeten. We dronken nog snel een glaasje wijn, want om half zes zouden we naar de bowlingbaan gaan.

We hebben er dit jaar voor gekozen om pakjesavond met kerstmis te vieren. Mijn ouders zijn 50 jaar getrouwd geweest en dat hadden we een week eerder gevierd. Het zou allemaal te druk worden en veel te veel emoties in één week tijd. We moeten onszelf blijven beschermen!

Bij de bowlingbaan was het gezellig druk. Emiel kwam een vriend van vroeger tegen, met wie hij ruim 30 jaar geleden in Australië had rondgereisd. Ik vond het leuk hem even te zien want zijn naam kende ik al van de verhalen over die reis. We gooiden spares, strikes en in de goot. Het was best leuk om weer eens te bowlen. Bij het wisselen van de schoenen hoorde ik iemand ”Milou!” roepen. ’Natuurlijk’, dacht ik,’Miloutje is er weer even bij…’. Oh, was het maar waar!

Na het bowlen gingen we naar de pizzeria. Emiel’s reisgenoot en zijn gezin hadden precies hetzelfde programma voor deze avond, we liepen tegelijkertijd naar buiten. Ik raakte met zijn vrouw in gesprek. ’Maar dan ben jij de moeder van Milou..’, zegt ze licht geëmotioneerd,’ onze oudste dochter heet ook Milou. Dat vind ik zo toevallig. Ik lees je blog, je schrijft mooi…’. Wat een lieve woorden, ze raken me en ik schiet vol. Milou was inmiddels bij ons komen staan , samen met haar twee zusjes. Haar naam hoorde ik dus bij de garderobe. Is dit toeval? Ik weet het niet, het was een mooi en bijzonder moment voor deze Sinterklaas avond.

Bij de pizzeria was er een tafel voor ons gereserveerd. Een zes-persoons-tafel. Wie moest er tegenover die afschuwelijk lege stoel zitten? Het werd me allemaal te veel. Daar kwamen mijn tranen. Emiel liep direct naar de bediening en Dario regelde een andere tafel voor ons. Een gezellige tafel voor vijf personen. Bah, ik wil helemaal niet zo zwak zijn maar te vaak is er echt niet te vechten tegen die verdomde rouw. We hebben heerlijk gegeten en lol gehad. Lekker dicht bij elkaar, we hebben elkaar zo nodig!

Hellen.