Dagboek

BLOGS 2016 IN NIEUWE MAP!

Vol verwachting.

Die ene wens op ons lijstje, die kan óók Sinterklaas niet vervullen. Sinds twee jaar kloppen onze harten niet meer vol verwachting. Voor de allereerste keer hebben wij geen pakjesavond op 5 december. Dat is raar, dat voelt leeg. Ik was altijd een heel actieve hulpsinterklaas. Maar dit jaar doen we het anders. Wel gaan we er een gezellige avond van maken. Natuurlijk!

Hellen.

donderdag 20 november 2014

Terugblikken in de tijd.

Ik heb de overige blogs die ik voor Vrouw.nl heb geschreven zojuist op Milou's blog geplaatst. Tijdens het teruglezen viel me op dat deze verhalen nu al weer herinneringen zijn. Herinneringen uit de eerste tijd zonder Milou. Ons leven ondergedompeld door de intense rouw. Mijn geheugen heeft flinke schade opgelopen. Ik merk dat ik veel gebeurtenissen niet heb onthouden. Maar van de tijd toen Milou ziek was, weet ik vrijwel alles nog. Al mijn zintuigen stonden toen op scherp, gefocust op elk detail. Bang om maar één misser te maken waardoor het fout zou kunnen gaan. Maar op 30 oktober 2012 verloren wij alsnog de strijd. Toen gingen alle lichten uit en was ik niet meer scherp. Daarom is het fijn dat Milou's blog is bijgehouden. Het is een dagboek geworden. Milou's dagboek; door haarzelf begonnen maar nu gevuld met onze emoties en verhalen.

Boven staat een tas vol met dagboeken. Dagboeken van Milou. Zodra ze kon schrijven, is zij dagboeken bij gaan houden. Boeken vol, vol met verhalen en gedachten van Milou, geschreven in haar handschrift... We zijn er nog niet aan toe om die te lezen. Het voelt als verraad, misschien ooit, misschien nooit...

Hellen.

Tiende (laatste) blog op Vrouw.nl, 8 juni 2014

Stairway to heaven

Milou was een echte kroegtijger. Heerlijk vond ze het om met een drankje in haar hand veel mensen te spreken. Een muurbloempje is Milou nooit geweest. Ze heeft gedanst en is uit haar dak gegaan. Slechts zeventien jaar geworden, maar genoten heeft ze. Niet voor niets noemen wij haar onze ”Dancing Queen, young and sweet only seventeen”.

Onze kinderen gaan graag naar de meest gezellige kroegen in de omgeving. Het zit in de genen, Emiel en ik hebben elkaar ooit in de kroeg ontmoet. Het afgelopen jaar gingen we zo nu en dan weer even terug in de tijd. De favoriete band van Emiel, ’The Howling Hurricanes’, is vorig jaar aan een reünie-tournee begonnen. Omdat ik een aantal jaren jonger ben dan Emiel had ik nog nooit van ze gehoord. Emiel wilde er dolgraag naartoe en haalde me over mee te gaan. Het was de eerste keer dat we weer uit gingen na het overlijden van Milou. Het optreden vond plaats in het plaatselijke café. We gingen op de fiets dus ik kon zo weer thuis zijn mocht het me te veel worden. Ik had geen idee wat me te wachten stond en vond het spannend.

Het repertoire bestond uit rocknummers van onder andere Golden Earring, Slade, The Doors, Joe Cocker, Led Zeppelin, Stones en the Beatles.  Ik was al gewaarschuwd voor hun show. Zes dragers tillen van achter uit de zaal een doodskist op het podium. Een skelet stapt uit en begint met de zogenoemde Stones-act. Tja, of ik hier op zat te wachten na alles wat we achter de rug hadden…??

Continu gonsde door mijn hoofd: ”Milou is dood en jij staat hier!”. Het was zo onwerkelijk, ik verplichtte mezelf vol te houden. Uitgaan betekent voor mij blij zijn, en dat was ik niet. Toch stond ik uiteindelijk heerlijk aan de bar met een biertje in mijn hand. Het was grappig om te beseffen dat ik één van de jongsten in het publiek was. Een heer van zeker tachtig jaar oud vond me een zeer aantrekkelijke dame en stond me zowaar te versieren! We hebben gelachen, ik heb echt lol gehad samen met onze vrienden. Emiel raakte volledig in trance en was mijn ”Dancing King” die avond.

We zijn inmiddels trouwe fans geworden. Vorige week waren we voor de derde keer bij een optreden. Het kost me geen moeite meer, ik kan er nu gewoon zijn en van de muziek genieten. Toen de band ’Stairway to heaven’ van Led Zeppelin speelde, werden er  op de achtergrond beelden van een engel met prachtige lange blonde haren getoond. Deze keer raakte ook ik in trance. Ik danste niet maar nam elk woord en beeld in mij op. Het werd heel stil in mij, want waar woorden soms tekort schieten spreekt de muziek…..

Negende blog op Vrouw.nl, 1 juni 2014

Het AMC

Ik had een afspraak in Abcoude. Opeens besefte ik dat ik dan vanuit de auto het AMC zou zien. Dat vind ik nog steeds moeilijk, zeker als ik zelf moet rijden. Een paar maanden geleden kwam ik door een wegomleiding onverwachts langs het AMC. Brullend zat ik achter het stuur. Ik was een gevaar op de weg. Het AMC, daar waar Milou 14 maanden heeft moeten strijden tegen leukemie.

We hebben veel meegemaakt. Ondanks de spanning en zware chemotherapie, hebben we ontzettend veel lol gehad. Meestal was ik mee, Milou en ik  waren een goed team. Bij langere opnames bleven er ook anderen bij Milou. Dat was beter, dan kreeg Milou weer verse energie naast haar bed en daardoor frissere verzorging. Voor de patiënt is het uiteraard het allerzwaarst om opgenomen te zijn. Ook voor de ouders is het  slopend. Het verblijf op de afdeling zuigt je helemaal leeg. Zeker op de afdeling kinderoncologie. Er is daar zoveel leed en verdriet. Natuurlijk, door de fantastische verpleging en alle medewerkers is de verzorging goed. Ook zijn er succesverhalen, die geven je moed en blijdschap. Maar de zieke kinderen, de angst in de ogen bij de ouders, de grote verliezen die er geleden worden maken je bang, moe en leeg.

Toen de leukemie recidief was en het helemaal mis ging met Milou, belandde ze op de IC voor kinderen. Milou heeft daar bijna zes weken gelegen. Op deze afdeling is nog meer leed aanwezig, de angst is continu voelbaar. Vrijwel de gehele periode heeft Milou aan de volledige beademing gelegen. We hadden nog maar weinig contact met haar. We konden ons meisje alleen maar toefluisteren, voorzichtig masseren en honderdduizend kusjes geven. We waren zo bang, we klampten ons vast aan elke uitslag van de bloedwaardes. Hoe klein de verbetering ook was, we koesterden de vooruitgang. Bijna dagelijks werden we gewaarschuwd hoe wankel Milou’s toestand was. We moesten rekening houden met het ergste…  We wilden daar niet aan, dat kon toch helemaal niet. Milou! Onze mooie sterke Milou! Ze moest weer beter worden!

Ik had besloten met de trein naar Abcoude te gaan. Dat leek me veiliger. Natuurlijk wist ik dat de trein bij station Holendrecht zou stoppen. Maar dat ik volledig zicht had op het AMC, daar had ik geen rekening mee gehouden. Ik keek uit op de drie grote torens. Ik staarde naar de middelste toren, acht hoog. Zelfs de gele gordijnen waren goed zichtbaar. Daar heeft Milou haar strijd op moeten geven. Daar hebben we allemaal verloren…. De tranen stroomden over mijn wangen. Voor mijn gevoel stond de trein een eeuwigheid stil. Minutenlang was ik weer op IC. Alles kwam aan me voorbij. Ik kon de apparatuur weer horen piepen en de geur van de afdeling ruiken. Eindelijk begon de trein te rijden. Het AMC bleef achter, mijn verdriet reisde met me mee…

Achtste blog op Vrouw.nl, 25 mei 2014

Barbecue

Het was weer vrijdag. Het aankomende weekend zou het prachtig weer worden. Mijn collega en ik vonden beiden dat de tijd om te kunnen barbecueën weer aangebroken was. Diep van binnen zag ik op tegen het mooie weer. Ondanks dat ik zin had in die barbecue, had ik de energie niet om de benodigde boodschappen te doen. Het was fijn dat het weer weekend was, maar een blij gevoel had ik niet.

Ik fietste naar huis. Dat is altijd een moment voor mezelf waarbij ik de wind door mijn haren wil voelen. Alsof mijn zorgen met de wind mee kunnen waaien. Het geeft ruimte in mijn hoofd, het maakt plaats voor alles wat weer komen gaat. De strijd om overeind te blijven vind ik een hele opgave. Ik weet dat ik sterk ben. Maar om ook sterk te blijven zie ik als een grote uitdaging. Gelukkig hoef ik die niet alleen aan te gaan.

Toen ik de tuin inliep stond mijn lief achter de barbecue! De tafel was gedekt door Jordi, de salades waren bereid door Laura, de wijnglazen waren nog leeg maar de fles wijn stond binnen handbereik. Ik liep over van dankbaarheid en was spontaan weer smoorverliefd! Ik  stond net te bedenken dat het wel heel gezellig zou zijn als mijn zus en zwager ook aan zouden schuiven. ”Ilanda en Ruud komen ook, hoor” zei Laura. Aan alles was gedacht, ik hoefde alleen nog maar te gaan zitten.

Gewoon een gezellige onverwachte barbecue in de achtertuin. Maar niets is meer gewoon. Mijn zus en ik hoeven elkaar alleen maar aan te kijken en we voelen elkaars gevoel. Alles klopt, maar er klopt helemaal niks van… Avonden als deze hebben we al zo vaak met elkaar gedeeld, ooit waren ze perfect. Nu zijn ze goed.

Ruud was even weg. Hij had een rondje door onze tuin gelopen en zag mooie beelden voor zich van rennende en spelende kinderen . Ruud rende en speelde dikwijls met ze mee. De herinneringen die nog zo veel pijn doen, de herinneringen die we niet met Milou kunnen delen.  Ruud zag ook de koolmeesjes in het door Chantal getimmerde huisje. Een teken dat alles gewoon maar doorgaat, ook zonder Milou, hoe onvoorstelbaar dit ook is.

Jordi ging ’bieren’ met zijn vrienden. Laura had beloofd om nog even bij iemand op verjaardag te gaan. Chantal kwam inmiddels weer terug van een feestje. Het eten smaakte heerlijk, de wijn was voortreffelijk. Dit zijn de eenvoudige mooie momenten in het leven. Momenten die we koesteren,  die mij weer energie geven om door te gaan. Momenten die me zelfs een beetje blij maken…

Zevende blog op Vrouw.nl, 18 mei 2014

Therapie

”Moet jij niet met een professioneel iemand gaan praten?”, zei iemand tegen mij toen Milou net een paar weken ziek was. Ik keek de persoon aan, zei niets maar dacht: ”Zou je dat zelf niet eens gaan doen? Misschien is er een therapie waarbij je leert je mond te houden op momenten dat dat beter zou zijn…”. Een lelijke gedachte, ik weet het. Maar mag een moeder alsjeblieft verdrietig zijn als haar kind zo ziek is? Is het zo gek dat ik compleet ontregeld was nadat ik te horen had gekregen dat Milou kanker had?

Ook na het overlijden van Milou is me weleens aangeraden therapie te volgen. Het is al vaak gezegd en geschreven: Er bestaat geen protocol voor rouwen. Ieder doet dat op zijn eigen manier. De één houdt zich vast aan het geloof en is dankbaar dat hun kind in het paradijs van God verder mag leven. Voor de ander is zoveel verdriet juist weer een bevestiging dat God helemaal niet kan bestaan. Waarom wie wat gelooft, dat weet ik niet.

Ik heb diverse sites over rouwtherapie bekeken. Maar ik ken mezelf, ik ben er te eigenwijs voor. Ik zal de therapeut aankijken en denken: ”Hoe kan jij dat weten? Heb je Milou gekend? Heb je zelf ooit een kind verloren?” Natuurlijk zijn er mensen die wel baat bij therapie hebben. Het is dan extra fijn als je de juiste klik hebt met je therapeut.

Die juiste klik heb ik bij lotgenoten gevonden. Twee moeders die ook hun kind door kanker hebben verloren. Claudia heb ik in het AMC leren kennen, Andrea via onze blogs. Regelmatig heb ik contact met hen via de WhatsApp. Eén woord of teken kan genoeg zijn. We kunnen elkaar alles zeggen en vragen.

Laatst had ik met Andrea afgesproken voor een lunch in haar woonplaats. Ik stapte bij haar in de auto, want zij wist de weg naar een leuke lunchroom. Ons gesprek ging meteen diep. De route was ze spontaan vergeten maar via diverse omwegen bereikten we toch het restaurant. We hebben daar uren gezeten. Uitgepraat raken we nooit. We hebben het over álles en schateren het soms uit. Als iemand ons zou hebben afgeluisterd zou die persoon er niets van begrijpen. Het ene moment diep verdriet en het volgende moment tranen van het lachen.  

Toen ik weer thuis was kreeg ik een berichtje:  €15 voor een psychologisch moment is een schijntje! Paar uur inclusief lunch… krijg je nergens!! Dank je voor het aanhoren en het delen. Dikke kus.

Zesde blog op Vrouw.nl, 11 mei 2014

De nachten

Vannacht heb ik weer lang wakker gelegen. In slaap vallen is gelukkig geen probleem. Maar vaak word ik rond drie uur wakker. Klaarwakker ben ik dan. En wakker worden doet nog steeds zoveel pijn. Elke keer opnieuw het besef dat Milou nooit meer terug komt…. Die pijn zit diep van binnen en gaat nooit meer over. Van de huisarts had ik eerder slaappillen voorgeschreven gekregen. Die heb ik vorig jaar wel gebruikt, maar voelde me daar niet echt beter door. Als ik dan in dezelfde nacht voor de tweede keer wakker lag, wilde ik weer een pil. Dat leek me niet goed. Sinds ik mijn e-reader met verlichting heb, gebruik ik die om weer in slaap te vallen. Het belangrijkste is om mijn gedachten niet hun gang te laten gaan.

We hebben meer slaap nodig dan voorheen, rouwen kost zoveel energie. Elke ochtend ben ik benieuwd hoe we allemaal de nacht weer zijn doorgekomen. Jordi, tweelingbroer zonder zijn mooie tweelingzus, heeft een periode heel slecht geslapen. Hij lag dan klaarwakker te wachten tot het weer licht werd. Helaas komen dan, net als bij mij, de heftige beelden van Milou’s laatste weken voorbij. En die zijn traumatisch geweest, Milou is enorm ziek geweest. Die periode is zó ontzettend spannend en angstig geweest. Die beelden staan haarscherp op ons netvlies en zitten heel diep in onze ziel. . Laura heeft vaak last van angstige dromen, soms komt Milou daarin voor. Bekaf wordt ze er van. Chantal kan slecht in slaap vallen, maar slaapt wel goed. Ze heeft ’s nachts Milou een keer op bezoek gehad. Milou ging op het randje van haar bed zitten en vertelde Chantal dat ze haar zo mist… En dat moeten mijn schatjes allemaal doormaken.

Emiel slaapt altijd diep en vast. Maar laatst was hij al eerder wakker dan ik. Hij had gedroomd: ”Omdat we het zo erg vonden dat we een kind hadden verloren, besloten we opnieuw voor een zwangerschap te gaan. Het werd weer een tweeling. We noemden ze Ramon en Ramona.  Ramona kon na één dag al praten. Ze lag in de armen van Milou. Samen kletsten ze maar door en hadden heel veel lol…”

Hand in hand lagen we naast elkaar. We staarden naar het plafond en wisten niet goed of dit een verdrietige of mooie droom was. We zeiden even niets. Toen schoot ik in de lach, de namen vond ik toch wel héél grappig! Deze keer was het minder erg om wakker te worden…

Vijfde blog op Vrouw.nl, 4 mei 2014

Een lach en een traan

”Oh Jordi, ik mis Milou zo”, zei ik tegen onze zoon toen we samen in de auto zaten. ”Retweet”, gaf hij als reactie. Ik keek hem vragend aan. ”Dat betekent dat ik Milou ook mis, mam”.

We hadden het gezellig gehad en waren nu onderweg om even iets weg te brengen. Vrijdagavond, ik kwam thuis van mijn werk en had een hele week vrij in het vooruitzicht. Op ons pad stond een vriend van Laura met een enorme bos tulpen in zijn armen. Die waren voor mij, mijn lievelingsbloemen. Binnen zat veel jeugd, de frituurpan stond aan. Vrijdag patatdag, makkelijk en gezellig. De verhalen aan tafel waren grappig, jongelui hebben altijd wat te vertellen. De volgende dag zou het Koningsdag zijn, dus de plannen werden besproken.

Koningsdag, lekker uitslapen en met een ontbijtje op schoot naar de mooie Koninklijke familie kijken. Mijn respect voor prinses Beatrix is groot. Zij loopt te stralen met een bos bloemen in haar hand, maar in haar hart huilt zij. Dat kan toch niet anders na het verliezen van je zoon? Ook de Koninklijke familie deelt geluk en veel verdriet. En zij leven in zo’n grote openbare wereld, die van mij begint pas sinds kort weer iets te groeien.

Deze week is het anderhalf jaar geleden dat we afscheid hebben moeten nemen van Milou. Mijn wereld stortte in, alles werd donker om me heen. Waar ik was, zag ik niets en het liefst wilde ik niet gezien worden. Ik ging naar de sportvelden om naar de wedstrijden van de kinderen te kijken. Naar de uitslag moesten ze me niet vragen, ik had geen idee. Ik reed zes kilometer verder om boodschappen te doen, daar kwam ik geen bekenden tegen.

De tijd heeft me kracht gegeven (of heb ik het zelf genomen?) om de buitenwereld weer beter aan te kunnen. Dat maakt het leven weer iets makkelijker. Toch blijft het heel hard werken om te durven genieten. Emiel en ik waren deze Koningsdag uitgenodigd voor een borrel bij vrienden. Een tuin vol leuke mensen, vorig jaar kon ik dat echt nog niet aan. Nu had ik er zelfs zin in. Het was mooi weer en thuis was ik onrustig. Ik vond het zo ontzettend gemeen dat Milou ook deze dag niet meer mee mag maken. Eigenlijk vond ik het zelfs belachelijk dat al die feesten gewoon maar doorgaan zonder Milou. Als mijn gedachten die kant opgaan, moet ik actie ondernemen. We fietsten door het centrum waar het er gezellig uitzag. In de achtertuin was het al druk. Ik heb heerlijk gekletst, gelachen en gedronken. We zouden net naar huis gaan toen ”Dancing Queen” van ABBA door de tuin klonk. Dancing Queen, het afscheidslied van Milou. Ik probeerde de muziek te negeren, maar dat lukte niet. Mijn plezier was plotseling voorbij. Emiel ging slingerend naar huis, ik huilend….  En toch was het een gezellige dag, geluk gaat echter nog lang niet zonder verdriet.

”Want juist als het zo gezellig is, mis ik Milou heel erg.”   

 ”Ja mam, …retweet.”

Vierde blog op Vrouw.nl, 27 april 2014

Een mooie dag

Het was voor Emiel en mij tijd om samen weer eens een dagje op pad te gaan. We hebben het allebei druk met ons werk en de dagelijkse beslommeringen. Ons verdriet is altijd aanwezig. We zien het aan elkaar, dat is moeilijk. Je eigen verdriet en pijn zijn al zo zwaar. Om dan ook je liefste lief pijn te zien lijden, is vaak te veel. Gelukkig kunnen we het delen. We geven elkaar de ruimte en laten merken dat we er voor elkaar zijn.

We gingen naar de sauna. Dat vinden we heerlijk en genieten daar samen van. Mijn gedachten gingen terug naar vorig jaar. Toen waren we in dezelfde sauna. We besloten aan een opgieting mee te doen. Dat had ik nog nooit meegemaakt. Er gingen veel mensen de sauna in. De medewerker vertelde wat er zou gaan gebeuren en dat je jezelf goed in de gaten moest houden. Het zou warm worden. Hij zette muziek van Vivaldi op en zei dat we op deze muziek onze eigen dromen mochten dromen. ”Ontspan je en laat het tot je komen…”  Ik was in die periode juist een boek aan het lezen over een moeder die net als ik haar dochter had verloren. Deze moeder speelde klassieke muziek, haar favoriete muziek was Vivaldi. Wat toch weer een toeval.

Ik liet het op me afkomen en probeerde  te ontspannen. Dat was nog erg moeilijk. Juist dan is het gemis van Milou zo voelbaar. De muziek drong diep tot me door. Opeens hoorde ik een hele harde snik. Voorzichtig keek ik om me heen. Ik besefte dat het mijn eigen snik was. De tranen begonnen te stromen, er kwam geen eind aan. Emiel hield me nauwlettend in de gaten, ik voelde zijn kracht en zijn aanwezigheid. Ik liet het maar gebeuren, anders kon ik niet. Toen we weer buiten waren kwam de medewerker naar me toe. Hij pakte mijn hand en zei heel zachtjes: ”De één zijn dromen zijn zwaarder dan die van een ander…”. Ik kon alleen maar uitbrengen dat die van ons eigenlijk niet te dragen zijn.

Deze keer durfde ik een opgieting niet aan. Wel kon ik me beter ontspannen dan de vorige keer. Ik kon genieten en we genoten van elkaar. Toen we een hapje gingen eten, vroeg de serveerster welk bandje er gescand moest worden voor de betaling. ”Die van Emiel, want het is mijn dag vandaag”, zei ik. De serveerster moest lachen en antwoordde ”Eigenlijk is elke dag toch een feestje?”.  Ik glimlachte en proostte met mijn wijn: ”Ja hoor, en een goede wijn helpt daarbij!”  Emiel gaf me boven zijn glas een knipoog...

dinsdag 11 november

Het is bijzonder wat een jaargetijde met je kan doen. In april schreef ik voor vrouw.nl een blog over voorjaarskriebels. Daarin staat dat het voorjaar mijn favoriete jaargetijde is, terwijl ik in een ander blog juist de herfst als favoriete tijd noemde. Ik besef dat ik altijd heel gelukkig ben geweest en elke maand favoriet kon zijn. Nu moet ik mijn best doen om van elke mooie dag te kunnen genieten, alles is anders.... 

(de kaarten belanden deze keer niet in die kast):

Derde blog op Vrouw.nl, 20 april 2014:

Voorjaarskriebels

Het is mooi weer, de deur kan weer open. Ik hoor de vogels fluiten en zie de vroege voorjaarsbloemen bloeien. Echt, dat lukt me. Het voorjaar is mijn favoriete jaargetijde. We hebben een grote tuin waar ik me heerlijk in uit kan leven. Tuinieren is mijn hobby. Uren kan ik bezig zijn, in onze tuin is altijd wat te doen. Mijn gedachten staan dan stil. Wat is het fijn om een tijdje niet te denken, niet te piekeren en niet verdrietig te zijn. De zon maakt me actief, ik krijg zelfs schoonmaakkriebels…

Aan de grote schoonmaak heb ik nooit gedaan. Maar een goede schoonmaakbeurt kan natuurlijk nooit kwaad. En opruimen geeft ruimte in je hoofd.  De zon schijnt, ook in huis. Ons heerlijke thuis. De radio staat hard. Ik besef dat ik me goed voel, zelfs een beetje blij van binnen. Het verwart me. Blij? Hoe kan ik me blij voelen? Milou is dood….

Is dit dan het gevoel dat weer komen gaat? Is dit wat de tijd met me gaat doen? Heel voorzichtig laat ik het toe. Ik begin zelfs aan de kast in de woonkamer. Daar moet je je goed voor voelen want dat is een grote kast onder de trap. Zo’n kast waar alles in opgeborgen wordt wanneer je niet weet waar het eigenlijk hoort. Dat is zo’n kast waar we altijd éérst in moeten kijken als er iets kwijt is. Maar nu was de kast zo vol dat niemand er ooit iets in terug zou vinden. Alles gooide ik eruit. De kast moest helemaal leeg om die vervolgens weer opnieuw te vullen met maximaal de helft van alle spullen.

Ik wist het…ik had het genegeerd in mijn hoofd, al bijna anderhalf jaar lang: achter in de kast stonden

bakken vol met kaarten, brieven en herinneringen. Na Milou’s overlijden lag onze brievenbus wekenlang vol met post, heel veel post. Brieven met de mooiste teksten en kaarten zonder woorden, omdat de afzender geen woorden kon vinden…

Ik zakte door mijn knieën en belandde tussen de kaarten.  Nog twee kaarten heb ik kunnen lezen en toen werd alles wazig. Wazig van de tranen, wazig van verdriet. De zon was opeens verdwenen…

Hellen.

donderdag 30 oktober 2014

Een andere wereld.

Voor mijn werk als reisadviseur mocht ik op studiereis naar Gambia. Ik vond het spannend. De Ebola in West-Afrika zorgde voor onrust. Maar Gambia is Ebola-vrij en dit land verdient het om bezocht te worden!

Nooit ben ik sterk geweest in het weg gaan van huis. Of we nou met z’n allen gaan of ik alleen, ik voel me altijd unheimisch. Weg zijn gaat me beter af. Gelukkig werd ik opgehaald door Nicolet. Zij is ook reisadviseur en was al op de hoogte van onze situatie. Dat maakte het allemaal net iets makkelijker en zeker gezelliger!

Ik heb genoten in Gambia. Het is een prachtig kleurrijk land. We verbleven in een mooi hotel, hebben veel hotels bezocht en excursies gemaakt. De groep bestond uit 18 personen. We deelden onze ervaringen, maakten lol en genoten van het land. Hele fijne gesprekken heb ik gehad met hele fijne mensen. Soms lijkt het of je elkaar al jaren kent. Ik was weer een paar dagen alleen maar Hellen. En natuurlijk waren mijn gedachten heel vaak thuis. Maar ik beleefde een andere wereld. Een wereld waar armoede het straatbeeld is, een wereld waar men zich grote zorgen maakt om de leegstand van de hotels in verband met de angst om Ebola. Een wereld waar kinderen naar school kunnen vanwege sponsoring door toeristen. Op deze scholen hebben ouders geen commentaar op de leerkrachten, deze ouders zijn alleen maar dankbaar dat hun kinderen onderwijs mogen volgen. Kinderen die blij zijn met onze lege waterflessen, zodat zij water mee naar school kunnen nemen… Ondanks deze armoede heb ik op straat gedanst, hebben we heerlijk gegeten en gezwommen in de zee.

 Op de terugreis mochten we als reisagent in de cockpit meekijken. Wat een belevenis! Samen met de piloten en collega reisagent Michal hebben we de sterren bekeken. Ik zocht naar die ene ster, ik was nu zo dichtbij….  Als klap op de vuurpijl mochten we zelfs de landing vanuit de cockpit beleven. Met 400 kilometer per uur recht op de wolken af, dwars door de wolken heen. De piloot zette de Boeing 767 keurig neer op de polderbaan Schiphol. Vanuit de hemel terug op aarde…

Terug in oktober, terug bij mijn liefjes, terug in mijn eigen wereld. Vandaag zijn wij twee jaar zonder Milou. Twee jaar…

Gisteravond waren er vriendinnetjes van Milou bij ons. We hadden geen idee hoe we deze jaren door zijn gekomen. En toch zijn ze om. Dag na dag, week na week, maand na maand.

Ik ben goed in het verbasteren van songteksten, gewoon om de reden dat ik ze vaak niet kan onthouden. Ik zing dan mijn eigen lied. Milou kon zich daar vreselijk aan irriteren. Ik hoor haar dan zuchten : “màhammm..” .  Mijn songtekst voor vandaag is:

Ik doe maar alsof het niet zo is,

Ik doe alsof het niet zo is,

Ik doe alsof het niet zo is….

Sorry Milou,  maar ik mis je zo…..

Mama Hellen.

zondag 12 oktober

Samen over onze paden

Dinsdag ben ik samen met Ilanda begonnen aan het Noord-Hollandpad. Deze langeafstandwandelroute (270 km) verbindt Texel met het Gooi. De route bestaat uit 13 etappes. Wandelen werkt helend, dat hebben we de afgelopen jaren ervaren. De wanhoop, de radeloosheid, het enorme verdriet dat wij moeten dragen; al deze emoties waaien dan voor even van ons weg. Dinsdag spoelden deze emoties van ons af;-) Voor deze dag was een weeralarm aangegeven, stevige windhozen met enorme buien waren voorspeld. Wij gingen toch met de trein van 10.00 uur richting Den Helder. Ilanda had twee zonnebloemen mee om aan onze rugzakken te doen. De zonnebloem als symbool voor Milou. Onze liefde voor Milou en ons verdriet óm Milou, verpakt in onze rugzakken. Op het station werden we ontvangen door Monique, een vriendin van Ilanda. Zij zwaaide ons ook uit toen wij begonnen aan het Noord-Hollandpad. We liepen door woonwijken, langs sloten, door weilanden en natuurgebieden. Het was prachtig. De enorme (hagel)buien en windstoten hielden ons niet tegen. We waren doorweekt, het kon ons niets schelen. Kom maar op, wij hebben erger meegemaakt…

 Klappertandend van de kou kwam ik thuis, ik ben meteen in bad gegaan om weer warm te worden. Ilanda lag  in haar bad, we appten naar elkaar:  ’Het was een bijzondere dag!’.  

Thuis wordt ons pad bestraat: 12.500 betonklinkers moeten gelegd worden. Het is een enorme klus. Emiel is samen met een ploeg harde werkers aan de gang. Ik zet koffie, smeer  broodjes, serveer soep en kijk mijn ogen uit. Wat wordt het mooi. Terwijl ik over het pad naar de weg staar, besef ik ook dat Milou nooit meer ons pad op komt lopen. Haar voetstappen zijn verdwenen onder deze klinkers. Met betraande ogen kijk ik omhoog en vraag aan Milou of ze het ook zo mooi vindt worden…    

Hellen.

Heel lang heb ik lachend mogen hollen,

Me zielsgelukkig van de heuvels laten rollen.

Nu zit mijn levenspad vol met hobbels en kuilen,

Ik strompel en loop maar te huilen.

Ik ren, ik val, sta op en recht mijn rug,

Voor mij is er geen weg terug.

Meestal wandel ik niet alleen,

Dan voel ik een stevige arm om me heen.

De weg voor ons is leeg en lang,

Maar samen met jou ben ik niet bang.

Ons pad is nu opgehoogd,

Mijn tranen zijn voor even opgedroogd.

Hellen.

donderdag 2 oktober

Oktober

Tweede blog op Vrouw.nl, 13 april 2014

We vieren het leven

Verjaardagen hebben wij altijd uitgebreid gevierd binnen ons gezin. Chantal kijkt al een jaar lang naar haar verjaardag uit. Als de visite ’s avonds weg was, wist ze dat het nog maar 365 dagen zou duren voordat het weer zover was. Dit jaar werd ze 13 jaar en dat gingen we natuurlijk vieren. Op zaterdag, want op donderdag had ze veel te weinig tijd om er uitgebreid van te genieten. En de bekerwedstrijd AZ-AJAX werd die avond gespeeld. Als echte Ajacied zat ze op de tribune. Een verrassing van haar oom. Met een grote glimlach kwam ze thuis. AJAX won op haar verjaardag!

Zaterdag was het mooi weer, we konden buiten zitten. Alle boodschappen waren in huis, de hapjes waren voorbereid. Deze keer had ik geen energie om zelf taarten te bakken. Nog steeds moet ik heel zorgvuldig mijn energie verdelen. Gelukkig zijn daar goede bakkers voor. Een prachtige slagroomtaart met een foto van Chantal en haar grote idool  Suarez werd bezorgd. En mijn schoonzus had voor Chantal haar lievelingstaart gebakken: een heerlijke chocoladetaart, volgens het beste recept van de wereld! Het feest kon beginnen. De visite stroomde binnen. Allemaal lieve familieleden en de allerliefste vrienden waren van de partij. Chantal straalde van oor tot oor. En dat gun ik haar zo. Dertien jaar en al zoveel angst en verdriet in haar leven meegemaakt. Dat wil je ieder kind besparen, maar helaas heb je daar niet altijd invloed op.

De taart werd aangesneden, de koffie ingeschonken. Hierna verzorgde Emiel de drankjes. Gezellig, alles leek onder controle. Mijn rol als gastvrouw ging me tot dan toe goed af.

Opeens kwam daar die intense pijn weer opzetten. Waarom toch? Waarom is ons gezin niet meer compleet? Milou was altijd een kei in het vieren van verjaardagen. Oh, was miste ik haar. Huilend viel ik in de armen van mijn zus en schoonzus. “Ik kan het niet, ik kan dit niet”. Maar bovenal ik wilde dit niet….!! Ik moest van hen gaan zitten. “Neem een glas wijn, wij regelen de rest”. Dat heb ik gedaan, ik liet het allemaal gebeuren. Ik zag een schaal met gevulde eieren langsgaan, o ja.. die zou ik ook nog maken. Alles werd geregeld. Ik liet mijn verdriet weer gaan en richtte mijn aandacht op al de lieve mensen om ons heen. Rouwen doe ik het liefst in mijn eentje. Maar het leven vieren… nee,  dat kan ik echt niet alleen!

Hellen.

zondag 21 september

Is dit het dan..

Liefste zus,

Vrijdag 8 september 2012 kwam ik thuis van de handbaltraining. Ik had net mijn fiets in de schuur gezet toen jij helemaal in paniek naar buiten kwam rennen. Je viel huilend in m’n armen, ‘Mijn haar gaat weer uitvallen..’ Je keek me aan en zei dat de leukemie terug is..

De dinsdag erna werd dit bevestigd en moest je meteen in het AMC blijven. Regelmatig zorgde ik dat Ruud of een vriendin van mama mij naar het AMC kon brengen om bij jou te zijn. Uiteraard keurig mijn tas met schoolboeken mee zodat ik bij jou mijn huiswerk kon maken.

Op 20 september 2012 ging mijn beugel eruit. En zoiets wil je natuurlijk meteen aan je grote zus laten zien. De hele middag ben ik bij je geweest, je plaatste nog een foto van mij op Facebook, ‘mijn lekkere zussie,’ hoe trots ben je dan..

’s Avonds kwam Mariëlle mij ophalen. Mama liep even met ons mee naar de auto. Voordat we de lift in stapten rende ik nog even terug, ik wilde bij je blijven. Na een dikke knuffel en 100 handkusjes liep ik weg en riep ik nog door de gang: ‘tot snel!’ Dit zijn de laatste woorden die jij van mij hebt verstaan. Hierna hebben we alleen nog maar geskyped  en moesten we de bordjes ‘intensive care’ volgen.

Nu is het 2 jaar later. Hoe hebben de afgelopen jaren om kunnen gaan. Ja ik weet het, alles gaat door. Maar dat jij er niet meer bent went niet. Je hoort zo hier, bij ons. Elke dag is die lege plek er, elke dag zoek ik naar vragen, naar antwoorden en naar een leven zonder jou. Ik kan het niet vinden. Het klopt niet. Ons gezin is niet meer compleet en mijn leven ook niet. Ik leef door, en jij bent elke minuut weer onderdeel van mijn leven. Onze band is te sterk en jij veel te bijzonder.

Nu ik dit schrijf speelt ‘keep your head up..’

Jaja, I keep my head up, wat moet ik anders?!

Miss&Loveyou.

😘Laura

woensdag 10 september

Vrouw.nl

Er wordt ons soms gevraagd waarom we eigenlijk nog op het blog schrijven. Ik wil nog vaak van de daken schreeuwen dat ik Milou zo verschrikkelijk mis. Ilanda en Laura schrijven de meest aangrijpende teksten. Regelmatig zijn er nog duizend hits per dag, het blog wordt dus nog heel vaak gelezen. Dus waarom eigenlijk niet?  Er is behoefte aan dit blog. En Milou kan niet genoeg genoemd worden. We leven door, met dat vreselijke zwarte beest van binnen. Maar wij zijn ook degenen die Milou nog levend kunnen houden. Levend in de verhalen, levend door haar blog.

Hellen.

Eerste blog op Vrouw.nl, 4 april 2014

Loslaten

Maandagavond vertrok Laura  voor vier dagen met school naar Parijs. Ik zou haar eigenlijk naar de bus brengen, maar ze had zelf wat anders geregeld. ”Dan hoef jij tenminste niet zo laat nog op pad”, waren haar wijze woorden. Een prachtige Cadillac inclusief vleugels kwam ons pad oprijden. Een vriend bracht haar naar het verzamelpunt. Dan maakte je pas indruk!! Dat is natuurlijk veel interessanter dan je moeder in haar Twingo. Trots zwaaide ik haar uit: ”geniet er van liefje!” Opvoeden is loslaten. Als moeder van vier kinderen heb ik daar nooit zo’n moeite mee gehad. Ze waren alle vier al vrij snel zelfstandig. Soms was ik misschien wel eens te makkelijk. Toen Jordi 4 jaar was, ging hij logeren bij mijn zus. Hij had zelf zijn tas ingepakt. Met een grote rugzak stapte hij in de auto. ”Heb je alles mee?” Ja hoor, dat had hij. Toen hij later zijn tas uitpakte zat er alleen een voetbal en zijn knuffel in. Voor Jordi was dat genoeg. Mijn zus leende hem de volgende dag met liefde haar ondergoed.

In de rouwverwerking bestaat er een theorie dat je ”je dierbare overledene los moet laten. Alleen dan zou je door kunnen gaan met je eigen leven”. Dan zou ik dus Milou moeten loslaten? Mijn lieve lieve mooie Milou? Ik heb haar leven moeten loslaten, haar toekomst en ook haar dromen heb ik moeten laten gaan. Dat is een opdracht waar geen tijd voor staat. Dat is werken, heel hard werken en  vaak overwerken. Maar Milou zal ik nooit loslaten, dat gaat me niet lukken en dat ga ik niet proberen. Mijn meisje, ons meisje, onze oudste dochter… nooit laat ik haar los!

In huis is het rustig met z’n viertjes. Laura geniet in Parijs. Mooie foto’s verschijnen op Facebook. Ik zie een sjaal die eigenlijk in mijn kast zou moeten liggen. Leuke berichtjes ontvang ik met echte pubertaal. De Fransen zijn allemaal saai en het eten is bagger! Ik geniet op afstand met haar mee en laat haar los. Ik laat haar los in het leven, in haar toekomst en in haar dromen. Maar voor altijd houd ik haar vast als mijn kind. Ik weet hoe fijn het is om bij je ouders op de bank neer te ploffen, inmiddels 45 jaar oud maar dán ben ik weer even kind.

En ook Milou houd ik voor altijd vast. Heel diep van binnen, heel diep in mij.

Hellen.

https://www.youtube.com/watch?v=bBb7cpVLt98

dinsdag 19 augustus

Kunst:

Op uitnodiging van de Kunstuitleen Alkmaar liet Ilanda zich inspireren door het schilderij 'Binnen en Buiten' van Bob van den Born (Amsterdam, 1927) - kunstwerk van de maand juli. Zij heeft bij dit schilderij het volgende verhaal geschreven:

Binnen en buiten

Mijn huis wordt geverfd. Mijn huis waarin ik woon en werk, waarin ik leef. Wekenlang is de schilder bezig om alle kozijnen en deuren aan de buitenkant van een nieuwe verflaag te voorzien. Kieren en gaten worden gekit. Hij legt me uit dat hij dit met een flexibel materiaal doet zodat het hout kan bewegen en niet gaat scheuren.

Vanaf het moment dat de eerste oude verflaag verwijderd werd voelde het alsof er met mezelf ook wat gebeurde. Een vertrouwde laag om me heen verdween langzaam. Ik hield mijn adem in. Zou het grote zwarte beest tevoorschijn komen? Het beest dat sinds twee jaar in mijn lijf woont. Vaak krabt hij met zijn scherpe nagels aan mijn hart. Dit doet pijn en er is  inmiddels een groot gat ontstaan. Het beest houdt zich vaak rustig op een vaste plek maar soms rent hij van mijn hoofd naar mijn buik en wil naar buiten. Dan sluit ik mijn hart, ogen en mond zodat hij binnen blijft. Het zwarte beest hoort inmiddels bij mij.

En nu wordt het bij elke schuurbeweging die de schilder maakt moeilijker om het zwarte beest binnen te houden. De kozijnen worden kaal. Mijn lijf wordt transparant dus iedereen kan het dier zien zitten.

Wat gebeurt er als de mensen om me heen kennis maken met het zwarte dier dat in mij woont? Het dier dat ik zo angstvallig bij me houd. Als dit niet meer lukt zal hij buiten me staan en me misschien verzwelgen.

De schilder gaat door. De kozijnen zijn inmiddels verfloos. Ik ril. Voorzichtig open ik mijn ogen. Het zwarte dier kijkt me met een verbaasde blik aan. Hij beseft dat hij lucht en ruimte krijgt. In plaats van naar buiten te rennen en me te bijten zucht hij en rolt zich naar een ander, iets behaaglijker

De schilder heeft de kozijnen inmiddels een nieuwe verflaag gegeven. Het zwarte dier loopt wat rustiger door mijn lichaam en zoekt af en toe zijn vaste plekje weer op. Als hij beweegt doet dit pijn. Regelmatig doet het veel pijn.

Ik weet dat mijn kozijnen en deuren weer jarenlang mee kunnen. Ook weet ik dat de ramen en deuren open kunnen zodat het zwarte dier kan vertrekken. Maar waar moet hij naartoe en wat komt er voor in de plaats op zijn plekje? Ik kijk naar buiten en zie dat het regent. De ramen en deuren houd ik voorlopig gesloten. Het zwarte dier kijkt af en toe naar buiten en mensen die hem zien zitten zwaaien vriendelijk naar hem.

Ik bedank en betaal de schilder en spreek met hem af dat hij over drie jaar het houtwerk na komt kijken. 

Ilanda de Dood

woensdag 13 augustus

En de minder goede momenten in het leven overkomen je...

Na een paar weken vol met gezelligheid, werd het plotseling heel donker in mijn hoofd. Mijn tranen waren niet meer te stoppen en mijn hart was vol pijn. Het enige wat ik nog kon, was op de bank liggen met een deken over me heen. "Milou, ik mis je zo ontzettend erg.... Hoe lang moet ik dit nog volhouden?"

Ik heb het laten gebeuren. Huilen, huilen, huilen.....

Vandaag loop ik weer rechtop. KEEP YOUR HEAD UP!!! En morgen loop ik samen met Laura, Chantal en Ilanda in Londen!! Want de mooie momenten in het leven creëer je zelf!!!!

Hellen 😘

Vrijdag 1 augustus

De mooie momenten in het leven creëer je zelf.

Donderdag 17 juli was ik aan het werk. Jordi was die week met zijn vrienden vakantie aan het vieren in Albufeira. In mijn pauze kreeg ik een app van hem: "mam, mijn hele koffer leeggeroofd..ál mijn kleren weg!" Niet te geloven. Terwijl hij na het stappen lag te slapen is er in hun villa ingebroken. Acht jongens, acht koffers maar alleen Jordi's koffer leeg. En nog wat cashgeld, een zonnebril en muziekbox. Mag een vakantie ook eens gewoon goed gaan? Emiel belde me en zei zeer terecht: "Hellen, het leven gaat door en dan gebeuren er ook zulke dingen". Dat is ook zo, maar ik heb geen zin meer in ellende. Gelukkig had Laura met haar vriendinnen een onbezorgde topweek op Terschelling! Dat had zij na haar wintersport-ervaring zeker verdiend!!

Drie uur later stortte de MH17 neer.... De hele wereld stond even stil. Een lege koffer gaat dan nergens meer over. We leven in een hele zieke wereld waarin we blijven relativeren. Elke dag staan de kranten vol met schrijnend leed. Persoonlijk leed, grote verliezen. Toen Milou net overleden was, vond ik alle kranten stom. Niet één krant vermeldde dat Milou was overleden. Elk artikel vond ik onzin en nergens over gaan. Dát Milou was overleden, dát was en is nog altijd erg! Dat zou de wereld moeten weten! Maar nu zoveel mensen tegelijk. Heel veel jonge mensen, complete gezinnen, meerdere kinderen uit één gezin. Het leed is niet te overzien. Terecht dat de kranten hier vol mee staan. Ik lees de verhalen en voel de pijn.

Laura en Jordi kwamen maandag terug van hun reisjes. Dinsdag vertrokken wij voor acht dagen Turkije. Jordi had geen vuile was mee terug, dus dat scheelde weer in de organisatie;-). We hebben een topweek gehad op een geweldige locatie. Jordi, Laura en Chantal verbleven in hun eigen appartement naast die van ons. We hadden dus in ieder geval leuke buren!

Tijdens een georganiseerde barbecue, raakten we in gesprek met een gezin uit Joure. Overdag had Hilda ons als gezin al gespot. Meer dan twee kinderen; een wens die zij zelf altijd heeft gehad. Toen ze van ons grote verdriet hoorde, was ze zeer ontdaan. Zeventien jaar geleden hebben zij na 26 weken zwangerschap hun tweeling verloren. Nu hebben ze twee prachtige dochters, met een leeftijdsverschil van ruim zes jaar. Want tussen deze dochters hadden nog twee meisjes op moeten groeien. Zo zie je maar, aan de buitenkant is verdriet vaak niet te zien!

We hebben enorm genoten. Toen ik Chantal hoorde schaterlachen in het zwembad, besefte ik dat ik dat al heel lang niet meer had gehoord. Sommige momenten waren gelukzalig! Dineren op het strand, de zee kabbelde één meter naast ons ongestoord voort. Felle pijnscheuten verstoorden bij mij dit gelukkige gevoel. Nooit meer samen met Milou.... En toch proostten we op de goede uren in ons leven!

Na aankomst op Schiphol zijn we naar de bloemenzee bij vertrekhal 3 gegaan. Ook wij stonden stil bij deze vreselijke oneerlijke gebeurtenis. Zoveel bloemen, kaartjes en knuffels voor zoveel slachtoffers. Het is niet te bevatten. We voelden onze eigen pijn. De zonnebloemen en de geur van al die bloemen waren nog te vers voor ons. Eén voor één vluchtten we Rudi's bus in. Hij bracht ons snel en veilig weer naar huis! Op tafel stonden bloemen, een kaarsje en er lag een lief briefje van Maxine. Zij had ons fort met verve bewaakt en was blij dat haar Jordi weer thuis was! Door de goede zorg van mijn ouders leefden ook alle huisdieren nog.

De volgende dag kreeg ik een app van Hilda waar ik een traantje bij wegpinkte:

Hi miss Hellen😀, lekker uitgeslapen? Wij zijn ook net weer thuis. Jildou stuurt via Chantal wat foto's waar jullie of de meiden op staan. Was leuke vakantie hè? Ik vond het erg leuk jullie te ontmoeten. Wat een hecht leuk gezin zijn jullie. Ondanks dat jullie het zo zwaar hebben, spat de liefde er vanaf😀


Wat fijn dat we in deze zieke wereld toch mensen ontmoeten, die het leven net even mooier maken!!

liefs, Hellen.

Woensdag 9 juli

The fault in our stars

Maandagavond zijn Laura en ik, samen met Anouk en Claudia, naar de bioscoop geweest om deze film te zien. De film is gebaseerd op een boek van John Green 'Een weeffout in onze sterren'. Het verhaal gaat over 2 pubers met kanker, zij worden verliefd maar dealen ook met het feit dat ze kanker hebben.

Tot de pauze was het prima te doen. Ik had de trailer al gezien en had mezelf voorgenomen dat ik de film langs me heen zou laten gaan en het als verhaal zou zien. Met grote zakken m&m's tussen ons in voelde het gezellig en knus.

BAM!! Wat had ik mezelf voor de gek gehouden, wat deed ik me weer stoerder voor dan dat ik ben. Eén woord van Hazel, één bepaalde blik knalde bij me naar binnen. Plotseling keek ik in de ogen van Milou. Haar prachtige ogen die me smeekten: 'Help me mama'. Maar ik heb haar niet kunnen redden... De tranen begonnen te stromen en hielden niet meer op. Links naast me hoorde ik Claudia heel diep zuchten. We pakten elkaars hand, we waren samen. Rechts van me zaten Anouk en Laura. Ik kon het niet opbrengen om naar ze te kijken, ik zocht geen contact. Ik voelde hun verdriet maar kon het niet aanzien. Mijn glas kneep ik zowat fijn, ik moest moeite doen om deze niet door de zaal te gooien. Ik knokte om een hysterische paniekaanval te onderdrukken.

'Waarom wilde ik deze film zien? Wat doe ik hier? Is Milou echt dood door kanker? Hebben wij dit ook meegemaakt?' Deze vragen dreunden door mijn hoofd.  Het is echt, het is onze harde waarheid. Hazel geeft de pijnscore na het verliezen van haar grote liefde een '10', omdat deze pijn ondraaglijk is. In het ziekenhuis tijdens haar kuren en vreselijke lijden had ze nooit hoger dan een '9' gegeven. En ja, zo voelt het. De pijn is ondraaglijk, nog steeds, ook na anderhalf jaar. Maar net zoals Milou en Chantal, heeft Hazel haar ouders laten zien dat je met heel veel pijn toch kunt blijven leven. Dat is wat wij doen.

Toen de film was afgelopen bleven we compleet verloren zitten. Twee moeders die hun dochter, na een lange lijdensweg, voor altijd kwijt zijn. Twee zussen die definitief afscheid hebben moeten nemen van hun zus. Oorzaak kanker...

Om ons heen begon iedereen weer gezellig te kletsen en te giechelen. Er werden ons verbaasde en nieuwsgierige blikken toegeworpen. Dat kan ik niemand kwalijk nemen. Voor velen is het een prachtige romantische film. Gelukkig maar. Voor ons is het echter de bittere waarheid.

Hellen.

Zaterdag 28 juni

Zonder mijn grote zus

Lieve Milou,

Er zijn zoveel dingen die ik nog tegen je wil zeggen, plannen die we nog hadden en herinneringen die we hebben gemaakt. Ik zou er boeken mee vol kunnen schrijven. Daarentegen kan ik geen woorden vinden, gedichten of teksten van liedjes die kunnen omschrijven hoe het is om jou te moeten missen. Het valt ook niet uit te leggen en al helemáál niet te begrijpen. Elke dag met 100% terugdenken aan de afgelopen jaren is niet te doen. De beelden komen elke dag weer voorbij..

Ook droom ik veel over jou, over hoe het was,  hoe ziek je was, 30 oktober, IC en over nu. In dromen ben je heel dicht bij me en dat is fijn, maar er zitten ook zulke heftige dromen tussen, die putten me uit. Herinneringen doen zoveel pijn, net zoals nu en ook als ik in de toekomst kijk krijg ik het benauwd. Mijn vertrouwen is weg.. Is dit nou hoe ik mijn leven verder ga leven, zonder jou lieve zus?

Het is nu vakantie. Ik ben over naar havo 5, een jaar dat jij nooit af hebt mogen maken. Over twee weken ga ik naar Terschelling met mijn liefste vriendinnen, de plek waar jij zo gelukkig was. Nu ga ik daar vakantie vieren, maar altijd, elk moment mist mijn alles jou. Elke minuut gaat er door mijn hoofd, Milou is dood, Milou komt niet meer terug. Ik moet zo mijn best doen om blij te zijn en te genieten.

28&29 juni, vakantie in zicht, verjaardagen! Hoe leuk waren deze dagen altijd??!! En hoe gaan we deze dagen nu in vredesnaam invullen. Niets klopt, niets voelt goed, we willen 'alleen maar' jou..

Nooit meer wordt het zoals het was.
Compleet zijn wij niet meer zonder jou.

Ik hou van je en neem je mee,
samen met al het verdriet, gemis en herinneringen.

😘je zussie

Vrijdag 27 juni

Dubbel verdriet

Op het geboortekaartje van Jordi en Milou staat 'de dubbelgelukkige ouders Emiel en Hellen'. En dat waren we en zijn we nog steeds. Een tweeling, twee prachtige dikke gezonde zes-ponders. Een meisje én een jongen. We konden ons geluk niet op! Het is me nooit te veel geweest. Wanneer ik met mijn dubbele kinderwagen aan het wandelen was, hoorde ik vaak: 'wel druk' of 'meteen klaar'. Ik hoorde alles aan maar dacht: 'druk? , alleen maar dubbelgeluk!' en 'meteen klaar?, het is een mooi begin!'. Zonder Laura en Chantal was ons gezin toch niet compleet!?  Al die oordelen, al die meningen. Allemaal goed bedoeld maar vaak niet mijn gevoel. Ook nu in mijn verdriet ervaar ik dat regelmatig. Niemand bedoelt het verkeerd, ik laat het maar zo en denk en voel mijn eigen gedachten.

Nu zijn wij dubbelverdrietig. Morgen wordt Jordi negentien jaar, Milou blijft altijd zeventien. Voor Jordi zijn we blij dat hij jarig is, toch zijn wij verdrietig dat hij dat weer zonder zijn prachtige tweelingzus moet vieren. Vanavond heeft hij van zijn lieve vriendinnetje al cadeautjes gekregen. En gelukkig heeft hij de kracht gevonden om morgenavond met zijn vrienden te proosten op zijn verjaardag. Overdag zijn we met elkaar om bij Milou te zijn. Slechts in onze gedachten, verhalen en harten maar toch heel dicht bij haar. Ons verdriet zal zich mengen met de oneindige liefde voor Milou.

We beseffen dat er heel veel mensen zijn die nog vaak aan Milou denken, en morgen net weer even meer. Wellicht vloeien er tranen. Tranen om het gemis van Milou, tranen om de oneerlijke strijd die zij heeft moeten leveren. Hopelijk worden er heel veel kaarsjes aangestoken om Milou extra in het licht te zetten. Wij weten dat we niet alleen zijn in ons verdriet en bedanken jullie voor alle aandacht die we nog steeds krijgen. Wij denken ook aan jullie!

Zondag word ik 46 jaar, weer een verjaardag. Dat zijn te veel emoties in één weekend. Het valt me zwaar, heel erg zwaar. Voor de tweede keer onze verjaardagen zonder ons meissie, zonder Milou. Het is niet te doen. Ik wil geen kamer vol visite, ik kan dat niet. We hebben het zeventien jaar met zijn drieën gevierd. Vaak was het mooi weer, het was altijd ontzettend gezellig. Milou en ik hadden de regie in handen, Jordi vond alles prima zolang hij maar cadeautjes kreeg! Zonder Milou ben ik de regie voor de verjaardagen helemaal kwijt. Mijn moeder stelt terecht dat mijn ouders een taartje komen eten, hun dochter is tenslotte jarig! En 's avonds mag ik mét vrienden bij vrienden voetbal kijken. Heerlijk dat er af en toe voor me gedacht wordt. Want echt, het hoeft allemaal niet alleen!!

Hellen.

Dinsdag 24 juni

Geschreven door Ilanda, 21. jun, 2014

En weer is het zomer…

Juichen voor het Nederlands elftal
Verhuisd met het reisbureau
Ketels geplaatst
Rijbewijs bijna gehaald
Kermissen gevierd
Finale van de bekerwedstrijden gewonnen
Wandelingen gemaakt
Vakanties gepland

Het leven gaat door, wij leven door…

en dat doen we met in onze harten een heel diep gat
een gat dat is ontstaan op de dag dat…
een gat zonder bodem gevuld met heimwee en verdriet
werken, vakanties en sport helen deze gaten niet
ze blijven ons hele verdere leven bestaan
in diezelfde harten voelen we ook de diepe liefde voor Milou
die grenzeloze liefde zal altijd bij ons zijn
zoveel liefde met daarnaast zoveel pijn

800

Zondag 8 juni

Voor een periode van 10 weken schrijf ik blogs voor Vrouw/De Telegraaf. Mijn blogs worden op zondag geplaatst.

zie: http://www.telegraaf.nl/vrouw/blogsterren/hellen/

Om Milou's blog ook actief te houden heb ik gastbloggers gevraagd.

De ouders van Demi kennen wij al sinds onze jeugd. Toen we elkaar in Frankrijk tegen kwamen, was dat voor onze meiden heel gezellig. Samen met Demi hebben ze gezellige tijden beleefd. Tijdens het ziek-zijn van Milou, was Demi op de achtergrond sterk aanwezig. Regelmatig een kaartje, vaak een lief klein cadeautje en altijd haar medeleven. Laura en Demi hebben vaak de grootste lol maar samen delen ze ook het verdriet om het grote gemis van Milou.

Demi schrijft deze week:

Vakantie 2009, onze eerste “echte” ontmoeting.

Onze ouders kwamen elkaar tegen in het supermarktje van de camping en vroegen of wij wat kwamen drinken. Laura kende ik al van het kinderkoor, maar jou heb ik daar leren kennen en we hadden gelijk een klik. Achteraf hoorde ik dat jij mij wat kinderachtig vond, maar uiteindelijk werden we vriendinnen!

Sinds die tijd spraken we af, gingen samen uit, want we gingen de tijd in van de jongens en het feesten. Zo ook hadden wij een dubbeldate. Wij samen op de fiets door de regen naar onze dates, maar Mil jij bleef vrolijk en begon te rennen en te springen in de regen. Zo was jij, altijd vrolijk, niet klagen dat het regende, maar lekker blij en enthousiast  doen. Ik denk vaak terug aan die momenten.

2 jaar erna gingen wij “toevallig” naar dezelfde camping. Dat was een en al feesten, wat hebben wij een top vakantie gehad. Dat was de vakantie met de zonnebloemen, als ik zonnebloemen zie denk ik gelijk aan jou. Na deze vakantie kreeg ik slecht nieuws, mijn oom was overleden, Laura en jij waren er toen voor mij, beurde mij op gaven mij een schouder om op te huilen.  Een week erna kreeg jij slecht nieuws……….. leukemie………Hoe kan dat? Jij vrolijk, lief, mooi en zorgzaam en dan zo ziek. Maar je ging ervoor.

Havo 5, examenjaar, het ging beginnen voor ons, dag 1 begon goed, wij zaten naast elkaar bij frans. Dit was meteen zoals altijd…… gezellig! Wij zouden dit jaar namelijk samen slagen. Maar deze dag was de eerste keer maar ook de laatste keer dat wij naast elkaar op school zaten, na het weekend kwam jij niet meer terug op school en bleef jouw plekje naast mij het hele jaar leeg. Dat laatste jaar op HFC viel zwaar, leren, examens doen en dat allemaal met zoveel verdriet. Toch is het mij gelukt: geslaagd.

Ik heb je mogen kennen als een mooie, lieve en vooral sterke meid. Stond voor iedereen klaar, maar wat mis ik jou. Gelukkig ga ik nog veel met Laura om, net zo gek, lief en gezellig als jij. Dat voelt goed en zo ben jij altijd een beetje bij mij. Het armbandje dat je van mij gekregen hebt, mag ik nu om mijn pols dragen het voelt fijn alsof je altijd bij mij bent.

Op je 16de je vriendin verliezen is heel zwaar, ik lach alles weg, doe vrolijk maar was ik dat ook? In een jaar tijd je oom en je vriendin verliezen is niet te bevatten. Ik loop nu bij de psycholoog. Ik voel dat ik er steeds meer en beter over kan praten, maar het haalt jou niet terug.

Lieve Milou, je hebt een heel speciaal plekje in mijn hart.

Dikke kus Demi.

Zondag 1 juni

Voor een periode van 10 weken schrijf ik blogs voor Vrouw/De Telegraaf. Mijn blogs worden op zondag geplaatst.

zie: http://www.telegraaf.nl/vrouw/blogsterren/hellen/

Om Milou's blog ook actief te houden heb ik gastbloggers gevraagd.

In het AMC hebben we veel herinneringen gemaakt. Herinneringen die ik nog zo graag met Milou zou willen delen. "Weet je nog, Milou....?" Want oh, wat hebben we daar veel angst gekend. Wat is Milou ziek geweest. Maar ik koester de momenten die ik daar met Milou heb gedeeld. Samen gehuild en samen gelachen. Dankbaar ben ik voor ontmoetingen en gesprekken met bijzonder fijne mensen. Tessa en Milou hebben een paar keer samen op zaal gelegen. Allebei aan de zware chemokuren. Twee prachtige meiden die veel konden delen in die tijd. Tessa schrijft over deze heftige periode:

Lieve allemaal & lieve Milou,

Toen Hellen me vroeg om een blog te schrijven op Milou haar site wist ik zeker dat ik het wilde doen. Maar wat moet je nou schrijven… wat schrijf je over je lieve mooie AMC vriendin en lotgenoot, die het niet overleefd heeft en jij zelf wel?

Ik weet nog goed dat ik je voor het eerst zag. In verhouding tot de rest had ik altijd enorm lange chemokuren, een week of 2 was geen uitzondering. Daarom lag ik redelijk vaak alleen en lang op zaal. Ik had je al wel over de gang zien lopen, met je infuuspaal en je blonde haar... Onze moeders hadden elkaar al vaker gesproken in ‘het keukentje’ maar je was nog nooit op zaal geweest. Dus toen je eindelijk even op zaal kwam was ik super blij, eindelijk weer een kamergenootje van mijn leeftijd dacht ik! Maar je was nog behoorlijk bezig om de schok te verwerken dat je ziek was, dat je liever op de andere lege zaal ernaast wilde liggen. Heel begrijpelijk maar wel jammer vond ik dat. Maar later hebben we het ruimschoots in kunnen halen! Want we lagen vrij regelmatig samen op zaal.

En dat was leuk en zelfs gezellig. Het is misschien voor mensen die niet zoiets mee gemaakt hebben moeilijk voor te stellen, maar ik vond het (als ik me tenminste een beetje oké voelde) eigenlijk best gezellig in het ziekenhuis en vooral op zaal met Milou! We hadden samen altijd een hoog ‘heb jij dat ook? Jaaa daar heb ik ook zooooo’n last van’ gehalte, zo stelden we elkaar een beetje gerust en samen zagen we de humor er ook wel weer van in. Ook begreep ik haar blog berichten heel goed, omdat ik zelf vaak hetzelfde soort gevoelens en gedachtes had en het me anders goed voor kon stellen.

 Hoe beter we elkaar leerden kennen, hoe meer we ook thuis via whatsapp gingen appen. Soms om te vragen hoe het ging, soms om te vragen wanneer we weer naar het AMC moesten of gewoon om even lekker te klagen. Het laatste appje wat je stuurde heb ik nog vaak overgelezen, en als ik het las moest ik spontaan glimlachen omdat ik me letterlijk kon indenken hoe je het in het echt gezegd zou hebben. Ik had in de zomervakantie een jumpsuit gekocht en een foto op facebook gezet, waarop ze me later een appje stuurde ‘leuk pakkie heb je aan op de foto zeg!’. Naar mijn mening, typisch Milou. Nu ik het typ krijg ik zelfs weer een glimlach op m’n gezicht. Gek, hoe zo’n op dat moment normaal appje nu van een hele andere betekenis is geworden.

 Ik heb ook nog steeds leuke herinneringen aan mijn laatste chemokuur op zaal, toen Milou ook op zaal lag. Er was een soort regeling op zaal, dat degene die langer moesten blijven bij het raam mochten liggen(het was een zaal voor 4 kinderen met 4 ouders, 2 plekken bij het raam 2 plekken daarnaast). Dan had je minder ruimte maar wel een mooier uitzicht. Milou lag al bij het raam en een andere jongen ook, maar die jongen kwam alleen overdag ongeveer vanaf 12 uur ’s middags tot aan het einde van de middag om chemo te krijgen en dan ging hij weer naar huis. En aangezien ik wel dag en nacht op zaal lag had ik eigenlijk het ‘recht’ om bij het raam te liggen. Maar hij hield het bed bij het raam letterlijk bezet + de laptop die voor algemeen gebruik was. Hij legde alles onder zijn kussen op het bed bij het raam om het zo te ‘claimen’. Dus je kunt je indenken hoe erg Milou en ik ons ergerden aan die jongen, want zoiets is op dat moment echt van levensbelang. Je hebt namelijk toch niets anders te doen als je op zaal in bed ligt. En toen hij het ook nog voor elkaar kreeg om te doen alsof hij vroeg z’n bed uit moest om naar het ziekenhuis te komen(11:00 uur), terwijl Milou en ik allebei die dag om 8:30 wakker werden gemaakt omdat er bloed geprikt moest worden………… toen ontploften we bijna. Haha, om maar even te schetsen waar we ons druk over maakten op zaal.

Na mijn laatste chemokuur(december 2011) werd ik kanker vrij verklaard, ik kreeg het voordeel van de twijfel. Het was niet 100% zeker, en dat bleek wel bij de controle erna… de plek waarvan ze hoopte dat het wat anders was, was gegroeid en er kwamen nog 22 bestralingen achteraan (maart 2012). De bestralingen konden in Almere, dus ik kwam niet veel meer in het AMC. Ik hield wel contact met lotgenootjes via internet en volgde alle blogs die er bijgehouden werden. Ook zochten ik en mijn moeder Milou nog een paar keer op als ze toevallig in het AMC was en ik er voor controle was. En toen kwam het moment dat Milou zo enorm ziek was, we hielden haar blog constant in de gaten. Ik heb nog appjes gestuurd, maar die heeft ze nooit gelezen... Het is zo oneerlijk.

 Ik weet hoe het is om tegen iets te ‘vechten’ wat in je lijf zit, waarvan je niet eens weet hoe het eruit ziet...Hoe het is om uit je normale puber leven gerukt te worden en geconfronteerd te worden met kanker en alles wat daarbij komt kijken. Je bent nog jong, maar daardoor ben je wel in 1 klap volwassen. Heftig is het, maar je denkt er op dat moment niet teveel bij na en gaat gewoon door. Want je hebt geen keuze. Je moet. Je probeert er het beste van te maken, en ik denk dat ons zeker gelukt is in de tijd dat wij samen op zaal lagen. Maar om dan zo’n strijd te leveren en uiteindelijk niet te ‘winnen’… onbeschrijfelijk oneerlijk en verdrietig.

Langzamerhand begin ik weer een beetje de oude te worden, mijn energie komt met kleine beetjes terug. Mijn haar groeit weer mooi terug. En begin na de zomervakantie met een voltijd hbo studie, het is nog even aanzien of ik dat aankan maar: ik ga ervoor!

Ik had dit jou ook zo gegund, Milou… het is zo fijn om weer ‘normaal’ te zijn. Ik geniet dubbel van alles, ik geniet voor jou en voor alle andere kinderen die er niet meer zijn en die zo graag doorgeleefd hadden... dat is het enige wat ik kan doen.

Je hebt een speciaal plekje in mijn hart Milou, ik zal jullie nooit vergeten, jij & je mama Hellen.

Veel liefs & dikke zoen, je AMC maatje Tessa Sloot

Zondag 25 mei

Voor een periode van 10 weken schrijf ik blogs voor Vrouw/De Telegraaf. Mijn blogs worden op zondag geplaatst.

zie: http://www.telegraaf.nl/vrouw/blogsterren/hellen/

Om Milou's blog ook actief te houden heb ik gastbloggers gevraagd.

Er zijn mensen die 85 jaar oud worden en nooit echte liefde hebben gekend. Milou mocht maar 17 jaar oud worden maar heeft gelukkig wel echte liefde mogen ervaren. Haar grote liefde Jordi, wij noemen hem Jordi B., heeft Milou leren kennen toen ze 15 jaar was. Wij ontmoetten hem op haar sweet 16. Milou was verliefd, heel erg verliefd. En Jordi B. ook! Een paar weken later kreeg Milou te horen dat ze leukemie had. Jordi B. heeft haar nooit in de steek gelaten....

Zijn moeder José schrijft over die periode:

Lieve Milou

Wij leerden Milou “echt” kennen toen ze al ziek was.

Ik weet nog heel goed dat wij te horen kregen dat Milou ziek was. Het was begin september en Jordi was naar een feestje in “de Rode Leeuw” in Ursem. Hij kwam vroeg thuis en plofte neer op de stoel. Wij vroegen natuurlijk of het een leuk feestje was, waren wel verbaasd dat hij al zo vroeg thuis was. Toen vertelde hij dat Milou leukemie had en opgenomen was in het AMC voor onderzoek en verder wist hij ook niets. Zijn wereld stond natuurlijk helemaal op zijn kop.

Zondag ging Jordi met Ilona naar het AMC op bezoek bij Milou. Met een mooie ballon en een foto van Jordi en Milou togen ze naar het AMC. Jordi kwam eigenlijk best wel opgewekt thuis want Milou was ook opgewekt. Als Milou zich goed voelde gingen Milou en Jordi

naar feestjes, kermissen en allemaal andere gezellige uitstapjes. Milou wilde niet laten merken dat ze ziek was want Milou was gewoon een bikkel, ze ging als haar gezondheid het toeliet, overal mee naar toe. Op zaterdag kwam Milou vaak bij ons biefstuk eten. Heerlijk vond ze dat en wij vonden het ook heel gezellig als Milou kwam eten. Jordi ging ook graag naar de familie Smit, hij voelde zich daar thuis. Op de jaarlijkse familiedag van de familie Groot was Milou ook aanwezig. Als het even kon deed ze mee met de spelletjes en verder zat ze lekker in het zonnetje naast Oma. Prachtig weer was het die dag. De hele familie had op deze dag kennis gemaakt met Milou. Milou vond het gezellig en voelde zich thuis en zo volgden er natuurlijk nog wel meer feestjes. De zomer brak aan en er werden kermissen en festivals bezocht. Ook werd er natuurlijk nog wel eens een gezellige barbecue georganiseerd. Helaas belandde Milou, halverwege de zomer,  in het ziekenhuis met een bacterie en kon daarom helaas niet mee naar Blanes met haar vriendinnen. Maar een paar weken later ging Milou met haar vriendinnen naar Volendam, vader Emiel had een heel leuk ander uitje georganiseerd voor Milou en haar vriendinnen.

Toen werd het weer september en Milou kreeg te horen dat de leukemie terug was. Oh wat een domper!! Maar Milou ging er weer voor…. Milou zou op dinsdag opgenomen worden in het AMC om weer het gevecht tegen de leukemie aan te gaan. Jordi en Milou gingen het weekend nog naar Scheveningen, dit hadden ze al afgesproken, want Jordi zou naar Manchester gaan om te studeren. Ze beleefden daar een prachtig weekend, de zon scheen volop en ze hadden enorm genoten.

Na een heel leuk weekend in Scheveningen was dan toch de dag aangebroken dat Milou weer naar het AMC ging. Jordi ging een dag later naar Manchester. Hoe bizar is dat zeg!

Jordi zat in Manchester ver weg van zijn vriendin en Milou lag daar in het AMC het ene onderzoek na het andere onderzoek te ondergaan. Gelukkig hadden we Skype en zo hielden we contact. Het laatste contact wat wij met Milou hadden via skype was de vraag van Milou: “Wat is Jordi zijn adres in Manchester?” Ik wil Jordi graag iets opsturen maar hij mag het niet weten hoor! Ook onderhielden wij contact met de familie Smit en het ging al heel snel niet goed met Milou. Omdat oma 80 jaar werd kwam Jordi terug naar Nederland. Hij heeft toen Milou bezocht in het AMC en dat was een heel heftig bezoek. Kort hierna heeft Milou de oneerlijke strijd verloren. Jordi kwam zo snel mogelijk terug vanuit Dublin alwaar hij verbleef met collega studenten. Een zware en moeilijke tijd brak aan. Desondanks heeft Jordi zijn studie afgemaakt. Milou hebben wij dus veel te kort mogen meemaken. Een meid die veel indruk heeft achter gelaten en dagelijks nog in ons midden is, bij het ontbijt en avondeten, want ze kijkt iedere dag in de keuken mee. Vaak branden we een kaarsje bij haar foto. Lieve Milou we zullen je nooit vergeten en je zal voor altijd in ons gezin in herinnering voortleven.

Liefs,

Joop, José

Jordi, Maaike en Rens

Zondag 18 mei

Voor een periode van 10 weken schrijf ik blogs voor Vrouw/De Telegraaf. Mijn blogs worden op zondag geplaatst.

zie: http://www.telegraaf.nl/vrouw/blogsterren/hellen/

Om Milou's blog ook actief te houden heb ik gastbloggers gevraagd.

Ik hoor nog Laura's woorden die zij sprak tijdens de herdenkingsdienst: "En Milou, wat heb jij leuke vrienden..." Laura, destijds 14 jaar, was ontzettend trots op haar grote zus. Ook Chantal was als jongste zus gek op al de grote meiden en vooral de grote jongens! Milou was altijd omringd door vrienden en vriendinnen. Veel van hen waren échte vrienden. Met een aantal hebben we nog fijn contact.

Jari, lieve grappige trouwe knuffelvriend. Jari kan mensen doen stralen (zie foto). Hij viert het leven maar weet maar al te goed dat dat niet altijd zo vanzelfsprekend is. Jari heeft deze week voor Milou's blog geschreven:

Hee lieve Mil,

Een paar weken terug stond ik op een dakterras in Amsterdam. De zon was net onder, ik keek uit over Amsterdam Oost en ik zag allemaal drukte en gezelligheid om me heen. Vanuit het niets hoorde ik Dancing Queen. Ik keek waar het vandaan kwam en ik zag 5 meiden keihard meezingen en meedansen. Op dat moment snapte ik er helemaal niets meer van. Waarom sta jij daar niet te zingen? Waarom ben jij niet aan het feestvieren en waarom heb jij niet de tijd van je leven?

Ik denk dat er nooit een antwoord zal komen. Nog steeds heb ik de illusie dat ik je tegen kan komen en dat ik je ‘Heeee Jaar!’ hoor roepen. Ik weet dat het niet gaat gebeuren maar ik blijf de hoop houden..

Er is zoveel gebeurd in anderhalf jaar tijd. Te veel eigenlijk..

Ik mag gelukkig nog steeds bij je thuis komen. Laura en Chantallie nodigen me regelmatig uit.

Bijna bij elke wedstrijd van Ajax whatsappen Chantal en ik. Wat wordt de uitslag, wie speelt er goed en wie moet er gewisseld worden? Laura en ik whatsappen ook regelmatig en dan bespreken we de alledaagse dingen. Het is fijn om bij je thuis te komen, maar voor mij ook elke keer weer een moment van besef. Het besef dat je er niet meer bent..

Ik ben namelijk niet veel meer in Heerhugowaard. Ik woon nu in Amsterdam, leer nieuwe mensen kennen daar en kom niet meer op de plaatsen waar ik jou zag. Dit gaat eigenlijk onbewust. Op het moment dat ik dit schrijf besef ik dat ik niet vaak meer op die plekken kom.

27 maart was de verjaardag van Chantal. Ilona vroeg of ik meeging. Tuurlijk wilde ik dat, maar wat voor cadeau gingen we geven? Ilona zei; dat heeft Chantal al gezegd, we gaan naar de Mac Donalds en dan naar de bios. Dat had ik kunnen raden.. haha.

Ik vind het leuk dat Chantal dat met ons wil doen. Net zoals ik het leuk vind om op verjaardag te komen en even bij te praten.

Ik weet nog goed het moment dat ik hoorde dat je ziek was. Ik stond in de Rooie Leeuw, of Rode Leeuw, het was in ieder geval in Langedijk. Jill zei het tegen me. Ik kon het niet geloven, ik kon het echt niet geloven. Je vocht keihard en ik denk dat heel Heerhugowaard meeleefde met jou en je familie. We whatsappten toen over dezelfde dingen waarover ik nu whatsapp met Laura. Of smsen, ik weet niet meer zo goed hoe we chatten.

Je wilde niet altijd over je ziekte praten, je wilde ook gewoon praten over leuke dingen.

Ik kan me nog  goed herinneren hoe boos je was toen je niet was uitgenodigd voor een feestje. Ik weet niet meer waar ik het gelezen had, maar je was boos omdat mensen je niet hadden uitgenodigd omdat je ziek was. Je bepaalde toch zelf wel of je naar een feest kon of niet.

Typisch Mil. Wat nou ziekte, ik ben toch zeker de baas over mezelf. Je strijdlust en doorzettingsvermogen zijn me erg goed bijgebleven en ik denk hier vaak aan als ik aan jou denk.

Zoals ik al zei, de laatste anderhalf jaar zijn snel gegaan en er is zoveel gebeurd.

Ik zou er alles voor over hebben om je nog een keer te horen lachen en om je te zien stralen. Hoe positief en krachtig jij in het leven stond was bewonderenswaardig. Ik ben er zo trots op dat ik een vriend van je was Mil.

Ik denk nog veel aan je, net zoals je vriendinnen en andere vrienden. Ik denk dat heel veel mensen nog steeds aan je denken. En dat ligt niet aan hen maar dat ligt aan jou.

You may be gone, but you’re never over..

Zondag 11 mei

Voor een periode van 10 weken schrijf ik blogs voor Vrouw/De Telegraaf. Mijn blogs worden op zondag geplaatst. Veel lezers klikken door naar dit blog. Er worden lieve berichtjes in het gastenboek geplaatst. Dat vinden we fijn en dat stimuleert mij om blogs te blijven schrijven.

zie: http://www.telegraaf.nl/vrouw/blogsterren/hellen/


Om Milou's blog ook actief te houden heb ik gastbloggers gevraagd.

Je komt in je leven zo nu en dan mensen tegen die voor je opstaan. Die deuren openen, terwijl die al gesloten leken te zijn. Manon Wolswinkel is één van deze personen die wij hebben mogen ontmoeten. Voor Milou was Manon belangrijk op school. Het is fijn om op een grote scholengemeenschap docenten en personen te kennen die je opvangen als het moeilijk is. En moeilijk heeft Milou het gehad, daar is geen twijfel over. Zestien jaar zijn, 4 Havo willen halen en leukemie hebben....dat kan je niet alleen:

Lieve Milou,

Halverwege 2 atheneum leerde ik jou en je vriendinnen kennen toen ik de lessen Frans van mijn collega overnam. Oké, ik ben, waarschijnlijk door mijn vak, goed in het onthouden van namen en gezichten, maar dat van jou was ik zeker niet vergeten… Een schok ging door mij heen toen ik als afdelingsleider te horen kreeg dat jij, denkend dat je een griepje had, plotsklaps opgenomen werd in het ziekenhuis en bleek dat je die vreselijke ziekte had. Ongeloof, verbijstering, ook ik werd hierdoor net als iedereen getroffen. Je was net overgestapt van 4 atheneum naar 4 havo en het zou een relaxed, gezellig jaar worden. Het werd een afschuwelijk jaar, zoals we uitgebreid op jouw blog kunnen lezen, maar de hoop bleef. In dat jaar heb ik zo nu en dan contact met jouw lieve en dappere ouders gehad over de stand van zaken, veel overleg gehad met Jacco jouw mentor, met jouw begeleidster vanuit het AMC, wat te doen, welke stof toch nog inhalen, toetsen in het ziekenhuis maken, er zou een webchair geïnstalleerd worden.. gesprekken gevoerd met docenten, het is niet voor iedereen makkelijk of vanzelfsprekend om op de ‘juiste’ manier (tja wat is dat..) met een zieke leerling om te gaan… maar de grote meerderheid van de docenten was absoluut bereid om alles voor jou te doen en in combinatie met datgene dat jijzelf ondanks jouw ziekte nog had weten te presteren, jouw wil en doorzettingsvermogen gaven de absolute doorslag om jou toch naar havo 5 te bevorderen! We waren allemaal zo blij voor je! Je zou in dat volgende jaar vaker op school kunnen zijn, het zou gewoon allemaal goed komen…

En toen was het woensdagochtend 31 oktober, in de auto op weg naar school krijg ik een berichtje van de receptioniste “Er gaat een gerucht dat Milou Smit is overleden..”… Paniek, m’n hart staat stil ik ren de school in en bij de receptie aangekomen zie ik dat het waar is, dat jij het helaas niet gered hebt.. Ik cancel mijn lessen en dan begint een trein te rijden die voorlopig niet stopt. Overleg met de directie, met Jacco, protocollen worden in werking gezet, leerlingen worden ingelicht, een herdenkingsruimte ingericht etc. Jouw vader belt mij op met de vraag of de herdenkingsdienst in school gehouden mag worden.. natuurlijk mag dat was mijn eerste reactie.. daar moest later helaas nog flink over gebabbeld worden, tranen voor gelaten worden, ergens ook wel logisch natuurlijk… maar het is gelukt Milou!! Ik ben heel blij dat ik een steentje heb mogen bijdragen aan het mooiste afscheid dat menigeen ooit heeft beleefd of zal beleven! Tranen met tuiten hebben we met z’n allen gehuild, zoveel verdriet.. Het was een bizarre week die ik van mijn leven niet meer zal vergeten.. Het is alweer 1,5 jaar geleden maar zo voelt het helemaal niet. Toen ik na de herdenkingsdienst met een waas voor m’n ogen naar huis reed hoorde ik het nummer “Let her go”van Passenger op de radio. “Staring at the bottom of your glass, hoping one day you will make a dream last...the dreams come slow and go so fast…you see her when you close your eyes..maybe one day you will understand why…” De waas veranderde in wederom een huilbui, wat een mooi en toepasselijk nummer voor dat moment. “Only miss the sun when it starts to snow… only know you love her when you let her go.. and you let her gooooo…“ Je snapt Milou, zodra ik het hoor denk ik aan jou en je geweldige familie en vriendinnen die jou nog elke seconde van de dag zo enorm missen. Een mooi en fijn moment vond ik zelf dat ik met Jacco het boek naar jouw ouders ging brengen en we hebben kunnen napraten over alles wat er die weken gebeurd is; alsof we elkaar al jaren kenden, zo vertrouwd!

Tja en dan gaat het “gewone”leven weer verder en moeten jouw klasgenoten en vriendinnen weer in de schoolbanken, op naar het eindexamen. En dat was moeilijk! Jouw overlijden viel midden in de eerste schoolexamenweek dus er werden veel extra herkansingen verleend, vriendinnen en klasgenoten opgevangen, soms zelfs stiekem andere docenten geregeld… alles werd wel uit de kast gehaald om de rest van het jaar zo “aangenaam”mogelijk te laten verlopen, maar het was natuurlijk niet aangenaam en kon ook helemaal niet meer aangenaam zijn!! Ik was opgelucht toen bleek dat de meeste leerlingen het eindexamen hadden gehaald… maar ik was zeker niet de enige die de gigantische leegte voelde van de plek tussen de leerlingen van H5H die niet bezet was, waar jij had moeten zitten Milou!

Dit jaar sta ik zelf weer lekker fulltime voor de klas, mijn plek is tussen en met de leerlingen en daar voel ik me goed bij. Ik lees trouw jouw weblog, wat kan jouw moeder en ook Laura mooi schrijven! Ilona volg ik op Facebook, Annefleur zie ik 3x per week in mijn les, Laura was met me mee naar Parijs… stuk voor stuk enorme kanjers die het zooo moeilijk hebben en jou nog elke minuut van de dag missen, maar doorgaan want ze zijn sterk en dapper en hebben jouw doorzettingsvermogen Milou!! Ik denk dat je voor velen een voorbeeld bent en ik hoop dat je vanaf een mooi plekje hier ergens boven, met hen verder kan leven..

Liefs,

Manon Wolswinkel

Zondag 4 mei

Voor een periode van 10 weken schrijf ik blogs voor Vrouw/De Telegraaf. Mijn blogs worden op zondag geplaatst. Ik kreeg deze week weer mooie complimenten. We ontvingen lieve kaartjes en zelfs een prachtig boeket bloemen. Wat zijn er toch ontzettend veel lieve mensen om ons heen. We waarderen het enorm!

zie: http://www.telegraaf.nl/vrouw/blogsterren/hellen/

Lieverd
 
Vandaag is het 30 april 2014. Precies anderhalf jaar geleden werden we opgebeld om met je broer en zusjes naar het AMC te komen. Je redde het niet om verder te leven, een zwarte dag voor ons allemaal, maar vooral voor Hellen, Emiel, Jordi, Laura en Chantal en niet te vergeten Ilanda en Ruud.

Nu zijn we anderhalf jaar verder, het is of het gister gebeurd is, je wilt er nog zo graag over praten. Misschien zijn er wel mensen die denken, het is toch al ruim een jaar geleden gebeurd? Altijd ben je in mijn hoofd, misschien dat ik daar steeds duizelig van ben, ik weet het niet.

Het leven om ons heen gaat verder, we gaan op vakantie. Hellen en Emiel proberen ook leuke dingen samen te doen, ze doen zo hun best, maar wat is het moeilijk.
Jordi zit nu op een cruiseboot bij Griekenland samen met zijn vriendinnetje en haar familie. Daar zal hij zeker van genieten, maar straks komt hij weer thuis en waar is zijn tweelingzus? Jongens zijn vaak zo gesloten.
Laura gaat lekker stappen met haar vriendinnen, geniet er van, maar ze kan zo stil zijn en voor haar uit zitten staren. Geen stapverhalen en lekker kletsen over al die leuke jongens om haar heen. Laura lijkt al meer op Milou, aandacht genoeg, maar de leegte blijft in haar hoofd.
Chantal is nu 13, al groter dan haar oma Gré. Ze gaat nog niet uit, moet haar weg nog vinden, Maar ze geniet van haar vriendinnen van de handbal en van school. Zondag is Ajax kampioen geworden, dat is toch geweldig! Ik ben een AZ fan, maar als Ajax wint juich ik voor Chantal.

Vorige week was ik alleen thuis, ik hoorde iets knappen. Bij je foto staan altijd een kaarsje en een vaasje met bloemetjes. Ik wilde de bloemen later wegdoen en de bodem van het vaasje was los gebarsten, een teken van jou?
Opa zou de volgende dag met ome Theo een hoge boom in jullie tuin omhalen. 's Nachts zag hij jou en hoorde je stem: ”Opa, doet u wel voorzichtig met zagen" Milou, was dit een teken van jou? Zo zijn er nog meer dingen om ons heen.

Meissie, vergeten kunnen en willen we je nooit.
We houden van je, van jullie allemaal

Heel veel liefs van Opa Gerard en Oma Gré.

zondag 27 april

Wat kan een mens zich verloren voelen, na het verliezen van  je waardigheid, je gezondheid, een naaste en erger nog je kind. Een kind wat je gedragen hebt gekoesterd en gebaard. Het gebeurt vaak dat je na of tijdens de zwangerschap of geboorte te horen krijgt:  Jullie kindje gaat het niet redden. Verdriet, ongeloof en een lange weg te gaan om weer vertrouwen te krijgen in je lijf en dat vreselijke gevoel, mijn schuld. Heb ik wel genoeg gerust, me niet druk gemaakt om alles, ja dat heb ik wel, maar de doctoren hebben ons verzekerd, dat de natuur soms zelf kiest en wij als mensen er niets aan kunnen

doen, laat staan veranderen. Je vraagt je af: “Bestaat er een God” . Waarom doet hij dit en waarom wij? Vragen waar geen antwoord op gegeven wordt. Gaandeweg komt het vertrouwen terug en komt er een baby en soms meerdere en wordt het verdriet wat zachter al blijft het altijd aanwezig.

Zo ook met Milou, die als eerstgeborene van Hellen en Emiel het levenslicht zag, een prachtige baby en enige minuten erna een wolk van een zoon, Jordi. Wat een koningswens. De wereld was zoveel mooier met twee van deze mooie kinderen. Laura en Chantal maakten het gezin enige jaren later compleet. Wat een luxe.

En toen werd Milou ziek, na zestien jaar als een geweldige optimist door het leven te stappen en overal de lol van in zag, kreeg ze te horen:  Milou, jij hebt leukemie.  De altijd optimistische Milou ging er voor, maar na een strijd van 14 maanden mocht de mooie, vrolijke en altijd blije Milou niet meer binnen het mooie gezin blijven. Het gevoel van verliezen  van een kind, dat 17 jaren zoveel liefde, vrolijkheid en zon in een gezin heeft gebracht, los te laten is zo heftig en met geen pen te beschrijven.

De kracht die Milou heeft achtergelaten aan alle kanjers die haar omringd hebben en haar nooit uit hun gedachten kunnen wissen, zal altijd voelbaar blijven. Haar ouders die weer een gaatje gevonden hebben om een glimlach te tonen om dingen die in het gezin gebeuren. De verjaardagen binnen het gezin worden gevierd, maar aan het einde van de dag is er het verdriet, want Milou had erbij moeten zijn. Ieder verlies is vreselijk, maar iedereen voelt het op zijn manier.

zondag 20 april

Voor een periode van 10 weken schrijf ik blogs voor Vrouw/De Telegraaf. Mijn blogs worden op zondag geplaatst.

zie: http://www.telegraaf.nl/vrouw/blogsterren/hellen/


Om Milou's blog ook actief te houden heb ik gastbloggers gevraagd. Maxime is ons nichtje en is, ondanks de afstand tussen Heerhugowaard en Hoofddorp, met Milou opgegroeid. Niet alleen nichtjes, maar zoveel meer...

Lieve Mil,

15 april was ik jarig, 19 april vierde ik het.
’S middags voor de familie en ’s avonds voor me vrienden.
Laura, Jordi, Chantal, Tarek en Annefleur waren er ook, super leuk!
Maar waar was jij? Ohh Mil wat had ik graag gewild dat je er ook bij kon zijn.
Me hele leven verjaardagen samen vieren. Maar dit is al de tweede verjaardag zonder jou.
Het gevoel dat je ontbreekt is er continue. Hopend dat je toch ineens binnen komt lopen met je mooie blonde haren, bruine ogen en je lieve lach. Maar als je door hebt dat je echt niet zal komen, pff wat komt dat dan onwijs hard aan.

Ik probeer vaak naar Heerhugowaard te gaan, ook al is het soms heel kort. Maar toch die paar uurtjes met je lieve gezin geeft weer kracht. Het zijn zulke kanjers. Ik vind het heerlijk om er te zijn. Met Chantal haar verjaardag was ik die avond(laat) na werk nog naar Heerhugowaard gekomen,  Jordi moest zaterdags voetballen, Chantal ging bij haar handbalteam kijken en Laura was aan het werk. Gezellig samen met Jordi ontbijten. En daarna een fiets geleend en op naar Middenwaard, in me eentje. Dat voelde wel erg raar.  Zoveel herinneringen… Daarna nog even bij Jordi zijn voetbal gekeken. En de terugweg nog even een rondje door Heerhugowaard gemaakt, langs de Bollebuik. Daar kwamen we altijd met oma en de kleinkinderen. Langs de kinderboerderij waar we vroeger kwamen en later met Sam en Finn in de kinderwagen. Langs het raadhuisplein, oh wat hebben we daar mooie momenten gehad. Met Sam en Finn in de kinderwagen door de sneeuw scheuren. Maar alles was met jou leuk, als ik met jou was dan was het vanzelfsprekend dat we weer helemaal in een deuk zouden liggen. Over jongens praten met een reep chocola en Jillz.
En als ik weer eens met een jongen had gezoend, oh dan was Milou de eerste die ik ging smsen! En dan kon je weer een naam noteren in het lijstje dat je bijhield haha.

Het is zo raar dat je er niet meer bent. Dat het niet meer gewoon is om even een smsje te sturen om te vragen hoe het bijvoorbeeld met je gaat. Regelmatig whatsapp ik nog wel eens hele verhalen naar je. Toch om het kwijt te kunnen aan je, maar dan komt het zo hard aan als je weet dat je geen reactie zal krijgen. Ik heb laatst mijn oude blackberry er weer eens bij gepakt om oude smsjes te lezen. Lachen en huilen moest ik toen ik het teruglas. Zulke lieve en grappige smsjes. Toen je net ziek was en in het AMC lag, belde ik je. Daarna kreeg ik een smsje van je: niet te veel piekeren he mop! Dat je dat naar mij stuurde, terwijl jij zo ziek was vond ik zo speciaal. Zo was jij gewoon, altijd aan andere denken.

Een jaar geleden moest ik een boek schrijven over mijn leven. Ik heb dit heel lang uitgesteld omdat ik hier veel moeite mee had. De meeste hoofdstukken waren ongeveer twee blaadjes maar het hoofdstuk Milou wel zeven bladzijdes. En dan heb ik me nog ingehouden want ik kan zoveel over jou schrijven.

Er zijn veel momenten dat ik aan je denk. Ik vind het fijn om over je te praten en aan je te denken. In Hoofddorp is dat vaak lastig, omdat niemand jou hier echt kende. Met papa kan ik altijd wel goed praten en dat doen wij dan ook wekelijks. Hij mist jou ook zo vreselijk erg. Geen huggies meer met ze grote nicht zoals jullie altijd deden. Met mama kan ik ook goed praten, of gewoon even een knuffel.

Vaak weet ik niet waar ik heen moet als ik iets kwijt wil, weet ik even niet mijn plekje te vinden. Maar dat is logisch. Als je zo’n goede band met iemand hebt en diegene dan ineens weg is, is je vastigheid weg. De plek waar je van alles kwijt kon is weg. Vaak kan ik wel bij vriendinnen terecht. Maar het voelt nooit compleet. Meestal gaat het wel goed met me. Maar vaak doe ik ook alsof het goed gaat, van de buitenkant een lach maar van binnen kapot van verdriet. En soms breek je dan gewoon. Zoals Ilona al zei, als er ineens een liedje komt die me herinnert aan jou. Als je een briefje vindt die je naar me schreef of gewoon als iets even tegenzit en al het opgekropte verdriet eruit komt.

En nu is ineens jouw facebook verwijderd, waarschijnlijk omdat je profiel te lang niet actief is geweest. Ik vind het zo raar en moeilijk dat je profiel nu weg is… ik keek nog vaak naar je foto’s en naar foto’s en berichten die je vrienden plaatste. Nu kan dat ineens niet meer. Reactie’s die jij onder foto’s hebt gezet zijn weg. Wauw wat is dat een harde klap. Zo’n kostbaar stukje Milou weg. Helaas kunnen wij hier niks aan doen en zo realiseer ik mij ook dat dit de harde werkelijkheid is. Wij kunnen jouw profiel niet terug halen en wij kunnen jou zelf, onze lieve Milou, ook niet terug halen. Gadverdamme wat is het leven oneerlijk!

Ohh Milou kom nou terug! 30 april is het al weer ander half jaar.
Veelste lang, konden we maar terug in de tijd. Toen alles nog goed was en jij GEWOON gezond was. Ik mis je zo erg lieve schat. Ik hou zo ontzettend veel van je en dat zal altijd zo blijven. Zoals we altijd zeiden: NP forever!

Je bent een topper en ik zal altijd zo onwijs trots op je zijn.

Heel veel liefs,

Maxime

zondag 13 april

Voor een periode van 10 weken schrijf ik blogs voor Vrouw/De Telegraaf. Mijn blogs worden op zondag geplaatst. Ik zie het als een uitdaging om elke week een deadline te hebben. De  reacties zijn hartverwarmend, lief en zeer motiverend. Dank jullie wel.

zie: http://www.telegraaf.nl/vrouw/blogsterren/hellen/

Om Milou's blog ook actief te houden heb ik gastbloggers gevraagd. Vandaag schrijft Annefleur een emotionele brief aan Milou:

Hee liefje,
Waarom jij? Waarom mijn lieve vriendinnetje Milou? Milou die altijd vrolijk was, altijd iedereen aan het lachen wist te maken  en die altijd voor iedereen klaar stond.. waarom zij? En wat jij daarop zei was; ’Waarom ik niet?’. Ik weet het nog zo goed, de dag dat je me huilend opbelde en je zei dat je leukemie had..
Maar zoals Hellen en Ilona ook al zeiden, we moeten voorbij het waarom. We gaan het nooit begrijpen, nooit zullen we antwoord krijgen op die vraag.

We moeten je nu al bijna 1,5 jaar missen.. Het is lang maar tegelijkertijd kort , de tijd zonder jou wordt alleen maar langer. Voor ons voelt het als de dag van gister en is het verdriet echt niet minder dan toen, na 30 oktober. Het wordt groter, ik mis je steeds meer. Na 30 oktober 2012 heb ik echt een tijdje in een soort ‘roes’ gezeten. Ik besefte het niet, ‘het ging wel met me’. Maar natuurlijk ging het niet. M’n beste vriendinnetje was dood.
De echte klap en het besef kwam steeds meer binnen.
Voor de mensen om me heen, die niet zo dichtbij jou stonden, is  1,5 jaar wel lang. Ik merk dat mensen er niet meer mee bezig zijn. En dat is ook logisch, dat neem ik niemand kwalijk.

Dingen die mensen zeggen komen soms nog heel hard binnen zonder dat iemand door heeft dat dat voor mij een link legt naar jou. Zoveel dingen herinneren mij aan jou, en aan ons samen. De herinneringen die ik met jou heb zijn mijn mooiste herinneringen, maar ook de herinneringen die het meeste pijn doen. Want die pijn, zit na 1,5 jaar nog heel diep.  

In de brugklas werden we dikke vriendinnen en vanaf toen waren we onafscheidelijk. Vanaf de tweede, toen we ein-de-lijk(!!)

bij elkaar in de klas kwamen zaten we ook trouw bij ieder vak naast elkaar. En ja, het liefst achterin. Dit hielden we alleen nooit langer dan 2 maanden vol, want we hielden geen 30 seconden onze mond dicht. En als we dit wel deden lagen we dubbel gevouwen op de grond van het lachen. Wat hadden we het leuk he samen.. Ondanks dat haalden we toentertijd nog gewoon prachtige cijfertjes hoor, dus verder vonden de leraren ons nog wel lief. Later ging dit iets minder goed want we hebben beide (een jaar na elkaar, dat dan weer wel) het advies van Ruud opgevolgd. Want jouw ome Ruudie, had de wijze woorden dat hij iedereen aanraadde om één keer te blijven zitten, dan maakte je tenminste plezier. Nou wij als brave meisjes hebben dat natuurlijk even uitgeprobeerd. Helaas zit ik daarom nu nog steeds op HFC.. De tijd met jou was fantastisch hier, maar nu.. Mil, ik vind het vreselijk. Alles doet me denken aan jou in die school, aan de leuke tijd die we hebben gehad hier. Samen..
Nu zit ik op die school zonder jou, en daarom ben ik blij als ik straks klaar ben daar. Het is genoeg geweest. Een school vol met herinneringen, en dan is dat extra jaar echt een jaar te lang.

K3 en High School Musical, niemand die er ook maar iets van begreep waarom wij dit leuk vonden. Maar wij waren groots fan!!! En nee.. niet alleen in de brugklas haha. Samen singstarren, en heel huize Smit bij elkaar lachen.

Haha weet je nog, toen we naar Mega Mindy de film gingen? We zaten als enige in de zaal samen met een meisje van 7 en haar ouders. Het meisje vroeg verbaasd ‘Zijn jullie niet een beetje oud voor deze film?’ Neehoor, wij waren 14 en hadden de grootste lol samen.

Het contact met je twee zusjes is heel fijn. We wilden laatst met z’n drieën naar de nieuwe film van k3, helaas draaide deze alleen maar om 11 uur ’s ochtends en ja, zoals je wel weet vinden wij dat een beetje vroeg. Daarom gingen we naar ‘That awkward moment’, heel erg gelachen! (leuke film hè Chan? Gelukkig is je zusje wel wat gewend haha)  
Maar je hoort er bij te zijn Mil..

Het was fijn om op de avond van de herdenking, in HFC, je hebt een vriend te zingen voor jou.  Een liedje met voor ons heel veel herinneringen, en een tekst die klopt. Nu alleen met een hele andere betekenis.

Voor onze 16e verjaardag, hebben wij elkaar een ring gegeven. Ik kocht een ring voor jou, en jij kocht precies dezelfde ring voor mij. Die ring is me zóveel waard. Samen ‘ringbattlen’. Nu draagt Chan jouw ring. Die ring doe ik nooit meer af, het klinkt misschien gek, maar door die ring voelt het alsof je altijd een beetje bij me bent..

Weet je nog, samen naar ‘Achtste groepers huilen niet’. De film waarin Akkie overlijdt aan Leukemie.

Je vroeg of ik met je mee wilde, want je moest die film gewoon zien. Jeetje wat vond ik dat dapper van je.. Daar gingen we samen. Opnieuw, was je weer reuze sterk, je liet geen traan. Op de terugweg zei je: ‘ Anne, Akkie gaat dood, maar ik ga niet dood!! ‘
Opgeven was geen optie. En dat heb je ook nooit gedaan. Je gaf er alles voor, en nooit heb ik je horen klagen, nooit. Ik ben zo trots op je. Ondanks dat je zelf doodziek was, stond je altijd nog voor me klaar, toen ik er een dag helemaal doorheen zat was jij de eerste die voor m’n deur stond met repen chocolade.

Zo was Milou.. Mijn vriendin Milou. En Mil, wat mis ik je erg!!!

Ik vind het fijn om bij jou thuis te zijn, het voelt toch alsof ik dan wat dichter bij je ben. Lekker kletsen met je mama, oh wat mist ze je Mil. Huize Smit, het blijft gewoon vertrouwd. En wat ben ik trots op jullie allemaal.. 6 kanjers met een onwijze lading verdriet en pijn.

Ik denk vaak terug aan de tijd dat je ziek was. Was ik er wel genoeg? Heb ik wel genoeg gedaan? Had ik niet nog meer kunnen doen?

Maar het gaat wel.. Het leven gaat door, hoe hard dat ook klinkt. De mensen die dat zeggen hebben wel een beetje gelijk.. Alles om me heen gaat door alsof er niets is gebeurd. Ik moet ook genieten, maar ik geniet nooit meer zoals vroeger. Nu geniet ik altijd met een beetje pijn. Jij bent er niet meer, nooit meer een feestje met Milou, nooit meer uren kunnen praten en lachen met jou, nooit meer samen, nooit meer..

En nooit is lang..
Over een tijdje zal ik het wat beter een plekje kunnen geven. Maar die pijn zal nooit meer weggaan.

Lieve lieve Mil, ik hou van je, voor altijd!
Ik mis je zo,
kusjes,

Annflower

zaterdag 5 april 2014

Ilona schrijft…

Lieve Milo,

Wat een dag, wat een week, wat een jaar. Nee wat een tijd. Jeetje, het leven als je 19 jaar bent, na het verliezen van je maatje, houdt nogal wat. Nog steeds jezelf in slaap huilen af en toe, niet meer weten wat je moet met jezelf, niet iemand die je raadt geeft zoals jij dat kan. Ik mis je.

Gelukkig ben ik niet alleen. En het gaat ook allemaal wel, wat moet ik anders…

Ik kom vaak bij je thuis. Jouw mama is zo’n fijne vrouw om mee te praten, jouw papa is gewoon gek, maar o zo leuk. (Altijd geef ik hem het complimentje dat ie horen wil: ‘’Emilio, je ziet er nog zo lekker jong uit! De vrouwen van 18 zien je heus nog staan hoor :D’’).

Wat kan ik nou doen voor je broertje en zusjes? Ik wil zo graag iets doen. Laura zegt vaak; ‘’Fijn om je te zien Iloon’’. Er ZIJN is voor haar genoeg, dat voel ik en ik zal het blijven doen. Met Chantal (en vooral ook mét Jari, hè Chan!?) naar de mac donalds en de bioscoop is natuurlijk het einde!

En Jordi, Jordi is een bikkel. Een dikke zoen, meer kan ik niet doen…

Het gezin Smit ging op wintersport. Ilona zou wel een week de boeven op afstand houden. Dat is gelukt hoor! Maar Mil, liep jij mij nou zo te treiteren?? Dat geklooi met die lichten moet je niet meer doen hoor!!! Het was vreemd in het begin, in jouw huis, van jouw gezin, maar nee, zo gek was het helemaal niet. Ik voel me er thuis. Zoals jij altijd zei dat de Van der Leetjes jouw 2e familie waren, de Smitjes komen voor mij ook aardig in de buurt.

Even op de koffie bij oma G, lieve vrouw… Ze heeft zo te doen met de Smitjes en ze mist je heel erg. Zit ik daar aan de thee, (met lekkere koekjes trouwens hoor! Want die vindt opa G zo lekker) maar wat zou jouw oma graag willen dat ze met haar eigen, oudste kleindochter thee kan drinken. Je boft met zo’n opa en oma. En ik ben blij dat het kan, dat ik daar ook gewoon welkom ben.

Het zijn allemaal kleine stukjes Milou. En ik zoek heel veel Milou. In mijn eigen omgeving ben je ver te zoeken. In mijn hoofd zit je, bij ons thuis ben je, maar om je heen (in mijn dorp, bij mijn vrienden) wordt er niet veel over gesproken. En dat is logisch, maar ik vind het niet fijn. En daarom ben ik zo blij dat de deur altijd openstaat bij jouw familie. Dat ik lekker op verjaardag kom en Ilanda en Ruud gewoon ‘even zie’.

Bij onze meiden ben je gelukkig wel bespreekbaar. Even met Laris of Jill kletsen is altijd fijn. Ook enkele Ursemse vrienden zien het hoor, wanneer ik het niet trek, of wanneer het gewoon niet gaat. Want het gaat gewoon soms niet. Dan word ik overspoeld met emoties, door een lied, door een gebeurtenis, door woorden… Pff wat grijpen dingen je aan zeg.

Er is veel gaande de laatste tijd, het is net of de kerk overuren draait… En dan staat niet eens de persoon zelf heel dicht bij mij, maar ik voel de mensen eromheen. Ik voel hun pijn, ik weet wat ze te wachten staat. En dat grijpt je aan. Keer op keer word je geconfronteerd met de harde kant van het leven. Misschien ben ik af en toe een oud, saai wijf als ik ergens eens niet heen ga, of op tijd naar huis ga. Maar soms heb ik gewoon geen zin. Kan ik niet vol enthousiasme, onbezonnen- en onwetendheid gek blijven doen. Meestal wel hoor! Ik heb vaak heerlijke weekenden en echt wel plezier. Maar als ik een keer nee zeg of er klaar mee ben krijg je scheve gezichten. Die mensen zullen het nooit begrijpen… Ja, misschien op een dag als ze zelf iets heftigs mee gaan maken. Maar vaak is dit niet eerlijk verdeeld. Waarom? Die vraag moeten we voorbij hè Hellen!?? Pff doe het allemaal maar.

Na het ziek-zijn en overlijden van Milou zat ik nog steeds op het Han Fortmann. Teveel herinneringen, te veel mensen die verband hielden met jou. Dat was moeilijk toen. Vandaar mijn afkeer voor het HFC. Het was teveel. Gelukkig waren er enkele leraren die mij onwijs geholpen hebben toendertijd. En daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor, aan hen denk ik gelukkig wel vaak terug. Mijn diploma dik vet gehaald. Dat redde ik ook heus wel met mijn vwo brains haha (nu weinig meer van over hoor… al die kermissen). Zelfs met examens ben ik 5 dagen te kermis geweest, wedden dat jij ook vet van te voren zou gaan leren en gewoon mooi mee ging richting Ursem.

Ursem is een beetje de draad in het gezin Smit. Nou ja, Jordi bekijkt het mooi van een afstandje, maar Laura lust er ook wel pap van! Net als Milou. De blonde dames van Smit zijn hier immens populair kan ik jullie allemaal wel vertellen en ik snap dat!!!

Weetje ik kan uren schrijven over Milou, over mezelf en Milou, over hoe het nu met mij gaat, over haar gezin en familie, over alles.

Want ondanks dat de dikke pret snel over moest zijn, hebben we echt gigantisch veel beleefd rond ons 15e en 16e jaar! (In onze ogen dan hè). Jongens waren natuurlijk niet aan te slepen. Milou mocht bijna alles van papa Emilio (en Ilona ook van Eddy). Dus hup daar gingen ze weer! Op de zip overal naartoe, niks konden ze missen, afterparty’s bij de firma Borst tot een uurtje of half 7 in de ochtend, zwemmen bij De Leet aan zee met mooi weer en vooral lol maken en er voor elkaar zijn zoals vriendinnen doen. Op Appelhof waren we toch zeker op ons hoogte punt. Gek hè als je hoogte punt al is geweest als je 16 bent...

Er zal nooit iemand komen zoals jij. Ik heb lieve vriendinnen en vrienden. Ik heb lieve familie. Maar mijn leven is nooit meer compleet.

Ik ben trots op iedereen om je heen. Vooral je gezinnetje. En nog een klein beetje op mezelf.

Ik loop nu een jaar bij een psycholoog. Ik moest daar eerst niets van weten. Wie kan mij nou helpen? Iemand die Milou gewoon terug kan halen, DIE kan mij helpen!

Toch ben ik heen gegaan. Het doet me goed. Ik kan mijn emoties vaak beter in de hand houden. Niet altijd natuurlijk, maar TIJD is het magische woord… Ja , het zal allemaal wel met je tijd. Het wordt TIJD dat het fucking leven even een TIJD niet zo zwaar en vol ellende is.  

Laatst had ik nog Pictures (tulpen red.) mee voor je moeder. Ed zei: Net zo mooi als Milou…

M’n beste vriendinnetje, voor altijd. <3

dinsdag 18 maart

Voorbij het waarom

Met Laura gaat het de goede kant op. De heftige hoofdpijnen zijn voorbij, nu gaat het er om dat haar geschudde hersenmassa weer helemaal op zijn plaats komt 🙃. Dat kost tijd en veel geduld. Tijd maken we, geduld is een schone zaak.
Chantal heeft een paar dagen met krukken gelopen na een spectaculaire actie tijdens de handbal. Ze heeft een pijnlijke knieblessure opgelopen, gelukkig had ze wel gescoord! Ook deze blessure kost tijd en ja hoor, geduld.

Het afgelopen weekend was een bewogen weekend. Jordi miste een penalty op een belangrijk moment in de wedstrijd. Oké ,dat is maar voetbal. In huize Smit is voetbal echter niet 'maar voetbal' dus dat was een pijnlijk momentje.

Zaterdagavond rond half 8 reden politie-auto's met sirenes en zwaailichten af en aan langs ons huis en door de wijk. Het was duidelijk dat er iets ernstigs aan de hand was. Al gauw kreeg ik berichtjes binnen: "de "Dekamarkt is overvallen! Is Laura wel thuis? " Laura was niet thuis maar gelukkig ook niet aan het werk. Bij deze supermarkt heeft Milou gewerkt en sinds ruim een jaar werkt Laura er. Ik doe daar mijn wekelijkse boodschappen, dus we kennen inmiddels veel personeelsleden. Gadverdamme, wat komt de ellende toch akelig dichtbij. Een gewapende overval, dat is me nogal wat. Het is redelijk goed afgelopen maar wat een impact heeft dit op het personeel.

Verleden jaar heb ik Het boek Job gelezen. Dit boek heeft me enorm geraakt en mij destijds ook veel kracht gegeven om door te gaan. De vader van Job ging óók door na het enorme verlies van zijn zoon. De manier waarop hij zijn emoties en verdriet verwoordde, waren zo herkenbaar voor mij. Iedereen gaat anders om met verlies en rouw, maar met Roek Lips had ik toch wel veel raakvlakken.  En toen las ik afgelopen week in de krant dat Roek Lips naar Heerhugowaard zou komen! Op uitnodiging van de stichting VOOK (vereniging ouders overleden kind) gaf hij een lezing over zijn verhaal.

Emiel heeft niet zoveel met lezingen en bijeenkomsten. Maar toen ik verleden jaar over het boek vertelde, maakte dat op Emiel ook al indruk. Ik was dan ook blij dat hij zondag met mij meeging. Op de locatie werden we vriendelijk ontvangen door medewerkers van de Stichting. Enorme bewondering heb ik voor deze mensen. Ook zij hebben allemaal een kind verloren. Zij hebben de kracht, tijd en energie gevonden om zich sterk te maken voor VOOK. Wij krijgen daardoor de gelegenheid om, zeer vrijblijvend, deel te nemen aan bijeenkomsten die bij ons passen. Geen verplichtingen, geen moeten, maar wel de gelegenheid krijgen als we daar behoefte aan hebben. De bezoekers zijn allen lotgenoten. Iedereen heeft zijn eigen verdriet om zijn eigen kind. Er werden vlinders met de namen van onze kinderen in een boom gehangen, foto's neergezet en kaarsjes aangestoken. De sfeer is geladen door verdriet, toch voelt het fijn.

Na mooie en warme woorden van medewerkers van VOOK, was het woord aan Roek Lips. Ik hing aan zijn lippen... Hij las voor uit zijn boek en tussendoor lichtte hij het verhaal toe. Ik kende elke passage bijna letterlijk. Het verhaal is zo bizar, Job is na zijn verdrinking nooit meer gevonden. Een prachtige jongen van 18 jaar. De spanning, de angst en later het besef dat Job nooit meer terugkomt. Dan komt de rouw, en die is net zo intens als onze rouw om Milou. Roek heeft toch de nuchtere kant van het leven weer op weten te pakken. Ook hij heeft nu te stellen met zijn puberkinderen, met hun puberstreken. Maar daar hebben ze recht op, ondanks het enorme verdriet binnen het gezin. Wij zijn ooit ook jong geweest en zochten onze grenzen op. Zijn 16-jarige zoon loopt rond in de kleding van Job, net zoals onze meiden (en ook ik) de kleren van Milou dragen. We moeten verder. Het was mooi hoe Roek uitlegde dat we voorbij de waarom-vraag moeten leven. Waarom? Er is geen daarom, niemand die het kan weten.

Ik had wat woorden voor Roek geschreven en gaf die hem in de pauze. We raakten in gesprek. Ik voelde me net Chantal die haar grote idool Suarez zou ontmoeten… Toen Roek vroeg: “wat brengt jou hier?”, riep mijn gevoel “JOU”! Echter mijn verstand sprak en zei: “Milou” (volg je gevoel maar luister eerst naar je verstand!) Want dat deze man mij zo geraakt heeft komt natuurlijk door het grote gemis van Milou. Vriendinnen hebben het boek ook gelezen en vonden het mooi. Voor mij is de beoordeling ‘mooi’ veel te klein.

Emiel en ik waren vol van deze ontmoeting. We trokken een fles wijn open en ploften neer op de bank. Laura kwam naar beneden: ”mam, er is een jongen van 19 jaar uit Ursem dood…!!!” BAM. Na deze middag dit nieuws… Tegelijkertijd kwamen 4 jongens uit Ursem langs. Ze wilden na dit vreselijke bericht bij Laura zijn. Het was toen nog niet bekend wat er gebeurd was. Vijf aangeslagen jongeren aan onze keukentafel. Dit beeld heb ik eerder gezien…

Later bleek dat het om zelfdoding ging. Alex, zo populair als hij was, had een grote strijd met het leven. Deze strijd heeft hij niet kunnen winnen. En waarom? We moeten weer voorbij die waarom… Ik kan alleen maar meeleven met zijn ouders, opnieuw lotgenoten…

Hellen.

dinsdag 4 maart

Ooit waren wij zo`n gezin waarbij alles op rolletjes loopt. Op zondag met z´n allen om de tafel met lekkere broodjes, zomers met z´n zessen in de Volvo gepropt om twee weken vakantie te houden ergens in het buitenland. Niks was te gek.

Sinds de zomer van 2011 zijn deze rolletjes behoorlijk beschadigd. Milou werd ziek. Maar opgeven was geen optie en met onze mega familie oerkracht en bovenal Milou haar vechtlust gingen we het gevecht aan. Wij als gezin zouden toch alles overwinnen? Nou hoe hard je ook strijdt, hoe positief je ook bent, en hoe graag je ook wilt, de kanker heeft de macht. Je hebt geluk, of niet.

En wij dus mooi ff niet.

Nu, bijna anderhalf jaar later weten wij de rolletjes weer aardig recht te laten lopen. Want ja, het leven gaat toch door?!Soepel zullen ze nooit meer lopen, en regelmatig rollen ze 10x zo hard achteruit dan vooruit.Ons gezin is niet meer compleet en het echte geluk is er niet meer. Milou komt niet meer terug en deze pijn is niet te bevatten. Alle herinneringen;  mooi, speciaal, heftig, kut, geweldig, ze doen stuk voor stuk zoveel pijn. Dit mag niet, dit hoort niet.

De afgelopen weken was ik het allemaal even kwijt. Zo toe aan vakantie. Even bijtanken. Nieuwe energie krijgen. Nou voor mij liep dit totaal anders.. Van dit ongeluk herstel ik wel weer. En ja, het is goed afgekomen, maar waar was dit in vredesnaam voor nodig..????!!!!!! De zin van het leven is bij mij op het moment nog verder te zoeken. 

Een aantal jaar geleden kon ik niet wachten om zestien te zijn. De leeftijd dat je het leven gaat ontdekken. Nou en of ik het leven leer kennen, nou leven, ik vind je fucking gemeen.

Nu ben ik zestien en zou ik zo graag nog even terug in de tijd willen, genieten, echt blij zijn, je druk maken om de kleinste dingen. En vooral, leven met jou lieve Milou.

Ik mis je zo verschrikkelijk met alles

😘 😘 😘 😘 😘 😘 😘 😘 😘 😘 😘 😘 😘 😘 😘 😘 😘😘

Je zussie

zaterdag 1 maart

Keep your head up...again..

Verleden jaar maart had Emiel een wintersportvakantie voor afgelopen week geboekt. Ik kon toen nog niet verder denken dan 1 week vooruit, Emiel gelukkig wel. En daarom doen we het samen!
Ik had heel veel moeite met inpakken van de spullen, met het achterlaten van ons thuis, met het weggaan zonder Milou. Milou wilde altijd al op wintersport, het kwam er niet eerder van en toen de plannen concreter werden, gooide de leukemie roet in het eten. Wij moeten verder, verder met ons leven, verder met leuke dingen doen. Dat kost mij veel moeite, toch doen we het. Zoals dus deze wintersportvakantie.

We hadden een heerlijk appartement aan de piste. Onze vrienden Bart, Mariëlle, Jesse en Damiën zaten iets verderop in een pension. Zaterdag waren we aangekomen, we regelden skipassen, skilessen en Emiel en Laura stapten al stoer in de lift omhoog. We hadden enorm veel zin in deze week!

Zondag gingen Jordi, Laura en Chantal op les. Alle drie beginners, dus samen in een groep. Emiel en ik hebben de hele dag heerlijk geskied, de zon scheen en er lag genoeg sneeuw. Ik vond het spannend, zou ik wel kunnen genieten van het skiën, heb ik niet te veel angst in mijn lijf gekregen?  Maar het was super en alle pistes kwam ik af 🙂. 's Avonds zei ik daarom : "zo, deze dag hebben we in ieder geval alvast te pakken".

Maandagochtend scheen de zon weer volop. De kids hadden er weer zin in, ze gingen ieder met een sleetje (snowglider) zo'n 50 meter naar beneden want daar waren de ski's en begon de les. Ik liep op mijn slippers met ze mee om foto's te maken en stond boven op de berg om ze naar beneden te zien glijden. Eerst ging Jordi, daarna Chantal en toen Laura.

Laura ging niet heel snel maar opeens leek het alsof ze 'afgeschoten' werd en vloog van rechts naar links op de piste, rakelings langs Chantal. "Oh Laura, wat ga je hard, wat ga je verdomme hard!!!!!!!!" schreeuwde ik. Ze schoot onder een net door, sloeg over de kop en lag stil. Skileraren vlogen op haar af en ook Jordi rende meteen naar haar toe. Mijn hart zat tussen mijn oren, NEEEEEEEEEEEEE!!!! schreeuwde ik NEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!. Ik rende naar ons appartement en riep Emiel. Ik schreeuwde dat Laura een ongeluk had gehad en dat het helemaal mis was. Emiel sprong in de auto en scheurde naar beneden. Ik trok mijn sneeuwlaarzen aan en begon de piste af te rennen, struikelend, glijdend totaal over mijn toeren: "wat ligt ze stil, wat zijn er veel mensen, wat ligt ze stil, NEE, niet Laura, niet nog een keer, nee, wat ligt ze stil"

Toen ik aankwam waren haar ogen inmiddels open. Jordi hield haar hand vast en er was een Notarzt die de leiding had. Laura reageerde slecht, ze knikte wat maar bewoog nauwelijks. Twee grote blauwe ogen keken me wazig aan. Al snel waren er ook 2 Nederlandse artsen bij, zij zouden net gaan skiën, en namen de leiding over. Eén van hen sprak Laura toe, hij stelde haar vragen en beetje bij beetje reageerde ze daar op. Haar armen en benen kon ze gelukkig bewegen, haar antwoorden op vragen waren nog warrig. Ze vroeg wel 5 keer: waar is Milou? Wat moest ik daar op antwoorden?  Ik zat bij Laura's hoofd en sprak haar toe, deed ademhalingsoefeningen om haar rustiger te krijgen. Maar wat was ik in paniek, alles in mijn moederziel schreeuwde en tierde. Ik fluisterde tegen de arts dat we al een dochter zijn verloren...NIET WEER, NIET WEER, NIET NU LAURA!! Ik probeerde in mijn rol te blijven, 2 grote ogen keken me heel angstig aan: Mama..help me. Milou haar ogen waren bruin, Laura's ogen zijn blauw, mijn machteloze gevoel is kleurloos...
Jordi hield nog steeds Laura's hand vast, Chantal rende in paniek heen en weer en vroeg maar steeds "leeft ze nog?". Emiel stond er bij en straalde zijn rust en kracht uit, maar oh wat was hij bang.

Inmiddels werd Laura ingepakt en op een brancard gelegd, de traumahelikopter was onderweg. Laura zou vervoerd worden naar het ziekenhuis. "Ik ga met haar mee", zei ik. "Helaas mevrouw, dat kan niet, daar is geen plaats voor". Ahhhh, maar dan word ik sterk. "ICH MUSS MIT UND ICH GEHE MIT". Geen idee wat de doorslag gaf, mijn ogen, mijn overredingskracht of mijn paniek maar mama Hellen ging mee naar het ziekenhuis. Hup in de ambulance naar de helikopter die even verderop al klaarstond. In mijn ooghoek zag ik Jordi en Chantal met hun armen om elkaar heen achterblijven. Emiel sprong nog in de ambulance om te horen waar we eigenlijk naar toe gingen. Het was rap rap rap en daar vlogen we. De blik in Emiels ogen ga ik nooit vergeten.....

Ik bleef tegen Laura praten, sprak haar moed in (en tevens mezelf) en probeerde haar rustig te krijgen. Ook keek ik nog even bewust om me heen, hoog boven de besneeuwde bergtoppen, boven in de lucht. Milou, ben je hier? help ons!

We landden op het dak van het ziekenhuis en daar ging het allemaal snel. Laura werd direct onderzocht en er werd een scan van haar hoofd gemaakt. Mijn gevoel was wel goed, maar het is zo moeilijk geworden om op mijn gevoel te vertrouwen. Als de uitslag slecht is, is die slecht. Daar valt niets aan te doen. Bidden, duimen, hopen, positief blijven....slecht is slecht. Maar gelukkig, de uitslag van de scan was goed. Dankbaar was ik voor mijn duitse lessen die ik ooit gevolgd heb op school.

Laura begon zich steeds meer te herinneren en werd steeds scherper. We keken elkaar vaak aan en de tranen bleven stromen. Waarom gebeurt ons dit? De flashbacks van het hele ziekenhuis gebeuren kwamen pijnlijk binnen. Ik schoot ook meteen weer in mijn alerte moederrol. De kinderarts wilde een infuus in haar rechterhand gaan plaatsen om de medicatie toe te dienen. Ik wees haar op het infuus in haar linkerhand (deze was op de piste al aangeprikt). Oh, die had ze nog niet gezien.

Het was te veel, het was te traumatisch. Ik vertelde de arts waarom we zo extreem van slag zijn. We zagen alles opnieuw gebeuren met Milou, terwijl het nu om Laura ging. Het was fijn dat ze ons goed aanvoelde. We kregen nu een kamer op een andere afdeling, anders zouden we tussen de oncologische patiëntjes terecht gekomen zijn.

Laura werd aan het infuus gekoppeld en moest algehele rust houden. Om de 2 uur werd ze gecontroleerd en ook werd ze aan de monitor gelegd. De piepjes en geluidjes deden pijn aan onze oren. Nee, niet weer deze geluiden...... Natuurlijk waarderen we het enorm dat de zorg voor Laura serieus werd genomen. De eerste 24 uur zijn heel belangrijk. De kans op inwendige bloedingen is aanwezig. Ik stopte deze informatie ergens ver weg in mijn hoofd en we wachtten af. Gelukkig kreeg ik ook een bed en daar lag ik naast Laura in een ziekenhuiskamer. Mijn vrolijk gekleurde skipak had ik nog aan...

Laura had enorm veel hoofdpijn. Het was al snel duidelijk dat ze een zware hersenschudding had opgelopen. Rust en pijnstilling moeten het herstel bevorderen. Dag skivakantie, dag plezier. Ik vond het zo ontzettend erg voor Laura, ze had deze vakantie zo ontzettend verdiend. Daar keek ze al lang naar uit en we wisten dat Laura een skitalentje is. Boos, zo ontzettend boos. Natuurlijk was ik enorm opgelucht dat het goed is afgelopen. Maar ons gezin heeft weer een traumatische ervaring moeten ondergaan. Arme Jordi, hij zat bij Laura, zag haar een paar keer schokken en toen bleef ze heel stil liggen. Arme Chantal, ook zij heeft alles zien gebeuren. Ze is nog maar 12 jaar en moet weer een drama van dichtbij meemaken. Arme Emiel, lieve papa Emiel, ik had zo met je te doen. En ik? Ook met mezelf had ik medelijden.....

Na een ontzettende goede verzorging en heerlijke maaltijden in het ziekenhuis, mocht Laura de volgende dag met ontslag. Er werd nog even getwijfeld want haar hoofdpijnen zijn hevig. We moesten beloven absolute rust te nemen en heel goed te luisteren naar haar lichaam. Daar zijn we best ervaren in, dus dat moest lukken. Emiel kwam ons halen, wegwezen hier. Het was ruim een uur rijden door bergen en dalen.

Laura is net als Milou een drager, en zeker geen klager. Ze heeft veel geslapen en vond het prima als wij gingen skiën. Mede door het mooie weer, de goede sneeuw en onze lieve vrienden, hebben we een fijne week gehad. Natuurlijk met hele donkere wolken boven ons geluk....

mama Hellen.

zaterdag 15 februari

Hoi Milou,

Ik heb een andere auto gekocht.

Dat klinkt als een hele gewone zin. Ik heb een andere auto gekocht.

Weet je nog hoe vaak ik je heb opgehaald in Boessie als je bij ons kwam logeren? Weet je nog dat ik het eerst maar een gewone bus vond en dat ik hem later Boessie ging noemen? En dat bijna iedereen hem Boessie ging noemen?
Weet je nog dat we met Ilanda en Jordi en Laura naar Friesland gingen met Boessie? En hoeveel plezier we hadden? En hoe natgeregend we waren en onze natte kleren achter in Boessie kwakten? En hoe je zo lekker languit op de achterbank kon liggen als we met Ilanda op pad gingen? En hoe leuk het was in België en als tussenstop dat hotel in Eindhoven? Weet je nog hoe vaak je als Wies Watertoren in Boessie hebt gezeten op zoek naar een geschikte fotolocatie? En hoeveel rotzooi we achter in Boessie gooiden als we op de rommelmarkt gingen staan? En hoe vaak ik je naar vriendinnetjes heb gebracht en later naar je vriendje? En weet je nog hoe we met Jordi Bakker opeens in Volendam terecht kwamen toen we een weekend in het huis van Roland en Esther in Limburg waren geweest?

En je weet nog hoe we naar het AMC reden...

En nu is Boessie oud geworden en werd het tijd voor een nieuwe. Lekker makkelijk toch hoe dat gaat met blik. Alleen in dit blik heb ik zo vaak met jou gezeten, ben ik zo gelukkig met jou geweest en zijn we naar zoveel leuke dingen gereden.
Ik heb een andere auto gekocht. Ik heb nu een nieuw blik zonder naam en zonder Milou.
Boessie zien we nooit meer terug en weer verdwijnt er een tastbare herinnering aan jou. Tijd heelt alle wonden wordt er wel gezegd, maar ik voel alleen maar dat tijd de tastbaarheid aan jou afpikt. Dat wordt pijnlijk tastbaar op een dag als vandaag.
Zolang ik zelf nog tastbaar ben blijf jij altijd in mij bestaan lieve Milou.

Ik mis je zo.

100
Ruud

woensdag 29 januari

Want de letters van jouw naam, blijven in het zand niet staan...
(Blof/Claudia)

Zaterdag was ik aan het werk. In mijn pauze zag ik een WhatsApp van Claudia: "Hellen, Arno is dood!"  BAM.  We wisten al dat Arno niet meer beter kon worden. Maar Arno is toch plotseling overleden, midden in de nacht. Gelukkig waren zijn ouders bij hem.

We kennen Arno en zijn familie door het AMC. Milou en Arno hebben regelmatig bij elkaar op zaal gelegen. Met zijn ouders heb ik vaak fijne gesprekken gevoerd. Toen de leukemie bij Milou terug was, kwamen we elkaar helaas weer tegen. Bij Arno was de (bot)kanker teruggekomen in zijn longen. Hij heeft een enorme oneerlijke strijd moeten leveren, Arno zal altijd 15 jaar blijven... We wensen zijn ouders en zusje heel veel moed om de toekomst tegemoet te gaan. Wat zal de leegte enorm zijn!

Gelukkig hadden Claudia en ik al een afspraak gepland voor afgelopen dinsdag. Want zo'n bericht hakt er toch weer enorm in. En wat is het dan fijn om dat samen te kunnen delen. Alles komt weer boven; de onmacht, de pijn, de rouw. Dan heb ik het over het gevoel van de eerste dagen. Want we zitten nu nóg middenin de onmacht, de pijn en de rouw...

De lunch was heerlijk en de wijn smaakte uitstekend. De tranen vloeiden maar onze lach was ook duidelijk te horen 🙂. We zijn nog even het strand opgelopen. We schreven de namen van Chantal en Milou in het zand en zuchtten allebei heel diep. Waar zijn we toch in beland??

Ik voel de zee
ik voel de wind
het doet vandaag iets minder zeer
het missen
wordt niet minder
maar steeds
een beetje meer

Hellen.

woensdag 22 januari

Blog

Als ik tekst heb voor het blog, ga ik zitten en begin te typen. Dat gaat aan één stuk door. Ook het einde van het verhaal komt vanzelf. Ik plaats de tekst, lees het door en eigenlijk verander ik er niets meer aan.

Tot verleden week. Mijn tekst kwam vanuit mijn diepste binnenste. Voordat ik het plaatste, las ik het al door. En met 1 druk op de delete-knop heb ik alles verwijderd.

Het was te boos. Boos op de kanker, boos op het ziekenhuis, boos op bepaalde mensen. Ik zou niet begrepen worden, ik zou mensen kwetsen, ik zou misschien wel opgenomen worden... Maar oh, wat luchtte het op. Want oh, wat ben ik boos van binnen.

Er wordt ons vaak gezegd dat 'we het zo goed doen'. Ik maak een diepe buiging en neem het applaus in ontvangst. Maar wat is goed? Het is toch puur doorgaan en overleven? We hebben geen keus. Alleen ons lichaam grijpt zo nu en dan in. Ja, want ook ik stortte in. Ook mijn licht ging uit...Gelukkig heb ik dan toch weer de kracht om het lichtknopje te vinden en overeind te komen.

Deze week richt ik me op de positieve dingen. Op mijn allerliefste vriendinnetjes die zóveel geduld met me hebben. Op Emiel die ook maar doorgaat en zijn armen om me heen slaat. Op Jordi, Laura en Chantal die zoveel puberdrukte en gezelligheid in huis brengen. Op een hele lieve mail van een jeugdvriend, dus van héél lang geleden. Op Ilona die na ruim 3 maanden Azië vanavond andijviestamppot komt eten. Op mijn lieve zus die appt omdat ze ziet dat ik aan het typen ben en niet kan wachten het te lezen 😘

Maar ooooohhh Milou, ik mis je zo.
mama Hellen.

donderdag 9 januari

Berichtje van Laura

Nu ben ik zestien en zit ik in 'de mooiste tijd van m'n leven,' wordt regelmatig tegen mij gezegd. Nou lekker dat ik dit zonder jou moet meemaken Mil.

'Het leven gaat door'.. Ja, tuurlijk! Maar dan wel fucking zwaar.

Even een avondje weg, gezellig doen, blij zijn, alles kost zoveel energie. Bij alles gaat die zware rugzak met verdriet pijn en gemis mee.

ROUWEN IS ZO MEGA ZWAAR!!

Sinds vorig jaar heb ik veel contact met Anouk. Zij maakt hetzelfde mee als ik. 

Zij weet hoe het is om je zussie vreselijk te moeten missen.

We hebben elkaar leren kennen op  IC, hoe bizar??!!

Hoe erg het ook is, door haar weet ik dat ik niet de enige ben en dat ik dit niet alleen hoef te doen. 

Ik had verwacht dat het leven leuker zou zijn als je 16 bent. Ik vind het moeilijk en veel te zwaar.

Hoe erg kan je iemand missen...

Je bent de beste, 

 Ik mis je

Liefs xxx je liefhebbende zussie😘

zaterdag 4 januari

Sweet Laura

Zondag 29 december is Laura 16 jaar geworden. Het plan was ontstaan om samen met haar vriendin Jacky (zij werd 27 december 16 jaar) een sweet 16 te geven.  Midden in de winter in onze oude kippenschuur. Twee en een half jaar geleden vierden we daar ook een sweet 16, voor Jordi en Milou. En nu opnieuw, voor Laura en Jacky. Samen met de ouders van Jacky gingen we aan de slag: er moest namelijk wel het één en ander dichtgetimmerd worden vanwege de kou, er kwamen terrasverwarmers, de buurman rolde een bar van een meter of 5 over de Middenweg/Molenweg

naar de schuur. Emiel installeerde een herentoilet op het erf, boodschappen werden ingeslagen, versieringen werden opgehangen, dj Tom was geregeld, de uitnodigingen waren al veel eerder verstuurd.

Zaterdagavond 21.30 uur; het feest mocht beginnen: KOM MAAR OP!!

Laura droomde al wekenlang dat er niemand zou komen, dat alles wat mislukken kon ook verkeerd zou gaan en dat het zou stormen en sneeuwen. Maar daar kwamen de gasten, met tientallen tegelijk! Het was helder weer, windstil en alles liep gesmeerd (een klein binnenbrandje was snel geblust). Wat een feest, wat een gezelligheid, wat een leuke mensen. Onze vriend Bart had het héél erg druk als barman. Want het nieuwe alcoholbeleid was deze avond nog niet ingegaan, en bij ons gaat deze belachelijke regel ook helemaal nooit gelden! Want deze jeugd laat zien dat je van bier en wijn heel gezellig kan worden en dat het ook gezellig kan blijven!

Om 0.00 uur werd lieve Laura 16 jaar. Opnieuw werd ze door iedereen gefeliciteerd. En dat Laura ook écht 16 jaar is, bewees ze een half uurtje later. Ze kreeg de hele schuur stil zonder microfoon zodat ze haar woordje kon doen. Een moment van bezinning tijdens dit geweldige feest. Want er wordt iemand heel erg vreselijk gemist….lieve lieve Milou. Wat zou je trots zijn geweest op alles en iedereen. En wat blijft het ontzettend gemeen dat je hier niet meer bij mag zijn.

Bart en Mariëlle hadden vuurpijlen voor Milou meegenomen. We zijn met z’n allen naar buiten gegaan. Midden in de nacht stonden we met ruim 100 mensen op ons pad en riepen jouw naam… Ik huil nog dikke tranen als ik terug denk aan dit moment. Tijdens oud & nieuw hebben we geweldig vuurwerk gezien, maar deze pijlen waren de mooiste van allemaal.

We hebben enorm genoten van dit feest. Laura en Jacky liepen alleen maar te stralen, Jordi ging uit zijn dak op de dansvloer, Chantal danste en sjanste terwijl ze nog maar 12 is…. Alleen maar leuke en lieve mensen bij ons in de schuur. Ondanks dat het bier eerder op was dan gepland, was het helemaal top. We hebben het toch maar weer gedaan en zijn heel erg trots!!

Mama Hellen.

dinsdag 24 december

Lees meer