Afgelopen week hebben Britse Royals en diverse BN-ers de media volop stof tot nieuws gegeven. Oprah was weer op haar Amerikaanse best om Meghan en Harry te interviewen. André die zijn Monique na de zoveelste keer definitief verlaat. Hij deelde zijn ziel en zaligheid in een online interview met de o zo begripvolle Patty.  Het interview van de uit zijn bed herrezen Marco was een kijkcijfer kanon voor Linda de Mol. Hij zou één keer zijn verhaal doen. Toch stond ook de Telegraaf vol met zijn droevige verhaal. Zijn nieuwe nummer moet toch gepromoot worden. Tussendoor bleek dat Sonja haar verkering met Barry alsnog heeft uitgemaakt. Hij bleef zich toch driftig gedragen.

Wat een week, ik had het er maar druk mee.

Ik smul van de berichten en tegelijkertijd irriteer ik me aan de media geilheid. Het interview met Marco bleef ik tot het einde kijken om te ontdekken wie van Veronica Inside zou winnen met hun toto. Wilfred is de winnaar. En Marco doet het weer met Leontien.

Wegduiken in de wereld van anderen. Je kan dan even vluchten uit je eigen wereld. Tijdens mijn donkerste rouw las ik voornamelijk boeken over overleden kinderen én de privé pagina’s van de Telegraaf. Het liefst las ik over ellende van anderen. Het gaf me een minder eenzaam gevoel. Mijn morbide gedrag is in de loop der jaren veranderd. Programma’s over ziek en zeer zapp ik weg. Ik lees thrillers en volg zelfs politieke debatten🤪. Ik lach om de flauwekul en directe opmerkingen van Johan Derksen en René van der Gijp. En gelukkig ben ik Ajacied.

Het meest indrukwekkende televisie moment van afgelopen week was voor mij toch over groot verdriet van een ander. Het verhaal werd óók verteld om een nieuw nummer te promoten. Jan Dulles was echter zo puur, zo intens kapot en eigenlijk niet in staat om zijn verhaal te doen. Het zou me niet verbazen als hij over een jaar nauwelijks kan bevatten dat hij dat toch op deze avond gedaan heeft. Ik voelde zijn pijn en zag zijn overlevingsstand. De tekst van het door hem geschreven lied beschrijft het eenzame gevoel. Ik herken het. Jan heeft dit slechts drie maanden na het overlijden van hun meisje kunnen verwoorden. Hij zegt er niet over te kunnen en willen praten, des te mooier zingt hij over die vreemde leegte. Door zijn verhaal dook ik linea recta in mijn eigen wereld waar dat gevoel niet veranderd blijkt te zijn...

Hellen