We waren heerlijk vakantie aan het vieren. Zon, zee, strand en leuke mensen. We genoten enorm! Emiel en ik hadden net boodschappen gedaan dus de koelkast
was weer gevuld. Ik ging bij Laura en Chantal op ons terras zitten. Onze vriendinnetjes Marjolein en Maud kwamen langs om wat te drinken. Gezelllig.
Emiel
kwam bij ons staan. Hij was zojuist gebeld door Jordi: Er was bij ons ingebroken, het hele huis was overhoop gehaald....NEEEEEEEEEEEEEE!
Chantal begon
te gillen: MILOU!! Laura kromp ineen en ik had kortsluiting in mijn hoofd. Niet weer, nee nee nee.
Toen Milou op IC lag is er twee keer bij ons
ingebroken en Jordi ontdekte het voorbereidende werk voor een derde keer. Dat was in de schuur, nu waren ze in huis geweest. Terwijl we zoveel maatregelen hadden genomen om ons weer veiliger te voelen. Wat een klootzakken.... Arme Jordi, hij kwam net
terug van een paar dagen vakantie met Chrisje. Dag vakantiegevoel.
Heel even dreigde ik in elkaar te storten. Het gevoel van toen was weer helemaal terug.
Totale ontreddering en onmacht. Kotsmisselijk was ik. En wat is er weg? Milou’s foto’s? Milou’s spullen? Milou? Gelukkig bleek dat mee te vallen. Het is een verwarrend gevoel om later ‘blij’ te zijn met de dingen die níet
weg zijn. Er moest gehandeld worden, daar is Emiel goed in. Bellen, bellen, bellen. Even overwogen we om naar huis te gaan, maar Jordi vond dat echt niet nodig. Jordi is inmiddels vijf jaar ouder dan toen ;). Hij regelde wat nodig was met steun van zijn
achterban.
We waren zo boos en heel verdrietig. Ik heb later aan de buren uitgelegd waarom we zo vreselijk aan het vloeken waren. ‘Vloek maar lekker’
kregen we als advies. Hele fijne buren! Wij hebben voor hetere vuren gestaan, hele hete vernietigende vuren. Wij kunnen relativeren als geen ander. Maar we zijn nog zo wankel. We proberen het leven echt weer te leven en dat lukt ons aardig. Echter bij dit
soort ellende voelen we hoe zwaar het nog is. ‘”We gaan weer laten zien dat we sterk zijn”, moedigde ik Chantal aan. Arm moppie, haar spaargeld was gewoon gestolen uit haar eigen veilige kamer! En Laura die zoooooo bang was dat haar laptop
met al haar foto’s weg was... die wanhoop in haar prachtige ogen herkende ik nog maar al te goed. Wat waren we opgelucht dat dat niet zo was! En toen ik voorstelde om maar naar huis te gaan zei ze heel dapper “O nee, dan nemen die klootzakken ook
onze vakantie nog af!”
Dat hebben we niet laten gebeuren. We hebben eigenlijk een top vakantie gehad. We hebben ook enorm gelachen. De buurvrouw kwam de volgende dag zeggen dat ze daar zo
blij om was!
En toen gingen we na een week weer naar huis. Dat was niet leuk, dat was zelfs heel erg naar. Voor Jordi was het helemaal afschuwelijk geweest. De beschadigingen aan ons prachtige huis, de wanorde
(ondanks dat mijn moeder en Ilanda het zo goed mogelijk hadden opgeruimd), de spullen die weg zijn, het idee dat ze overal in huis zijn geweest.... Ik haat ze, ik haat deze klootzakken zo intens. “Is het bekend werk?” wordt me gevraagd. Dat zal
toch niet??
We zijn inmiddels twee dagen thuis. Ik was onrustig. Ik was chagrijnig en zo verdrietig. Ik wíl geen slachtoffer zijn. Die rol past
niet bij me. Ik vecht er al vijf jaar voor om geen verbitterd persoon te zijn. Jordi verscheurde aan tafel heel demonstratief de brief van ‘slachtofferhulp’ in snippers. Duidelijker kon hij niet zijn.Onze rugzakken zijn weer zwaarder
geworden, toch kunnen we ze nog steeds dragen. Maar toen ik vanavond met Chantal een dramafilm aan het kijken was, begonnen mijn tranen te stromen. “Huil maar mama” en Chantal huilde met me mee.
We gaan ons huis weer als een veilig thuis laten voelen.
Hellen