Inmiddels is het half november, oktober is allang voorbij. Buiten is het donker, nat en koud. We kruipen weer graag onder de dekentjes op de bank. Ik moest echt even bijkomen van oktober.
Zondag 30 oktober vier jaar zonder Milou. Vier lange jaren die zijn omgevlogen. Het is nauwelijks te bevatten.
Maandag 31 oktober waren Emiel en ik 25 jaar getrouwd, 25 hele jaren die zijn omgevlogen. Het is nauwelijks te bevatten.
Al deze emoties gingen we met elkaar binnen één weekend ervaren. Want het is echt een geluk als je na 25 jaar beseft dat je toch echt met de juiste man getrouwd bent. Dat je na heel veel lief maar veel te veel leed, nog steeds beseft
dat je nog altijd gek op elkaar bent. Dan is het echte liefde , dan ben je samen best wel sterk. Bij elkaar blijven is niet altijd een kunst. Bij elkaar wíllen zijn, daar is volgens mij een relatie voor bedoeld. Door dat geluksgevoel heen,
voelde ik de pijn en het verdriet om Milou te moeten missen. Door de pijn heen zag ik ons gezin; wat een leuk gezin. Als je onze situatie niet zou kennen, zou je er jaloers op kunnen zijn 
.
We zijn een nachtje weggeweest met elkaar en hebben er een
feestelijk gebeuren van gemaakt. We overnachtten 50 meter van het strand want daar kun je uitwaaien. En in de zee vermengden zich mijn tranen van verdriet met de tranen van ons geluk.
Hellen.