Dagboek

BLOGS 2016 IN NIEUWE MAP!

Christmas without you, Milou.

Kerstmis 2013: de 2e kerst zonder Milou. De boom staat met z'n versieringen en lichtjes midden in de kamer. De boodschappen zijn in huis. Deze hele donkere regenachtige dag voor kerst staat voor mijn gevoel. Ik ben heel donker van binnen, mijn tranen zitten hoog. Gelukkig kunnen we het in huis licht maken en samen met onze schatten worden deze kerstdagen echt wel gezellig.

Ik heb welgeteld 1 kerstkaart geschreven. Dat vond ik zo moeilijk dat ik het bij die ene heb gelaten. Wél Milou haar naam erbij, niet Milou haar naam erbij.... Niets voelt goed, het is gewoon ook niet goed! Onze brievenbus is elke dag vol geweest met prachtige wensen voor de kerst. Wat vind ik het toch bijzonder dat zoveel mensen de meest mooie kaarten speciaal voor ons uitzoeken. Bij veel teksten biggelen de tranen over mijn wangen. Milou wordt genoemd, Milou wordt niet genoemd.....er wordt aan ons gedacht en dat is fijn.

Gisteren kwam ik thuis van een drukke dag op mijn werk. Weer was er het één en ander bezorgd. Zo lief. Ik moest er van huilen, zoveel lieve mensen om ons heen! Dank jullie wel!! We waarderen het enorm!!

Ondanks dat wij geen kaarten hebben verstuurd, wensen wij uiteraard een ieder fijne en gezellige kerstdagen toe!

Veel liefs,
Hellen.

woensdag 11 december

Doorgaan

Het blog wordt nog heel vaak bezocht, dat waarderen we enorm. Er wordt me regelmatig gevraagd of ik alsjeblieft wil blijven schrijven, daar word ik verlegen van 🤭. Dat doet me ook beseffen dat veel mensen de behoefte hebben om nog over ons maar zeker over Milou te blijven lezen. En hoe het ons vergaat. Het maakt veel situaties duidelijk voor bekenden en minder-bekenden.

En toch schrijf ik niet meer zo regelmatig over ons diepste verdriet. Daar wil ik niemand mee belasten, en het is voor mezelf ook een grote worsteling. We doen al weer zoveel gewone dagelijkse dingen en het echte leven gaat ook voor ons echt al lang weer door. Gelukkig zijn we survivors, maar dat neemt niet weg dat het heel veel energie kost. Dus zo zie je ons vrolijk ergens rondlopen en zo zie je ons even helemaal niet...

Zondagavond was ik onverwacht met Laura naar de bioscoop. Lekker ingenesteld onder onze winterjassen en een zak m&m's tussen ons in. De 'mannenharten' waren redelijk voorspelbaar, want hoe simpel kan het leven zijn...😉 . Ik heb er van genoten. En natuurlijk besef ik dan dat ik dit NOOIT meer met Milou kan doen. Maar ik doe het wél met Laura! Want ons leven is niet simpel, maar we zorgen er voor dat ons leven toch door gaat!

mama Hellen.



 

donderdag 5 december

Lieve Milou,

Wat doet het pijn
Wat doet het zeer
Sinterklaas zonder jou
Voor de tweede keer

We hebben cadeautjes
We drinken chocomel en wijn
Maar oh wat is het toch verdrietig
Dat jij er weer niet bij zal zijn

We zitten samen dicht bij jou
En we houden van elkaar
Sinterklaas zonder onze Milou
Nu al voor het tweede jaar

maandag 2 december

6 november: lotgenoten

De dag na de uitvaart van Koos, was ik leeg. Zo ontzettend leeg. 

En toch ging ik vroeg op pad. Want op deze dag stond een bijzondere ontmoeting op het programma. 

Om 10 uur was ik bij Andrea in Purmerend. Met haar heb ik regelmatig contact. Zij is een dierbare lotgenoot. Verleden jaar is hun zoon Kevin overleden, ook 17 jaar en ook door leukemie. Je hebt dan sowieso een band, hoe fijn is het als het ook nog klikt met elkaar. Je kunt alles delen, 1 woord, 1 whapp is vaak genoeg. Andrea had me gevraagd om mee te gaan naar een samenzijn met in totaal 6 moeders. Alle 6 zijn we een kind verloren. Heel graag ging ik op de uitnodiging in.

We hadden in Breukelen afgesproken, centraal gelegen en goed te bereiken. Zes moeders, vijf overleden dochters en één overleden zoon. Saskia, Martine, Kevin en drie (!) Milou's. Alle zes prachtige pubers die altijd puber zullen blijven. Zes verdrietige verhalen. Verhalen met een harde waarheid, verhalen met allemaal een slechte afloop.

Ik kende de namen al door het ziekenhuis en de blogs. Zo bijzonder om nu de moeders te ontmoeten. Je deelt elkaars verdriet maar je ziet ook de kracht om door te gaan. En die kracht, geeft jezelf dan ook weer kracht. Het voelt even alsof je er niet alleen voor staat. En de herkenning is bijzonder. Toen ik vertelde dat Milou haar porth-a-cath verkeerd was geplaatst, bleek dat bij beide andere Milou's hetzelfde was gebeurd! "En de artsen zeiden zeker: Dat gebeurt eigenlijk nooit!!??" "Ja", zei ik heel zachtjes...

We hebben fijne gesprekken gevoerd, foto's bekeken, een paar tranen weggepinkt maar we hebben ook gelachen. Vier uur laten gingen we allen weer huiswaarts. We waren allemaal heel erg moe, de meesten hadden hoofdpijn maar uiteindelijk gingen we met een dosis nieuwe vechtlust terug naar ons eigen verhaal..

Hellen.

zondag 10 november

Ik kan het niet alleen.

(foto: Kees Wijnker)

30 oktober 2013:

Wat een dag. Zoals ik al eerder geschreven heb, ondanks dat je niet wilt dat het erger voelt dan alle andere dagen ervoor, de diepe pijn en de heftige heimwee zijn onze lichamen binnen geslopen. Ik was somber en leeg, las alle mooie berichten en lieve kaarten. We namen bloemen in ontvangst die bezorgd werden. Wat wordt er meegeleefd, wat zijn er ongelofelijk veel lieve mensen om ons heen. Dat doet ons echt goed, maar het verdriet wordt er niet minder om. Dat is onmogelijk. Milou, waar ben je toch? Wat is er toch gebeurd?

’s Middags stonden we op het punt om naar het strand te gaan. Even uitwaaien en daarna samen eten. Maar toen belde Koos.

Koos is voor velen een dierbare vriend, zo ook voor ons. Verleden jaar heeft hij bij de herdenking van Milou op ons verzoek “ik kan het niet alleen” gezongen. Wij hadden toen nog niet gehoord dat bij hem de kanker terug was. Hij wel, maar had het ons nog niet verteld en heeft toch opgetreden. En hoe!!

Koos belde die middag om ons te vragen of we langs wilden komen om afscheid van hem te nemen. De volgende dag zou hij 'er uit stappen' want de kanker had na zijn enorme strijd alsnog gewonnen…. Oh lieve lieve Koos, hoe is het toch allemaal mogelijk? Wij belden Ruud en Ilanda, zodat zij alvast met Jordi, Laura en Chantal naar het strand konden gaan. Emiel en ik gingen naar Koos. Precies een jaar na het overlijden van Milou….. Wat een moed om nog zoveel mensen te ontvangen, dat Koos een bijzonder mens is dat weet iedereen, maar hóe speciaal bleek ook weer deze dag. Ik mocht zelfs nog even lekker tegen hem aanliggen, we hebben nog een fijn gesprek kunnen voeren. Mijn tranen op zijn schouder, zo zwak als Koos was, hij gaf mij toch nog kracht! Verleden jaar lag ik op dezelfde dag bij Milou in bed, wetend dat ze ’s avonds zou overlijden. Nu lag ik zo bij Koos…. Lieve Koos, dank je wel voor dit moment. Hoe heftig het ook was, ik heb er van genoten!

Emiel en ik zijn toen naar Egmond gereden. We zeiden weinig, wat valt er in zo’n situatie te zeggen? Zwijgen zegt meer dan 1000 woorden…

In het strandpaviljoen zaten onze liefste schatten aan een gezellige ronde tafel. En ja, het werd gezellig. We koesterden dit moment met Milou in haar afwezigheid, voelbaar in ons midden.

Om 20.06 uur hielden we elkaar vast, samen.

Ilanda had midden in de nacht een tekst geschreven die ze aan ons voorlas:

Lieve Milou,

Hier staan we op het strand. Een jaar later. Een jaar zonder jou. Het stormde deze week heel hard en in onze hoofden stormt het ook. De wind huilt en onze harten huilen ook.

We missen jou meer dan we kunnen zeggen.

Papa Emiel, hij werkt hard en veel. Elke dag kijkt hij lang naar jouw foto’s. Hij draagt zijn lot stoer en moedig, je kent hem. Maar oh, wat mist hij zijn pollewop.

Mama Hellen, elke vezel van haar lichaam doet pijn. Ze blijft de leuke, bijzondere, geweldige moeder die ze altijd was. Aan de keukentafel schuiven regelmatig vrienden en vriendinnen van jou aan om met Hellen te praten, want dat is zo fijn. Met haar praten ze over jou en over hun leven. Hellen doet haar best om ook het leven weer op te pakken maar oh, Milou wat is dat zwaar.

Jordi, je mooie lieve tweelingbroer. Hij slaapt sinds vorig jaar op jouw kamer in jouw bed. Niet altijd alleen trouwens. Hij voetbalt de sterren van de hemel voor die ene mooie ster in de hemel. Hij leert en werkt en vindt dat fijn. Maar oh, wat mist hij zijn geweldige tweelingzus op wie hij zo trots is.

Laura, je mooie dappere zusje. Zij draagt haar grote verdriet en doet haar best op school, werk en bij de handbal. Daarnaast weet ze te genieten samen met Bas en vriendinnen. Maar oh, wat zou ze graag alles met jou willen bespreken en wat doet het pijn dat dat niet kan.

Chantal je mooie jongste zusje. Zij loopt nu elke dag stoer rond op het Han Fortmanncollege. Ze hoort en ziet alles  en probeert jouw kracht te voelen waardoor ze verder kan. Maar oh, wat voelt ze zich soms radeloos zonder haar grote wijze zus.      

Rudi doet van alles en soms doet hij maar wat, zegt hij. Hij doet ook nog soms niets maar oh, nietsdoen zonder jou is niets aan.

Ik haal veel voldoening uit mijn werk en krijg steun van lieve mensen om mij heen. Maar oh, wat is het kaal en leeg zonder Milou die om mij kon lachen en alles zo heerlijk relativeerde.

Gelukkig hebben we elkaar en hebben we het heel goed en fijn samen. We delen ons verdriet en we dragen ook ons verdriet alleen. Er zijn veel vragen. Waarom? Op deze vraag is geen antwoord. Gelukkig maar want elk antwoord op deze vraag vind ik stom. Waar ben je? Wachtten opa Smit en superopa Leek ergens op jou? Of ben je overal of ben je nergens? We weten het niet. Wat we wel weten is dat we zoveel van je houden en zo verdrietig zijn dat jij niet verder mocht leven en dat wij verder moeten gaan zonder jou. We sturen deze wensballon de lucht in en wensen kracht voor alle mensen die jou zo vreselijk missen.

**

Nou, ik kan jullie vertellen; die wensballon wilde absoluut de lucht niet in. Blijkbaar heeft Milou ons nog niet losgelaten en ik weet zeker dat wij Milou nog niet hebben losgelaten.

31 oktober:

Onze trouwdag, 22 jaar getrouwd. Maar deze dag stond volledig in het teken van Koos en zijn gezin. Koos had aan iedereen gevraagd of we om 10 uur een kaars aan wilden steken. Dat was het moment dat hij het leven los zou laten. Emiel en ik hebben aan de keukentafel gezeten, met de kaars tussen ons in. Koos zal altijd 53 jaar blijven…

1 november:

Mijn lieve vader jarig, 75 Jaar!! Gefeliciteerd, hij heeft het gevierd en er van genoten.

3 november:

Hoe emotioneel ik ook was, samen met Laura ben ik naar familie Rood gegaan om te condoleren. Wat een warmte, wat een fijn gezin en wat tonen zij veel moed om zoveel mensen te ontvangen! Diep respect.

4 november:

De herdenking van Koos was naar de wens van Koos geregisseerd. (ik kan niet zingen dus heb Koos beloofd om onder de douche voor hem te zingen). Koos zijn stelling is; het leven moet gevierd worden.  Het eerste nummer ‘ only the good ones die young’  hakte er bij mij enorm in. Een gospelkoor zong vrolijke songs, het ave maria was prachtig en de teksten die werden voorgedragen waren ‘zo Koos’. Na de herdenking werd iedereen uitgenodigd om een toost uit te brengen op Koos en het leven.

5 november:

Net als verleden jaar opnieuw naar een crematorium. Gelukkig was het niet op dezelfde locatie, het was al bizar genoeg. Wederom mooie teksten en mooie muziek. Alle nummers waren anders dan bij Milou. Maar hoe ‘toevallig’ was het toen op het moment dat Emiel en ik de laatste groet aan Koos mochten brengen ‘I won’t give up’ van Jason Mraz begon…

Aan Koos heb ik nog kunnen vragen of ik over hem op het blog mocht schrijven. Dat vond hij een mooi idee. Het is allemaal té toevallig dat het geen toeval kan zijn. Voor mij zijn Koos en Milou voor altijd verbonden met elkaar. En áls er meer is daarboven,  en áls het kan dan zijn ze samen. Want uiteindelijk kan niemand het alleen! Dat is de enige troost die ik heb kunnen putten uit deze uitputtende week…

Hellen.

vrijdag 8 november

Heel diep.

Wij hebben even heel diep gezeten deze week en zijn weer aan het opkrabbelen. Wat vind ik het fijn om al die lieve berichtjes in het gastenboek te lezen!

dank jullie allemaal wel.
liefs, Hellen.

woensdag 30 oktober

Vandaag geen tekst van ons. Knallen jullie het gastenboek maar vol, dan zal ik vanavond alles aan Milou voorlezen...

xx

dinsdag 29 oktober

Een jaar geleden......

Tijd is tijdloos in tijden van intens verdriet, groot gemis en diepe rouw.

Maar toch, een jaar geleden.... We beleven alles opnieuw. Opnieuw opnieuw. Want alle beelden zijn al zo vaak voorbij gekomen. Alles hebben we al zo vaak opnieuw beleefd. Ik wilde er niet aan, ik deed net alsof het niet erger was dan al die andere weken en maanden. Want feitelijk is dat het ook niet. En toch is de pijn, de intense hartenpijn, opnieuw bij mij naar binnen geslopen. Af en toe lijkt het alsof ik geen adem meer kan halen, dat ik stik en niet langer verder kan. Maar elke dag gaat weer voorbij, en zelfs de donkere nacht. 

De brievenbus was vandaag al weer vol met lieve kaartjes, we krijgen berichtjes, we worden niet vergeten. Milou wordt NOOIT vergeten. Zo lief,dank daarvoor. 

We beseffen dat Milou door veel mensen enorm gemist wordt, dat ook zij verdrietig zijn. Toch willen we morgen samen zijn met ons gezin. Want samen kunnen wij ons verdriet delen, maar met elkaar blijven we ook lachen. En Milou lacht met ons mee...!

mama Hellen.

zondag 20 oktober

Voor Ilanda: ons kleine wereldje onder een vergrootglas.

Vroeger waren mijn zus en ik heel verschillend. We stonden anders in het leven. Ilanda dacht over alles diep na, kon wakker liggen met de meest moeilijke vragen. En als ze dan bij mij kwam om er over te kunnen praten, sliep ik als een roosje. Ik was totaal niet bezig met “de zin van ons bestaan”, maar leefde puur in het hier en nu. Zij kon me daar best wel om benijden, ik benijdde haar juist weer om haar grote vriendenkring, haar doorzettingsvermogen bij de keuzes die ze nam. Ilanda wist al heel snel dat ze zelf nooit moeder wilde worden, ik hoopte dat ik later veel kinderen zou krijgen. En die kreeg ik! En vanaf minuut 1 dat Milou en Jordi geboren waren, heeft Ilanda hen in haar hart gesloten. Die liefde zag en voelde ik. Overal hebben we Ilanda bij betrokken, alles wilde ze meemaken. Als Emiel en ik op vakantie gingen, kwam Ilanda bij ons in huis. Ze ging mee naar het consultatiebureau, naar de peuterspeelzaal, naar de basisschool en noem maar op. En ook Laura en Chantal kregen de liefde mee van Ilanda. Gelukkig was Ruud ook snel gek met onze kids, dus veel zorg, vakanties en dagelijkse beslommeringen hebben we gedeeld.

Milou was altijd heel graag bij Ilanda in Alkmaar. Er zijn tijden geweest dat ze zeker om het weekend wel bij haar logeerde. Met z’n drieën hebben ze de ‘stripfiguur’ Wies Watertoren in het leven geroepen. “Mam, dit weekend moet ik Wiesen hoor”. Dan wist ik, Milou is in Alkmaar. Zie www.wieswatertoren.nl

Tijdens Milou haar ziek-zijn, zijn ook Ilanda en Ruud vaak mee geweest naar het ziekenhuis. Zoiets kan je niet met iedereen delen, wij in ieder geval niet. Milou vond dat goed, zij was zo vertrouwd met hen en kon zichzelf zijn met Ilanda en/of Ruud. Het verdriet van hen is nu ook zo heel erg groot, hun meissie, hun Milou is er niet meer. En ook al is Milou niet hun ‘eigen’ kind, het gevoel komt héél erg dicht in de buurt. Wij delen het verdriet, maar hebben ook zo veel pijn om elkaar zo verdrietig te zien.

En als je in de wereld van kinderkanker bent beland (zeker met een verkeerde afloop..), dan verander je. Of je nou wilt of niet. Hoe fijn is het om deze veranderingen met iemand te kunnen delen die jou zo goed kent, begrijpt en vrijwel alles herkent. Want hoe verschillend we vroeger waren, hoe meer en meer we op elkaar zijn gaan lijken.(Ik lig nu regelmatig wakker en snap niets van "de zin van ons bestaan".) 

Allebei zijn we mensen-mensen. Voordat Milou ziek werd, vonden we alles leuk. We houden allebei van kletsen en zijn geïnteresseerd in alles en (bijna) iedereen. Op mijn werk sprak ik veel mensen, door de scholen en sporten van de kinderen leerde ik veel mensen kennen. Ik heb goede vriendinnen van vroeger, van later, collega’s, familie en noem maar op. Gewoon, zoals zoveel anderen. Ilanda heeft een eigen praktijk voor stottertherapie (www.stotterinterventiecentrum.nl). Haar dagen zijn ook gevuld met praten. En als iemand een groot sociaal netwerk heeft opgebouwd, dan is zij het wel! Als Milou in de weekenden bij haar was, dan zuchtte Milou al als ze alle afspraken hoorde. Want als er íemand was die alles goed in balans kon houden, dan was het Milou. Ilanda leerde veel van Milou en vond het heerlijk om de weekenden met Milou vrij te houden.

Toen Milou ziek werd en zeker het afgelopen jaar, werd mijn wereldje kleiner. Ik bleef het liefst thuis want daar voel ik me veilig. Het is niet meer vanzelfsprekend om “even” op verjaardag te gaan of om “even” een bakkie koffie te halen. Daar heb ik gewoonweg de energie niet voor. Ik koester ons gezin en de mensen bij wie ik graag wil zijn. En dat is genoeg. Maar toch heb ik er mee geworsteld, want voorheen ging ik wel even naar dát feestje of naar die verjaardag. Nu ben ik selectief. Daar moet ik mezelf in leren kennen. En het ligt niet aan al die andere mensen, maar puur aan mezelf want ík ben veranderd. En hoe fijn is het om dit gehele proces te kunnen delen met je zus. Want ook Ilanda worstelt hier mee. Veel mensen willen bij haar zijn, met haar praten want met Ilanda is dat altijd heerlijk. Zij is gezellig, grappig, ze begrijpt je en heeft tips of oplossingen als therapeut maar zeker als mens. Maar ook haar energie is beperkt, we moeten dealen met ons verdriet. En dat doen we het liefst met elkaar, met ons gezin waar Ilanda en Ruud zo bij horen. Zoals wij zeggen: alles wat we doen ligt onder een vergrootglas. Niets is meer vanzelfsprekend.

Gelukkig heeft Ilanda nog steeds haar doorzettingsvermogen van toen. Gedurende het afgelopen jaar heeft Ilanda samen met een collega-therapeut een boek geschreven: “stotteren doe je niet alleen”.

Zie: http://www.swpbook.com/index.php?action=view&book=1676&mcat=37

Het boek hebben zij opgedragen aan Milou: Zij heeft laten zien hoeveel liefde, kracht en wijsheid een zeventienjarige in zich heeft.

Mijn zus, van wie ik enorm veel hou!

800 xje je zusje.

dinsdag 8 oktober

Trots op Laura en Chantal

Toen Laura en Chantal op 26 augustus vol goede moed aan het nieuwe schooljaar begonnen, was het voor hen een grote schok dat de foto van Milou was weggehaald. Laura liep verleden jaar regelmatig even langs de foto, sprak in gedachten even met haar grote zus zodat ze weer verder kon met lessen volgen. Nu was de plek leeg. Woest en teleurgesteld kwam Laura thuis. Die week schreef ze op facebook:

Want zo voelt het als je doorgaat met het leven. Doorgaan waar Milou moest stoppen. Natuurlijk hebben ze op school een reden gehad om de foto weg te halen. Het had misschien beter geweest om de meiden van te voren even in te lichten. Maar voor anderen is het leven al veel eerder weer doorgegaan, en dat is ook logisch.

Laura was vast besloten er voor te zorgen dat de foto weer terug zou komen. Ze kreeg niet meteen antwoord op de vraag wie de foto had weggehaald en waarom. Hier moest apart een afspraak over gemaakt worden. Chantal zou daar ook bij zijn. Als we het er thuis over hadden liepen de emoties hoog op. Gelukkig is er een hele lieve betrokken docent die Laura beloofd heeft haar te steunen en te begeleiden. Vorig jaar hebben zij een heel fijn contact opgebouwd en zo lang Laura op school is, laten ze elkaar niet meer los. Hoe fijn is dat op zo'n grote scholengemeenschap!

Verleden week was het gesprek. Laura en Chantal zouden het zelf regelen, wij hoefden er niet bij te zijn. Ik had met ze te doen, wat een beladen gesprek. Moest het nou zo officieel allemaal? Tegelijkertijd was ik zo ontzettend trots. De liefde voor hun grote zus gaf ze een enorme gedrevenheid en wilskracht om het er niet bij te laten zitten: de foto van Milou kwam hoe dan ook terug!! Het gesprek was zeer emotioneel en in ieder geval krijgt dit schooljaar de foto weer een plekje.

Lieve Chantal, lieve Laura, ik ben heel trots op jullie!!
xx mama

dinsdag 1 oktober

Vrijdag

Als ouders na het overlijden van hun kind zeggen 'het is goed zo' of 'ze heeft nu eindelijk haar verdiende rust', dan kan dat maar 1 ding betekenen. Hun kind heeft dan héél erg moeten lijden, hun kind heeft een enorme strijd moeten leveren. En dát heeft hun kind zéker niet verdiend.

Vrijdag 27 september voelden de ouders van Gwenny dat het zo goed was. Gwenny is zo ontzettend ziek geweest en heeft een enorme strijd moeten leveren om het leven los te laten. Een onmenselijke strijd, zeker voor een meisje van 14 jaar.

Milou en Gwenny hebben regelmatig tegelijk in het AMC gelegen. Nooit zal ik vergeten hoe de verzwakte Gwenny vanuit haar bed aan Milou vroeg: "Milou, denk jij dat je dood gaat?". Milou antwoordde: "Ooit zal ik dood gaan, maar zeker niet door kanker. En jij Gwenny, wat denk jij?" Heel zachtjes antwoordde Gwenny: "ik weet het niet, maar ik denk het niet".

Zaterdag

Twee en een half jaar geleden had ik een reünie met mijn schoolvriendinnen van Han Fortmann. Zes meiden, inmiddels volwassen, met heftige real life verhalen aan 1 tafel. GTST zou er een seizoen mee kunnen vullen. Ik heb toen alleen maar geluisterd en viel van de ene verbazing in de andere. Ik zei: "Meiden, ik heb bij jullie vergeleken géén verhaal. Ik ben gelukkig, alles gaat goed en ik ben tevreden". Een half jaar later zou mijn verhaal beginnen....

Afgelopen zaterdag hadden we naar aanleiding van de reünie van HFC (die heb ik dit keer niet bezocht) weer afgesproken. Ieder kon mijn opmerking nog heel goed herinneren. Het was heel emotioneel om de meiden weer te zien, maar wel ontzettend fijn en heel gezellig. We hebben lekker bijgekletst, ik geloof dat ik (te) vaak aan het woord was deze keer...  Wat een waardevol contact.

Ilona, BFF van Milou, gaf deze avond samen met haar vader en broer een groot feest in de plaatselijke kroeg van Ursem. Ze hadden meerdere redenen om een feest te geven, Ilona onder andere omdat ze binnenkort een verre en lange reis gaat maken. Laura was uitgenodigd en Emiel had zich min of meer zelf uitgenodigd ;-). Ik stelde voor om Laura op te halen en dan een uurtje eerder dan sluitingstijd te komen. In het holst van de nacht reden Emiel en ik over de polderwegen naar Ursem. Naar Milou haar wereldje, zo voelde dat. We deden dit onszelf aan, daar waren we van bewust. Toen we de zaal binnen stapten stonden we meteen te midden van Milou haar vrienden en vriendinnen. We moesten even heel goed slikken. En toch was het fijn, gezellig en goed. We hebben diverse goede vrienden van Milou gesproken, oh wat wordt ze gemist! En oh, wat was ze geliefd. Natuurlijk vloeiden er tranen, maar er werd ook gedanst en geproost. En zo hoort het ook. Lieve Ilona en familie, dank jullie wel!

Zondag

Wakker worden was heel erg zwaar. Chantal moest echter handballen, dus ik moest er wel uit. En terwijl ik dit typ hoor ik op de radio "keep your head up....."

mama Hellen.

Ps: na mijn blog keek ik even in het gastenboek en lees het bericht van Ilona:

Geschreven door Iloon, 1. okt, 2013

hee lieffie..
afgelopen zaterdag een (afscheids)feest gehad. eerste echte feest van mij zonder jou. ik heb genoten, echt. lieve mensen om me heen. het deed me goed toen je paps en mams binnen kwamen lopen. (best wel stoer dat ze kwamen) maar het is fijn. hoe ik met jou gezinnetje omga, mn 2e familie, echt waar.. en je zus ; ze stapte de bus uit en ik dacht ff dat jij het was mil, wow ! lau is een topper. net als chan en jord. wat ga ik iedereen missen als ik weg ben. maar wat is missen? jou mis ik. ik kom weer terug, ik zie iedereen over 4 maanden weer. ik moet niet zeuren. ik hou van je milo xxxxxxxxx

woensdag 25 september

Als je kan, Milou, zou je ons dan wat extra kracht willen sturen? We hebben het zwaar. Zal het de tijd van het jaar zijn? Zal het sowieso 'de tijd' zijn? En wat is 'tijd' eigenlijk nog? We missen je zo en voelen dat in elke vezel....

mama.

woensdag 18 september

Flashback.

Milou kon van sommige chemo's heel erg misselijk zijn. Dat gevoel kon opeens opkomen, ook 's nachts. Dan haalde ze het toilet wel eens niet, dat vond Milou vreselijk. Met alle liefde ruimde ik het op,  wel met pijn in mijn hart.
Afgelopen weekend stond ik dezelfde vloer te dweilen. Jordi, die in Milou haar bed is gaan slapen, haalde het toilet ook even niet...
Maar dit kwam door een avondje stappen, hoe gezond is dat!

mama Hellen.

dinsdag 10 september

De plaat en zijn verhaal.

Verleden week kreeg ik een lieve app van Claudia (mijn dierbare lotgenoot), eigenlijk namens haar man Ed want hij hoorde het tijdens zijn werk en dacht meteen aan Milou:

Dinsdag 3 september was op radio Veronica 'De plaat en zijn verhaal'

I won't give up van Jason Mraz.

(Dit lied is live gezongen tijdens de uitvaart van Milou.)

Als ik in je ogen kijk is het net of ik een prachtige zonsopgang zie, of een schitterende sterrenhemel. Er zit zoveel in die ogen van jou… En net als bij die oeroude sterren lijkt het of jij van heel ver komt. Hou oud is jouw ziel eigenlijk?

Mocht je wat tijd voor jezelf nodig hebben, om je gedachten op een rijtje te zetten, dan wacht ik geduldig op je, om te horen wat je te zeggen hebt.

Want zelfs de koelste sterren staan in brand, sommige vallen zelfs op de aarde. Wat dat betreft hebben we een boel te leren van elkaar, maar God, we zijn het zo waard. Ik ben niet het type dat gemakkelijk wegloopt. Ik heb mijn plek gevonden en ik wil er het beste van maken, samen met jou. Juist omdat we zo verschillend zijn kunnen we veel van elkaar leren.

Ook al staat er veel op het spel, aan het eind zal blijken dat we voorbestemd waren voor elkaar. Dat we elkaar niet gebroken hebben, maar juist leerden buigen op het goeie moment, zonder dat we elkaar tekort deden.

En daarom zal ik je nooit opgeven. Ik ben sterk en geef je alle liefde die ik in me heb. Zelfs al worden de wolken donker en komt er een storm opzetten, ik blijf omhoog kijken, omhoog in die prachtige ogen van je. Nee, opgeven zal ik nooit.

http://www.youtube.com/watch?v=O1-4u9W-bns

En terwijl de wolken nu heel donker zijn, er een stevige storm waait, kijk ik omhoog. Ik zoek naar Milou haar prachtige ogen. Nee, opgeven zal ik nooit!!

mama Hellen.

maandag 02 september 2013

Na een heerlijk weekend (sauna bezoek en met vrienden een nachtje in hun vakantiehuisje) heb ik vannacht belabberd geslapen....

2 september 2013: 2 jaar geleden werd ons leven voor altijd anders. Milou had leukemie?????!!!! Maar leukemie is goed te behandelen, Milou geloofde zelf voor de volle 100% in genezing.

In haar nieuwe schoolagenda schreef zij verleden jaar:
(bij afspraken na 21 juli 2013):   

3/9/2013   00:00     genezen.

De behandeling zou vandaag klaar zijn. Er zou een enorm feest komen, georganiseerd door Make-a-Wish. Milou zou weer prachtig haar hebben, een toekomst, gelukkig kunnen zijn. Wij zouden weer verder kunnen met ons leven...

Maar nee, haar afspraak hebben we af moeten zeggen...

mama Hellen.

maandag 26 augustus

Geloven.

Geloof ik in toeval, geloof ik in signalen van Milou? Ik weet het niet, ik probeer het want het lijkt me best wel prettig. Maar ik ben zo in de war door het hele gebeuren. Hier kan toch geen goede bedoeling voor zijn? In een god kan ik al heel lang niet meer geloven, dat deed ik al niet meer voordat Milou ziek werd.
Momenteel is een lotgenootje uit het AMC het leven aan het loslaten, nog steeds is zij strijdlustig maar uiteindelijk gaat ze verliezen. Een andere lotgenoot die wij ook kennen van de AMC tijd heeft moeten horen dat de artsen niets meer kunnen doen. Twee jonge pubers.....de kanker heeft weer gewonnen.
Ik lees dan reacties van gelovigen als : "wat fijn dat hij in God's handen terecht mag komen" of "je moet wel zo speciaal zijn dat God je al zo jong  wilt hebben...". Wat bijzonder dat mensen kracht kunnen putten uit hun geloof. Bij zoveel verdriet toch het mooie van een ziekte of overlijden van een kind kunnen voelen.... Soms benijd ik deze mensen want waar put ik mijn kracht uit?

Verleden week schreef ik op zondagmorgen mijn blog over dat Milou ons sterk heeft gemaakt om nu te overleven , zondagmiddag (is dat dan een signaal?) las ik een tekst waar ik eventueel wel in zou willen geloven:

(uit: Ik mis je, ik mis je van Peter Kohl)

Er was eens een zeer oude ziel, die vele, vele mensenlevens op aarde geleefd had en nu ook zijn bestaan als ziel bijna achter zich had gelaten, ja weldra zou hij samensmelten met de Grote Geest die de eeuwigheid vult en deel van hem gaan uitmaken. Op dat moment voelde de oude ziel zich wat eenzaam in de lege ruimte tussen zijn laatste mensenleven en de komende samensmelting. Zijn beste vrienden waren vertrokken, de oude ziel kon hen beneden op de aarde zien, kon zien hoe ze elk een mens vulden met gretigheid, nieuwsgierigheid, verwondering en allerlei gedachten. "Ik wil erheen", zei de oude ziel. "Ik heb nog een behoorlijke portie vreugde in mij. Ik wil erheen om die aan hen te geven". "Maar je tijd tot aan de samensmelting is erg kort," waarschuwde de Wachter. "Natuurlijk kun je hun vreugde schenken, maar als je maar zo kort bij hen bent, doe je hun ook een geweldig verdriet als je hen verlaat." "Ik weet het,"zei de oude ziel. "Toch is dat wat ik wil. Ik wil ze zo veel vreugde schenken dat het hen later over hun verdriet heen zal helpen."
"Zo geschiedde het dan,"zei de Wachter en liet de zeer oude ziel gaan. Daarop kreeg een mensenpaar op aarde het kind dat ze zich al heel lang gewenst hadden. Het was een allerliefst kind, dat vanaf de dag dat ze geboren werd, hen met vreugde vervulde, die zuivere vreugde die mensen voelen als hun zielen elkaar ontmoeten en elkaar vol verrukking herkennen van de Eeuwigheid.
"Maar heb je niet een ontzettend korte tijd over?"fluisterde de ziel van de mama tegen de oude ziel in het kleine meisje. "De tijd is kort, maar de vreugde groot" antwoordde de zeer oude ziel.
Alhoewel de moeder hun gesprek niet hoorde, bracht dat gefluister een onrustig gevoel teweeg, zette de deur op een kier voor het weten dat we op aarde niets bezitten, niet elkaar, niet eens onszelf. Alles zal ons uiteindelijk afgenomen worden, alles waardoor we lijden, al onze dierbaren en tenslotte ook ons leven en ons lichaam. Maar het meisje groeide op en door de vreugde die ze bracht, deed ze haar moeder dergelijke gedachten vergeten. Ook de vader was bij hen en ook hij was verheugd. Ja, de zeer oude ziel mocht zijn laatste periode precies zo doorbrengen als hij gewenst had.
Maar de tijd was kort, zelfs naar mensenmaat gemeten was hij kort en het uur sloeg waarop de samensmelting plaats zou vinden. De zeer oude ziel kreeg de oproep zich onverwijld te melden bij de plechtigheid en moest gehoorzamen. Voor de mensen leek het alsof het meisje een onverwachte dood stierf. Hun verdriet was groot, precies zoals de Wachter voorspeld had. Maar omdat alle herinneringen aan hun kind vreugdevol waren, alleen maar vreugdevol, konden ze hun verdriet dragen, precies zoals de zeer oude ziel voorspeld had.
En dus werd het in het vervolg gewoonte in de Eeuwigheid om de zeer oude zielen naar beneden te sturen om hun laatste vreugde te schenken aan de mensen die dat nodig hadden, in plaats van  hen hun laatste restje tijd uit te laten zitten in de lege ruimte. Het verdriet dat volgt, ja, het onvermijdelijke verdriet, kunnen de mensen dragen door de kracht die ze tevens gekregen hebben en mettertijd kunnen ze het in iets goeds omzetten.

Dit verhaal zou me troost kunnen geven. Het zou over ons kunnen gaan. Niemand weet zeker wat er na de dood met je gebeurt. Misschien dat het zo gaat zoals in dit verhaal staat beschreven.

Maar nu kán ik er (nog) niet in geloven.....
mama Hellen.

zondag 18 augustus

Tijd.

"Tijd heelt alle wonden" wordt er gezegd. "Het verdriet zal slijten, maar het kost tijd" wordt ook beweerd. Zo voelt het (nu nog?) niet, helemaal niet. 

A.F.Th. van der Heijden schrijft in zijn boek Tonio:
Niks slijtage van pijn en verdriet. Wat slijt, is niet wat achter ons ligt, maar wat zich, krimpend, voor ons uitstrekt: de overgebleven tijd van leven.

Die woorden beschrijven mijn gevoel van nu zo pakkend. Misschien klinkt het negatief, maar ik weet dat we niet negatief met die overgebleven tijd omgaan. En daar ben ik trots op. We zijn op vakantie geweest, we gaan naar het strand, we spreken af met vrienden en gaan naar feestjes waarvoor we uitgenodigd zijn. Niets gaat vanzelf, alles is anders. Maar toch doen we het, samen en met elkaar.

Milou, de tijd die we samen met jou zijn geweest heeft ons onbewust sterk gemaakt voor de tijd die we nu zonder jou moeten doorstaan. Ik mis je zo....

mama Hellen.

maandag 22 juli 2013

Veel.

Er zijn al weer heel veel weken voorbij. Ik heb een tijdje niet op het blog geschreven. Maar elke dag had ik wel een verhaal in mijn hoofd om eventueel op het blog te plaatsen. ’s Avonds besloot ik dan maar weer om dat niet te doen. De verhalen waren te boos, ik zit regelmatig vol woede. De verhalen waren te verward, ik ben in de war.  Ook waren de verhalen te verdrietig, want wat ben ik vaak in en in verdrietig. Dat zijn allemaal emoties die bij onze innige rouw horen, maar dat zijn ook emoties die zo van mezelf zijn. Ik vind dat ik niet alles kan delen met iedereen, gelukkig heb ik wel mijn allerliefsten om me heen waar ik wel veel mee deel. Maar toch, de aller diepste gevoelens zijn en blijven van mezelf. Want uiteindelijk ben je alleen op deze wereld, hoeveel lieve mensen er ook om je heen zijn.

Momenteel ben ik het boek “Tonio” van A. F. Th. van der Heijden aan het lezen. Tonio is 3 jaar geleden op 21-jarige leeftijd verongelukt. Zijn vader, schrijver van beroep, heeft dit boek geschreven. Het boek gaat over de schok, de rouw, de verwerking van de dood van hun enige zoon. Een gebeurtenis die niet te verwerken is. Heel veel emoties zijn gruwelijk herkenbaar. Ik kan het boek ook niet aaneen uitlezen, en voordat ik ga slapen moet ik er ook niet in lezen. Ik lees ook veel woede en verwarring en verdriet. Sommige alinea’s zou ik zo over kunnen nemen op het blog. Heel veel ook niet, want ieder rouwt en leeft op zijn eigen manier.

We hebben veel gedaan en meegemaakt de afgelopen weken:

28 juni 2013: de 18e verjaardag van Jordi en Milou.  Ga er maar aan staan: Jordi wordt 18, het is zijn verjaardag. En we moeten er aan wennen dat het nu de geboortedag van Milou is geworden. Dat waren heel veel emoties die dag. We kregen veel kaarten, bloemen, cadeautjes en berichtjes. Zo lief! Maar bij elke tekst of bos bloemen begon ik harder te brullen. Mijn hele lijf deed pijn. Om 13.00 uur gingen we naar het strand om te lunchen. Ilanda en Ruud gingen met ons mee. Op het strand kreeg ik weer adem, daar stroomden de energie en de zuurstof weer zodat ik ruimte kreeg in mijn hoofd. Het was gezellig, we hebben heerlijk gegeten en daarna nog even een balletje getrapt met elkaar.  ’s Avonds gingen Laura en Jordi naar het Han Fortmann college voor de diploma-uitreiking van diverse vrienden. Wij hadden daar moeten zijn voor en met Milou….

De volgende dag was het mijn verjaardag. Nou nou, wat was ik jarig….en vooral wat voelde ik me NIET jarig! Onze ouders kwamen koffiedrinken en gebak eten. Ook kwam Jill nog langs om gedag te zeggen voordat ze naar Frankrijk vertrok voor vakantiewerk. Emiel en Jordi hadden een kippenhok geregeld en van mijn vader kreeg ik 4 kippen. Ja, wij maken er wel wat van hoor ;-)

's Middags sloeg ik het jaarboek van Han Fortmann open. Laura had deze de avond ervoor meegekregen. BAM, op de eerste bladzijde een in memoriam van Milou. BAM, boek weer dicht. Pas later heb ik het gelezen. Mooi, prachtig zelfs. Maar het gaat over onze Milou en dat is zo f@cking confronterend.

2 juli 2013: Afscheidsmusical van Chantal. Ze had 1 van de hoofdrollen en daar zat ze helemaal in! Wij zaten vol trots te kijken en Chantal keek vol trots naar Jordi, Laura, Emiel en mij. Ooooo, wat zou Milou genoten hebben van Chantal!  Voor ons was dat zo voelbaar.

In 1999 kwamen Jordi en Milou voor het eerst op basisschool De Zevensprong. Veertien jaar kwam ik als moeder op deze school. Ik ben redelijk actief betrokken geweest als klasse-ouder van Laura haar klas, MR lid en met 4 kinderen op school was er regelmatig wat te doen. Ook ben ik een paar keer mee geweest op kamp. Ik heb altijd een heel fijn contact gehad met de leerkrachten en veel van hen hebben 1 of meerdere Smitjes in de klas gehad. Dat is niet niks. Afscheid nemen van deze mensen en periode was niet zomaar even wat. Maar ik ben die emotie niet ingedoken. Dat kon gewoon niet, ik was er en liet alles maar gebeuren. En daarentegen, Chantal kijkt heel erg uit naar de nieuwe fase op Han Fortmann, dus ik ging er geen drama van maken. Maar ja, toen ik thuis kwam brak ik natuurlijk. Gelukkig heb ik app-contact met een paar leerkrachten, zodat ik de laatste emoties nog kon delen! Lief team van De Zevensprong: nogmaals bedankt voor jullie aandacht en betrokkenheid al die jaren!!

Zo heeft elke dag weer een nieuw verhaal. Over mensen die schrikken als ze mij in het winkelcentrum zien lopen. Ik snap dat, maar het is zo vreselijk bizar dat dat mij aangaat. Dat ik niet meer gewoon Hellen ben, maar nu ben ik de moeder van dat meisje dat is overleden…… Het zijn ook mooie verhalen: bijvoorbeeld een onverwacht heel fijn gesprek met de vrouw van onze huisarts of een lief gebaar van wie dan ook.

En eindelijk is het volop zomer. Wij zijn zonaanbidders en genieten van het mooie weer. Maar wat is genieten zonder Milou? Dat is zo verwarrend.  Emiel en ik zijn al een paar keer naar het strand geweest. Heerlijk, maar aan het einde van de dag voelde ik me zo misselijk en labiel. De zon maakt me blij maar diezelfde zon maakt me ook zo in de war. Ik kan nog niet blij zijn, hoe graag ik ook zou willen.

Milou is altijd aanwezig in onze verhalen, gedachten en systeem. Van Emiel kreeg ik laatst een smsje:

Ik ga vanavond pokeren in Egmond, Laura is bij Bas, Jordi op Terschelling, Chantal bij Ilanda en Milou weet ik niet xxxxx

Hellen.

Zaterdag 13 juli

Berichtje van zussie Laura.

Regelmatig word ik wakker en wil ik het liefst de hele dag met een deken over mijn hoofd in mn bed liggen. Niks hoeven zeggen, niet leuk hoeven doen terwijl je diep van binnen keihard huilt, of heel boos bent. En toch ga je je bed uit, en stap je op de fiets. ´Het leven gaat namelijk door..´

Hoe hard het ook is.

En natuurlijk doe ik leuke dingen en lach ik. Er zijn  zoveel leuke dingen.

Nu is het zomervakantie, even geen school en handbal. En toch zijn we zo ontzettend moe!

Rouwen is zo fucking zwaar…

Een jaar geleden vierden wij samen zomervakantie, we waren vaak met zn 2en thuis en gingen wat leuks doen. Of juist helemaal niks, samen hadden wij het zo leuk. En tuurlijk ben ik heel blij met al die leuke momenten met jou, dat we buikpijn hadden van het lachen en het onwijs gezellig hadden.

Maar dat maakt nu wel dat het zo erg pijn doet dat jij er niet meer bent.

Kom nou maar weer Mil, kom het pad op fietsen of de deur binnen stappen.

Het heeft nu wel lang genoeg geduurd..

Kon ik je maar halen, ik had er alles voor over gehad.

Miss you sis,

Ik mis je zo..

Kussie van je zussie😘

Verjaardag 28 juni

Vandaag heb ik weinig woorden maar heel veel tranen. Ik weet dat er heel veel leuke dingen en mensen in het leven zijn. Het leven zelf is momenteel niet leuk. Jordi is vandaag jarig, maar vannacht hebben hele slechte jongens zijn mobiel gestolen. Er zijn heel veel jongeren die werken en sparen om een mooie mobiel te kunnen kopen, er zijn helaas te veel  jongeren die dat werk door een ander laten doen maar toch die mooie mobiel willen hebben…. Ik word daar zo verdrietig van, en ik ben al zo verdrietig.

http://www.youtube.com/watch?v=Ggip9Fjot48&feature=youtu.be

Beautiful girl

I shut my eyes

It’s just so unfair

Beautiful girl with the golden hair

Is now sent to heaven, she’s safe

She is safe in heaven without pain and sadness

Make her a rainbow and shine down on her family

Let them hold their hands and dance under the growing tree

Let it be easy to keep going on

She fought so hard, so very long

But through the pain, she stayed fine

We had not enough time

I shut my eyes

It’s just so unfair

Beautiful girl with the golden hair

Is now sent to heaven, she’s safe

She is safe in heaven without pain and sadness

But through the pain, she stayed fine

We had not enough time

I saw a sunflower with the beautiful colors

It made me smile inside but at the same time I cried

Wondering why does it have to be this way

It hurts so much because you don’t deserve this anyway

You are so young, just seventeen

Now we have lost the most beautiful dancing queen

I shut my eyes

It’s just so unfair

Beautiful girl with the golden hair

Is now sent to heaven, she’s safe

She is safe in heaven without pain and sadness

But through the pain, she stayed fine

We had not enough time

Now we have to keep moving on

What we never wanted is done

I shut my eyes

It’s so unfair

Beautiful girl with the golden hair

Is now sent to heaven, she’s safe

She is safe in heaven without pain and sadness

I hope you listen what I want to tell to you is

We miss you

Milou

zaterdag 22 juni

Juni

Vanmorgen stonden alle geslaagden vermeld in de krant. Ik heb een tijdje naar het plekje gekeken waar Milou had moeten staan. Tussen de Sch.. en de Sn…, geen Milou Smit. “Het is je niet gegund, lieve schat”. Nooit ga ik begrijpen waarom niet, nooit zal ik dat accepteren. Er mee leren omgaan is onze opdracht. Wat had ik Milou daar goed bij kunnen gebruiken….

Heel veel bekende namen staan er genoemd. Lieve (school)vrienden en vriendinnen van Milou, van harte gefeliciteerd met het behalen van jullie diploma!! Voor de beste vriendinnetjes is het heel zwaar geweest om dit schooljaar door te gaan,  maar het is de meesten gelukt! Top. En voor diegene die het (net) niet gehaald hebben, er liggen nog heel veel kansen te wachten. Uiteindelijk gaat het lukken!

Al 17 jaar lang vieren Jordi, Milou en ik onze verjaardagen samen. Wat hebben we daar altijd van genoten. Vaak mooi weer, vrienden en familie, en veel vrienden en vriendinnen van Jordi en Milou. De sweet 16 van Jordi en Milou was een fantastisch feest waar we nog regelmatig over napraten. Wat zijn we dankbaar dat we dat toen op die manier hebben gevierd. Milou was daar al maanden van te voren mee bezig en heeft die avond van minuut tot minuut genoten. Een paar maanden later werd Milou ziek, heel erg ziek. Toch hebben we verleden jaar onze verjaardagen gevierd. Het was mooi weer en we konden er weer zo van genieten. Vriend Jari heeft daar in een brief over geschreven:

“Tijdens je ziekte zag ik je niet veel. Het deed me veel dat je me uitnodigde op je verjaardag. En wat ben ik blij dat ik daar bij was. Het was supergezellig met je groepje goede vrienden en vriendinnen en je familie. Als ik terug denk aan je verjaardag denk ik aan het moment dat we met zijn tweeën in de zon zaten. We hebben ongeveer vijf minuten met zijn tweeën gezeten en we begonnen te praten over precies niets. We hadden het over de zon en hoe goed ons leven was. Jij was degene die dat zei…. ‘’

Jari gaat deze zomer samen met 3 vrienden fietsen voor KIKA. Ze hebben een fietstocht georganiseerd en hopen zoveel mogelijk gesponsord te worden voor dit goede doel. We hopen dat er ook volgers van dit blog willen sponsoren, voor Milou is het te laat maar voor heel veel kinderen misschien wel niet!

Zie:

Www.kilometersvoorkika.webs.com

www.facebook.nl/kilometersvoorkika

Jordi en ik zijn bijna jarig. Maar een reden tot een feestje hebben wij niet. Natuurlijk laten wij deze dagen niet zomaar voorbij gaan, we vieren het op onze eigen wijze met ons eigen gezin. Jordi wordt 18, Milou blijft voor altijd 17.

mama Hellen.

Donderdag 13 juni

 Lieve zus,

Vandaag is de 236e dag dat wij jou moeten missen, godsamme 236!!

Maar wat zeggen getallen..200 mensen krijgen per jaar ALL, 40% is boven de 14 jaar en slechts 80% geneest. Waarom behoorde jij niet tot die 80%???Het is erop of eronder, wat zeggen cijfers..

 Je grote zus missen, ik kan niet beschrijven hoe dat voelt, fucking klote erg is zacht uitgedrukt.

Zoveel dingen die ik aan je wil vragen, die ik je wil vertellen, want wijze raad vraag je toch aan je grote zus?

Het schooljaar is bijna om, dit hele schooljaar heb ik jou al moeten missen, er is zoveel gebeurd.

Zoveel dingen die ik je wil vertellen, met je wil bespreken, dingen die je met je zus bespreekt.

 Ik kan je niet eens vertellen wat voor een geweldig vriendje ik heb, hoe lief hij is en hoe blij ik wel niet met hem ben. Je kent hem, en ik weet dat jij hem leuk vindt en hem 100% had goed gekeurd. Maar je weet niet dat hij nu mijn vriendje is. Zoveel dingen die je niet weet..

Regelmatig kom ik foto’s tegen of zie ik berichtjes van ons:

Diego is de coolste piet van Nederlaandd!

Over dat pinokkio geen lippen heeft

Airhengmet jogging

midden in de nacht armbandjes rijgen in het ziekenhuis 

Over onze ‘code’ als we elkaar tegen kwamen op school

Yeah right…maar o wat hadden we een lol!

Invent me a word that can encompass this ache,´missing´is too small

dikke kus van je zussie 

zondag 3 juni

Blokken want het leven gaat door.

Milou zou nu klaar zijn met haar examens, ik blok dat. Ook blok ik het idee dat ze nu met haar vriendinnen in Chersonissos zou zijn.  We blokken de beelden van hoe leuk het zou zijn om samen met zus Laura in de hangmat te chillen op ons zonneterras.  Of hoe Milou Chantal zou helpen om haar musicalrol te oefenen. En dat ze nu net als Jordi autorijlessen zou volgen.  De examenuitslag, de vlag aan ons huis, de diploma-uitreiking die op je verjaardag zou zijn. De vakantie,  de kermis, wijn op het terras…. Ik blok, blok en blok.

En blokken is héél hard werken, blokken is héél hard leren. Leren om te leven, leren om te overleven.

En vrijdag werd ik wakker en ik voelde het meteen: ik was ‘uitgeblokt’. Alle beelden die nooit waarheid zullen worden kwamen achter elkaar binnen.  Ik probeerde toch te functioneren, want hé: het leven gaat door…  Nadat ik een paar uur met een lieve vriendin had bijgekletst, uiteraard niet zonder tranen, ging ik snel nog langs de supermarkt. Hup, de lege flessen in de bak en het plastic afval in de grote oranje container. Tassen uit de auto, maar waar had ik nou mijn autosleutel???? Neeeeeeeeeeee, het zal toch niet. Ik gluurde door de klep van die hele grote oranje container, en ja hoor, daar lag mijn sleutel op de bodem. De bak was net geleegd. En toen brak ik, ik wilde niet meer, ik kon niet meer en ik zou niet meer….

Gelukkig stond opeens Ruud zijn broer daar. Op dat moment mijn redder in nood. Normaal gesproken een lachwekkende situatie, maar ik kon alleen maar huilen. Hij heeft mijn sleutel er uit weten te vissen….  Wat een held, dank je wel!

Ik heb geen idee meer hoe ik de dag nog ben doorgekomen. ’s Avonds hadden we een topfeest in de plaatselijke kroeg. Eén van de meiden van de zwangerschapsgroep van Jordi en Milou was 25 jaar getrouwd. Maar we kennen elkaar al veel langer dus het was een zaal vol met bekenden. Daar kan ik nog enorm tegenop zien. Het voordeel was dat ik al mijn tranen al gehuild had, dus ik was leeg en kon genieten van het supergezellige feest. En ja, ik heb ook nog gedanst. Maar nee, de polonaise loop ik nog niet mee, misschien wel nooit meer. En de teksten van André Hazes, Marco Borsato en al die andere toppers heb ik gewoon maar geblokt.

De volgende ochtend gingen Emiel en ik al op tijd naar Heiloo. We hadden een uitnodiging gehad van Charon uitvaartbegeleiding. In het Witte kerkje werd een troostdag gehouden. Om elf uur begon het namen zingen van overleden kinderen. Op een groot scherm werden de namen getoond en daarna een foto. Een dame op het podium bespeelde een klankschaal en zong daarbij de naam van het genoemde kind. Dat maakte indruk, dat was zo mooi. De spanning voor Emiel en mij werd opgevoerd. Want wij hadden uiteraard ook Milou haar naam doorgegeven.  Milou, onze dancing queen, young and sweet only seventeen… Gijsje sprak deze woorden en Milou sprong van het scherm af.  Daar straalde ze weer tussen al die zonnebloemen. Ik kan niet uitleggen wat ik voelde toen haar naam gezongen werd.

Later ontmoette ik de zangeres, ze voelde Milou haar aanwezigheid heel sterk. Ze heeft me over Milou verteld. Het was emotioneel maar het heeft me goed gedaan.

Ook kwamen we een vroegere buurvrouw van mijn ouders tegen. Haar zoon Niels is 8 jaar geleden op 17-jarige leeftijd verongelukt. Zijn vader was Jordi’s trainer, wij hebben dat toen heel bewust meegemaakt. Samen liepen we naar de tafel vol met foto’s van overleden dierbaren. Onbewust hadden we de foto’s van Niels en  Milou naast elkaar gezet. Twee prachtige tieners, allebei voor altijd 17 jaar…

’s Middags viel ik als een blok in slaap.

’s Avonds had onze vriend ‘Blok’ 2 keer gewonnen met kaarten….

Want hé, het leven gaat door…..

mama Hellen.

Pinksteren 2013

Kermis Ursem. Je straalt, je lacht. 's Nachts is je lieve vriend Jordi B. een beetje boos omdat er wel heel veel jongens om je heen hingen. 'Maar daar kan ik toch niets aan doen, zij komen op mij af, het was gewoon leuk, en zo geweldig dat Jordi en Laura er vanavond ook waren. Zo stappen met je broer en zus wie heeft dat.' Jordi B. lacht en kruipt dicht tegen je aan, want wat is hij toch verliefd en trots op zijn mooie en populaire vriendin.
Tweede Pinksterdag moet je echt op tijd naar huis want 'Ooooh, die examens'. Op de fiets naar huis besluit je om toch nog even langs opa Gerard en oma Gré te gaan. Oma heeft haar eerste bestralingen gehad en je wil graag weten hoe het met haar is. Gelukkig is het goed gegaan en wordt oma zeker weer helemaal beter. Onderweg app je mij zodat ik weet dat als ik je nog wil zien ik ook naar de Van Wijngaardenstraat zal moeten komen. Dat doe ik maar al te graag. Je hebt oma en opa al veel verteld als ik aankom en jij wil weer weg dus 'Zij vertellen het wel aan je en Ila, na mijn examens spreken we snel af om te shoppen voor mijn 18e verjaardag'. Een beetje wiebelig door de korte nachten fiets je weg. Op de hoek van de straat draai je je om en zwaait met een hoge arm naar oma die voor het raam staat. Mama Hellen en papa Emiel zijn blij dat je weer thuis bent. Ze zeggen niet zoveel over de weinige uren die je nog hebt om te leren, ze weten goed hoe heerlijk feesten kan zijn. Chantal wil van alles weten over je weekend. 'Later Tal, kijk alvast maar op Facebook, ik moet nu echt leren'. Je sluit je op in je kamer om je voor te bereiden op je examens. Je gaat slagen en een mooie zomer en de toekomst lachen je tegemoet.

Zeg me dat het waar is...
Ilanda

donderdag 16 mei

Examens

Lieve vriendinnen en vrienden van Milou die nu in hun examentijd zitten: heel veel succes!!! Enne, als je het even niet weet, 'vraag' maar aan Milou: zij wéét alles!!!!

Liefs, mama Hellen.

maandag 13 mei

Veel  emoties.

Ik ben weer uit mijn diepe dip geklommen. Ik heb geen idee hoe ik dat gedaan heb. Het was gelukkig meivakantie en ik kon wat extra dagen vrij nemen. Dat was goed. Even geen gehaast, lang uitslapen, uitgebreid koffie drinken en tijd hebben voor elkaar. Ook de kids hadden even de tijd om leuke dingen te doen of juist helemaal niets. Want daar zijn we in huize Smit héél erg goed in!

Enige weken geleden kwam mijn lieve vriendinnetje Bianca langs. Wij kennen elkaar vanaf onze Han Fortmann tijd en dat is al heel lang geleden. Ze kent dus (bijna) al mijn vriendjes nog haha. En Bianca is met haar 2e vriendje getrouwd, dus Edward ken ik ook al heel lang. Ze boden ons een portret van Milou aan, de vader van Edward zou deze dan schilderen.  Jemig, wat bijzonder maar o zo emotioneel. Bianca en ik hebben samen een foto uitgezocht. Verleden week kwam ze het schilderij brengen….. We waren er allemaal even stil van. Haar ogen, haar haren, haar lach: het meisje op het schilderij was helemaal onze Milou! Wat mooi, maar o zo confronterend. Lieve Bianca, Edward, Carly en kunstenaar Dick: dank jullie wel!!

We zijn een dagje met het gezin op pad geweest. Karten en uit eten. Ik had een tafel voor 5 gereserveerd in het restaurant. “Komt u maar, dan breng ik u even naar uw tafel”. De tafel was voor 6 gedekt…

Een hele andere emotie: AJAX KAMPIOEN!! Onze meest fanatieke Ajacied mocht met Ger en Emiel mee naar de kampioenswedstrijd. Ze heeft zo genoten! Jordi is naar de huldiging geweest.

Afgelopen zaterdag was er een herdenkingsbijeenkomst in het AMC. Familieleden van kinderen die in het 2e half jaar van 2012 in (of tijdens hun behandeling) het AMC zijn overleden, waren hier voor uitgenodigd. “Je naam klinkt in ons midden”. Ik ging samen met mijn moeder en Ilanda. De rest van het gezin had er geen behoefte aan. Toen ik mijn moeder ophaalde stroomden de tranen alweer rijkelijk. Het is leuk om met zijn 3-en naar de stad of naar het theater te gaan, toch niet naar zoiets??? Via Ilanda en de A9 naar het AMC. Er was gevraagd om bloemen mee te nemen. Daar liepen we dan in die gruwelijke hal van het ziekenhuis met elk een zonnebloem in onze hand. We gingen eerst even naar het toilet. Daar ontmoette ik 1 van onze meest favoriete kinderartsen van F8. BAM. Op deze ontmoeting had ik helemaal niet gerekend. Huilend viel ik haar in de armen. We hebben altijd zo’n fijn contact gehad en Milou was dol op haar. Ik kon niet meer stoppen met huilen. In de hal kwamen we de familie Van den Brink al tegen en ik zag meer bekende ouders. Ook van de IC tijd. Allemaal liepen we met een bloem in onze handen, allemaal hadden we zoveel  verdriet.

In de congreszaal stond een herdenkingsboom. De ouders hingen daar een kaartje in met de naam en/of foto van hun overleden kind. Ik heb Milou in het midden gehangen, ze heeft ons de hele herdenking aangekeken. Er werden meer dan 100 namen voorgelezen! Veel te vroeg geboren kindjes, zieke kinderen van de verschillende afdelingen zoals de tienerafdeling, kinderoncologie en de IC. We hebben allemaal een kaarsje aangestoken en er werden teksten voorgedragen. Kortom: heftig heel erg heftig. Helaas zijn er ouders die hun baby’s en/of hele jonge kinderen meenemen naar zo’n herdenking. Ik kan dat niet begrijpen. Ook tijdens het noemen van Milou haar naam krijste er een baby. (En daar had Milou een hekel aan!!!) En een peuter op de rij voor ons heeft wel 10x aan haar moeder gevraagd waarom ze hier toch waren. Heel jammer. Ook Chantal vindt dat de minimale leeftijd 20 jaar zou moeten zijn….!!! (Beetje eigen belang??) Na afloop hebben we nog fijn na kunnen praten met onze favoriete verpleegkundige van IC, lieve verpleegkundigen van F8, de pedagogisch medewerker en de maatschappelijk medewerker. Het was fijn om deze dag met mijn moeder en zus te kunnen delen. Pffff………… we waren zaterdagavond helemaal uitgeteld. Maar toch moesten we er bij zijn.

Gisteren was het moederdag. Een vol bed met cadeautjes, een ontbijt, 2 lieve meisjes, een nog niet uitgeslapen man en een heel gespierde jongeman in een strakke boxer. Maar geen Milou…..

Milou, we missen je zo.

Mama Hellen

dinsdag 30 april

Heel erg diep.

Wat ben ik diep gegaan. Wekenlang duik ik diep in mijn krachten om het leven te leven. Werken, gezin, het huis, de tuin die weer uitloopt. En dan ook nog sporten, handbal kijken, voetbal kijken,  hier en daar een feestje of een verjaardag. Ik ben heel diep gegaan om het vol te houden. Soms doe ik maar net alsof er niets gebeurd is. Het leven buiten de deur is af en toe één groot toneelstuk. De ene scène gaat net iets gemakkelijker dan de andere scène. 

Ik voelde dat ik aan het breken was, dat ik het zo niet lang vol zou houden. 

Vlak na de geboorte van Jordi en Milou, kreeg ik van Emiel een gouden ring met 2 diamantjes. De ring draag ik dus al bijna 18 jaar, dag en nacht. Maandag prikte er iets in mijn vinger: de ring was gebroken.....net onder de diamantjes. Ik wil niet in alles een teken zien, maar toch...dit was gek.

Maandagavond kwamen de tranen. Er was een prachtige bos zonnebloemen bezorgd met een lief kaartje erbij. Ik brak, ik huilde en voelde dat dit voorlopig niet meer zou stoppen. De volgende dag zou het een feestelijke dag worden voor heel Nederland. De laatste koninginnedag. Maar voor ons was het geen feest. De vlag bleef binnen. 30 April, precies een half jaar zonder onze Milou. Hoe kan het feest voor ons zijn? Laura kwam 's morgens beneden, de abdicatie was zojuist voorbij. "We hebben een koning", zei ik tegen Laura. Ze stortte zich in mijn armen "MAAR GEEN MILOU".....!! Samen huilden we, terwijl de tv prachtige feestelijke beelden uitzond.

Wat een dag. Chantal, Laura en Jordi doften zich op om naar het plein en Alkmaar te gaan. We zijn zo trots op ze. Ook voor hen is het allemaal dubbel, raar en onwerkelijk. Maar je bent jong en je wilt wat, en gelijk hebben ze!!

Emiel ging het gras maaien, ik liep maar wat heen en weer. Ik vond het zo vreselijk gemeen en oneerlijk dat Milou niet meer kan feesten. Nooit meer, nooit meer, nooit meer. In mijn hoofd zat vanaf maandagavond het ijselijke lied van Rita Hovink....'laat me alleen''

    Laat me alleen, alleen met al m'n verdriet

    't Is beter dat ik nu geen mensen zie

    Niemand, niemand, niemand die me troosten kan

    Ik verloor m'n toekomst en m'n doel

    Laat me alleen, alleen met al m'n verdriet

    Een glimlach, dat wordt pure parodie

    Iemand, iemand, iemand die gelukkig was

    En verloor, begrijpt wat ik bedoel

Op facebook stonden de meest lieve berichtjes over Milou met foto's van verleden jaar, toen ze er nog was. Via de app kreeg ik berichtjes binnen, want we worden echt niet vergeten. En ik huilde en ik huilde maar. Hier ging ik zo niet uitkomen. Wat duurde de dag nog lang. 

Emiel en ik zijn naar de zee gegaan. We hebben 100 meter over het strand gelopen, zijn neergeploft op een terras. Want met wie kan je zo'n dag beter doorbrengen dan met elkaar? Praten over de nachtmerrie, praten over Milou. Praten over Jordi, Laura en Chantal. Want zij zijn heerlijke pubers met heerlijke puberverhalen. De wind was koud, het zonnetje heerlijk. Samen gingen we diep en samen hebben we even diep in ons glaasje gekeken! 

mama Hellen

vrijdag 19 april

Lezen

Ik lees veel, heb altijd een boek naast mijn bed liggen om, voordat ik ga slapen, nog in te lezen. In de laatste maanden heb ik eenvoudige romans maar ook zwaardere literatuur gelezen.  Als ik maar lees en even kan verdwijnen in een andere wereld.

Ilanda leende me Het boek Job van Roek Lips. “Dit is echt een mooi boek” zei  Ilanda.  En ja, dat is het. Roek Lips zijn zoon Job, 18 jaar oud, raakt in oktober 2011 vermist in de zee tijdens een vakantie in Spanje. Zijn lichaam wordt nooit gevonden.  Het boek Job  is een liefdevol verslag van het zoeken naar woorden in een situatie waarvan veel mensen zeggen dat er geen woorden  voor zijn.  Wat een raak boek, zoveel herkenning,  ik baal er nog van dat ik het uit heb. In de week dat ik het boek las, was het mijn houvast. Zo van “zie je wel,  zo voel ik me ook en dat hoort dus bij rouwen”. 

Laatst las ik in de krant woorden van een psycholoog, die zei: “na een traumatische gebeurtenis zal je nooit meer je ‘oude-ik’ worden, probeer dat ook niet. Ga op zoek naar je nieuwe ‘ik’,  ga voor het avontuur".  Dat zijn woorden die ik dan zo begrijp, woorden die mij kracht geven om door te gaan. Woorden die bevestigen dat wat ik nu anders doe dan voorheen, hoort bij het nieuwe avontuur.

Tja, en dan lees ik ook de Telegraaf. F@ck Rafael, f@ck Sylvie en f@ck Sabia!!

mama Hellen.

zaterdag 13 april

Symposium

Het is weer zaterdag, De afgelopen week heb ik nodig gehad om bij te komen van het symposium van de VOKK (Vereniging Ouders Kinderen en Kanker). Dit symposium vond zaterdag 6 april plaats in Driebergen en werd georganiseerd voor ouders (grootouders/familieleden) die hun kind hebben verloren aan de gevolgen van kanker.

Ik werd gevraagd om mee te gaan door lotgenoot Andrea. Hun zoon Kevin is verleden jaar op 5 maart overleden. Hij had ook leukemie en mocht ook maar 17 jaar worden. Meteen zei ik 'ja' want ik moest weer wat 'doen' met mijn verdriet. Soms loop je vast, kun je niet verder, dreig je gek te worden van de pijn en het verdriet.

Het was mooi weer en om half 11 reed ik van huis weg. In mijn rode autootje, radio aan en feeling good. Maar opeens besefte ik waar ik naar toe ging....IS DIT ECHT??? Ja Hellen, dit is echt!! De tranen stroomden over mijn wangen en ik schreeuwde het uit. Niemand kon me horen dus ik heb heel erg gevloekt.

Vanaf Andrea haar huis reden we samen naar Driebergen. Tuurlijk, ook nog langs het AMC. We bleven praten en ik blokte het gevoel wat het AMC me eventueel zou kunnen geven. De locatie was een mooi landgoed in Driebergen. Even voelde het weer alsof we naar een feestje toegingen. We liepen samen naar binnen en werden ontvangen door vrijwilligers van de VOKK.

BAM, opeens hoorde ik erbij. Want ik ben een moeder van wie haar dochter 5 maanden geleden is overleden. De foyer stond vol met lotgenoten. Overal was verdriet, ik zag bekende gezichten. Claudia en Ed, ook zij waren er met hun nog o zo verse verdriet om Chantal. We spraken ook ouders die hun zoon of dochter jaren geleden hadden verloren.....Ik zei weinig, ik luisterde en hield mezelf overeind.

De sprekers hadden allemaal goede en herkenbare verhalen. Ik heb geluisterd, woord voor woord. Maar elke vezel in mijn lichaam wilde hier niet zijn. Mijn verstand zei dat het wel goed was dat ik aanwezig was. Het leek alsof ik vanaf een afstand naar mezelf keek en dacht: "hè, ben jij hier ook??""

Na afloop zijn we vrij snel vertrokken. We hadden genoeg gehoord, we wilden naar buiten. Het was fijn om samen met Andrea terug te rijden. We konden napraten en ook weer lachen. Maar toen we weer langs het AMC reden kwam de dreun nu wel aan. Ik keek naar de middelste toren, 8 hoog, kinder IC. Onze Milou, wat heb je daar toch liggen knokken....

We hebben nog even een wijntje gedronken en toen reed ik weer alleen naar huis. Mijn hoofd was vol en onrustig. Wat een dag, maar het was goed dat ik ben geweest want ik hoorde er bij.....

mama Hellen.

woensdag 3 april

Vriendinnen

We hebben nog regelmatig contact met de vriendinnen. Kaartjes, een appie, een berichtje of ff langskomen...alles is goed, niks moet. 

Straks komt Ilona. Zij kwam hier al het meest vaak over de vloer en dat is zo gebleven. Voor Laura en Chantal is ze ook heel belangrijk, zij snapt hen, zij snappen haar. En Jordi vindt het ook nooit vervelend als Ilona binnenstapt🙂

In het gastenboek heeft Ilona precies beschreven hoe zij zich voelt:

Geschreven door ilona, 2. apr, 2013

O ja, ik kan weer meedoen, 

ik kan weer vrolijk zijn.

De buitenkant die gaat wel, 

van binnen zit de pijn. 

O ja, het gaat al beter, 

kijk hoe ik weer geniet. 

De buitenkant die wil wel, 

van binnen huist verdriet. 

O ja, ik wil wel leven, 

ik doe alweer aardig mee

De buitenkant moet verder, 

de binnenkant zegt nee. 

Maar af en toe geniet ik echt, 

met hen die naast me staan.

Die weten en ook voelen, 

dat het nooit meer echt zal gaan. 

♡

En straks gaan we ff knuffelen!!

xxHellen

zaterdag 30 maart

5 maanden

21 weken

151 dagen

hoe je het ook zegt..

Het doet zoveel pijn,

om al 5 maanden zonder jou te zijn

Het doet zoveel verdriet,

dat niemand jou ooit nog ziet.

Ik droomde vannacht

dat je bij me was

ik je alles vertelde

en we samen heel hard lachten.

Alles wat ik nog tegen je wil zeggen, aan je wil vragen

kon ik kwijt.

We lagen samen in de hangmat

in het zonnetje

te genieten van de zomer

dat jij 18 zou worden

je diploma zou gaan halen

en dat je de zomer af zou sluiten met je knalfeest,

omdat je zou genezen.

Het voelde zo goed!!!!

Maar toen ik vanmorgen wakker werd,

BAM!Weg was dat goede gevoel, dat blije zomergevoel,

samen genieten met mijn zus in de tuin.

Nooit meer,

ik moet je missen

de rest van mijn leven.

ik hou zoveel van je

ik wil jou niet missen

Je zussie

woensdag 27 maart

Chantal 12 jaar!!

Vandaag is Chantal jarig en 12 jaar geworden. We hebben het gevierd, uiteraard.
Dinsdagmiddag begonnen we al met de voorbereidingen. Chantal wilde graag 2 appeltaarten, 1 kwarktaart en 1 chocoladetaart. Traditiegetrouw gingen we aan de slag in onze gezellige keuken. Het zonnetje scheen naar binnen. Buiten was het koud maar binnen voelde het alsof de lente toch al echt begonnen was. Radio aan, Laura met haar huiswerk aan de tafel, Chantal met haar handen in het deeg en ondertussen schilde ik de appels. Heel even snuffelde het geluk weer aan ons leven...heel even voelde dat zo. Maar over "gelukkig zijn" kan ik nog lang niet spreken want Milou is er niet bij! Ook zij genoot altijd van deze momenten en was een ster in het maken van kwark- en monchoutaarten. Liefje, ik mis je zo....

Chantal heeft een heerlijke dag gehad! Om half 2 mocht het feest beginnen. Gelukkig stapte Amber precies om half 2 binnen!! En even later zat ons huis weer vol. Chantal zat in haar nieuwe kleren (van Ilanda gekregen) tussen haar vriendinnen aan de keukentafel en de dames gilden het uit toen ook nog Bo en Boy aan kwamen fietsen!! Speciaal voor Chantal, want Jordi was aan het werk. Er werd zelfs een zelfgemaakte AJAX taart bezorgd door een klasgenootje! In de kamer werd menig wijnflesje leeggeschonken. Het was echt gezellig. Maar de enorme leegte die Milou heeft achtergelaten was ook aanwezig, dat kan niet anders. We lopen nog lang geen polonaise....

Toen Chantal in haar bed lag, stuurde ze me een appie: "Trusten mammie ik vond het erg leuk bedankt!! xxxxxx"

En dat heeft Chantal meer dan verdiend!!

mama Hellen.

woensdag 20 maart

Familie Bakker.

Milou heeft in haar veel te korte leven toch de liefde van haar leven leren kennen: Jordi Bakker. Wij noemen hem Jordi B want onze Jordi was de allereerste Jordi in Milou haar leven en de plek van een tweelingbroer kan niemand innemen! 

Milou en Jordi B waren zo leuk samen, zo gek op elkaar en alles ging zo normaal ondanks Milou haar ziekte. Hij werkte als haar supermedicijn, want op hele slechte dagen kon ze toch weer lachen als Jordi kwam. Regelmatig kwam Jordi langs in het ziekenhuis, hij heeft er zelfs een paar nachten geslapen. Op de deur werd dan een briefje gehangen met de teksten: "niet storen" of "eerst kloppen!!". 

Ondanks het hele zware jaar hebben ze samen zoveel leuke dingen gedaan en heel veel lol gehad. Daar zijn we heel dankbaar voor. Maar ook beseffen we hoeveel verdriet Jordi B heeft om Milou te moeten missen. Dan ben je 20 jaar en moet je afscheid nemen van je vriendinnetje. En zoals hij tijdens de herdenking sprak: samen met Milou zou hij heel graag heel erg oud zijn geworden...!!

Met Jordi B hebben we een heel bijzondere band gekregen. En ook zijn familie is zo belangrijk geweest voor Milou en daardoor ook voor ons. Wat was Milou graag in Ursem, wat genoot ze van de biefstukken die door Joop gebakken werden. En wat moest ze lachen toen ze haar schoenen niet kon vinden...had José ze in de wasmachine gegooid want die dacht dat het de schoenen van Maaike waren! Als er wat te vieren was in Ursem (bijna wekelijks haha) en Milou haar ziek-zijn liet het toe dan was ze heel graag bij de familie Bakker!!

En hoe gek zij op Milou zijn, is het afgelopen weekend wel gebleken. Toen Milou in september weer naar het AMC moest, vertrok Jordi B naar Manchester om daar voor een paar maanden te studeren. Het plan was dat Milou ook een weekend naar hem toe zou gaan, Emiel zou haar vergezellen. Helaas is dat er dus nooit van gekomen. Met Milou in hun gedachten gingen Jordi B en Jordi samen met hun vaders Joop en Emiel naar Manchester. Daar hebben ze uiteraard voetbal gekeken, de pub bezocht en een rondleiding in het stadion van Manchester City gehad. Het was top volgens de verhalen, met Jordi B als reisleider. Emiel heeft veel aan Milou gedacht, want hier had zij moeten zijn met haar grote liefde!!

En zaterdagavond gingen de overige familieleden; Jose, Maaike, Rens, Laura, Chantal en ik, lekker uit eten. Wat bijzonder, het was gezellig en emotioneel. Want natuurlijk kwam Milou in onze verhalen voor en door haar zaten wij toch maar met z'n allen te dineren. Milou wordt erg gemist bij de familie Bakker, ze leven met ons mee en zijn heel betrokken en warm.

Jordi, Maaike, Rens, Joop en Jose: DANK JULLIE WEL!!!

Hellen.

maandag 11 maart

Naar school.

Chantal zit in groep 8 maar ze kan niet wachten om naar het voortgezet onderwijs te gaan. Met haar advies van de leerkracht in de hand gingen we maandagavond naar het Han Fortmann college om zich in te laten schrijven. We werden ontvangen door dhr van Rooijen die ook nauw betrokken was bij de herdenkingsdienst van Milou. Voor mij was het weer de eerste keer om in deze school te zijn. Maar het was echt weer school, en geen 'herdenkings-tempel'. Natuurlijk zijn hier veel herinneringen van Milou. Haar school, daar waar zij zich altijd prettig heeft gevoeld. Maar nu ging het om Chantal en we vulden het inschrijvingsformulier in met haar gegevens.

We meldden ons bij een leerkracht. Ik hoorde zijn naam en moest slikken. In 4 VWO bleef Milou zitten. Dat jaar was ze te laat begonnen met haar schoolwerk en rond kerst besefte ze dat ze er toch wel heel stevig tegen aan moest om over te kunnen gaan. Daar heeft ze hard voor gewerkt en ze was er van overtuigd dat het haar zou lukken. Maar voor een eindproefwerk had ze een 5,4 en dat had een 5,5 moeten zijn om over te gaan. Heftige gesprekken hebben we met deze leerkracht gevoerd om haar toch die 1/10e punt te gunnen. Maar helaas, ze bleef zitten. Daar had ze enorm veel verdriet van. En nu zaten Chantal en ik tegenover deze leerkracht. Het lag op het puntje van mijn tong om over Milou te beginnen, maar nee, deze avond was voor Chantal. En wat had het nog voor zin. Ik heb het niet gedaan. Toen Emiel het later hoorde was hij blij dat hij niet mee was, hij had zijn mond niet kunnen houden.

Toen we de trap weer afliepen, vroeg Chantal mij waar de foto van Milou hing. Dat wist ik niet. Chantal vroeg het aan meneer van Rooijen en hij liep met 2 geëmotioneerde meiden naar de vitrinekast waar Milou haar foto's hangen. Daar hebben we even met z'n 3-en gestaan. We zeiden weinig. In mijn verbeelding zag ik Laura's kusjes op de kast. Laura geeft regelmatig kusjes aan Milou als ze langs deze plek loopt. En ik weet dat diverse leerkrachten en leerlingen even een blik werpen als ze langs de foto's lopen. Mooi, Milou is nog steeds aanwezig op het HFC. 

Op de terugweg gingen we langs SVW om Jordi op te halen. Hij werd aan zijn enkel behandeld door de fysiotherapeut. Na de emoties op school stonden we nu in de voetbalwereld. Grappige mannenpraat, dus dan gedraag je je stoer.

Ik vond het veel emoties in 1 uur tijd. Toen ik thuis kwam nam ik een glas wijn en slokte die in 1 teug leeg. Don't you worry.....eentje maar.

mama Hellen.

vrijdag 8 maart

17.

Milou mocht maar 17 jaar worden. Marcel mailde mij zijn woorden door die hij in Haarlem had gesproken:

Als je 17 bent ……

ben je gelukkig als je een 18+ kroeg binnenkomt

of als je een jurkje in de goede maat hebt besteld

dan ga je met vriendinnen op vakantie naar Spanje

dan geniet je van jouw vriendje

en geniet je van elke dag op school

Zo hoort het te zijn

Het is zoals oma Gré altijd zegt:

meiden van 17 lachen altijd op de fiets, oude vrouwen nooit.

Lieve Milou,

Jij bent 17,

maar komt nooit meer in een 18+ kroeg

gaat nooit meer met vriendinnen op vakantie

je lacht nooit meer op de fiets

geniet nooit meer op school

Je was zaterdag voor het laatst op school

Het was een indrukwekkende bijeenkomst,

maar jij lachte niet, wij lachten niet, wij huilden.

Lieve Milou,

Young and sweet, only seventeen

Zo jong, zo zoet, pas 17

Wij hebben van je genoten! Wat zullen we je missen!

Ik ken nog een toepasselijk lied over een mooi meisje.

Ze is geen kind meer,

maar zo mooi

en minstens 17

Belle Helene,

Mooie Hellen

Precies een week geleden overnachtte ik met jou in het Ronald McDonald huis.

We praatten, we luisterden, we vreesden, we haalden herinneringen op, we lagen hand in hand, met een sprankje hoop, maar bang voor wat de dinsdag zou brengen.

Wat ben ik onder de indruk van jouw kracht, jouw moed, jouw verstand en jouw liefde.

De oerkracht van de moeder die voor haar kind vecht. Wat ben ik trots op jou.

Zoals jij daar naast me lag te slapen, zo had ik jou nog niet gezien.

Toen je na drie uurtjes slaap wakker werd, vroeg je me of ik wel Samen! onder het blog had gezet.

Samen! was het motto van de strijd om het leven van Milou. Alle ellende heeft ervoor gezorgd dat het jou en mij, ons, de familie, vrienden dichter bij elkaar heeft gebracht.

Laten we dat koesteren, we hebben het nodig bij de verwerking van het verlies.

Voor Emiel, Hellen, Jordi, Laura, Chantal, Ruud, Ilanda en Jordi voor opa, voor oma’s

Samen!

woensdag 6 maart

Voorjaar.

Het voorjaar lonkt. De sneeuwklokjes bloeien volop , de narcissen komen de grond uit. En ik weet wat deze dagen in goede tijden met me zouden doen. Laura kwam gisteren uit school, plofte naast me neer op de tuinbank en keek heel verdrietig. We keken elkaar aan...nee, zelfs het weer helpt niet. Natuurlijk is het beter dan die grauwe koude dagen, maar toch......

Wat een mooie dag

alsof er nooit iets is gebeurd

alsof de nacht niet heeft bestaan

alsof het nooit donker is geweest.

Een mooie nieuwe dag

ik voel de warmte van de zon

die toch is opgegaan

terwijl toch in het duister

mijn hele wereld is vergaan.

Wat een wanhoop

wat een tranen

je komt nooit meer terug

wat een radeloze strijd

je bent na al die tijd

voor eeuwig weg gegaan…

(Brigitte Kaandorp)

dinsdag 5 maart

dinsdag 5 maart

Column: Milou, dancing queen, young en sweet, only seventeen

Op de radio klonk ABBA’s Dancing Queen, …Meestal zing ik dit soort liedjes in de auto keihard mee, maar nu werd ik er een beetje erg gevoelig door geraakt. Ik dacht terug aan die zaterdagmiddag begin november, de dag waarop in Heerhugowaard Milou werd herdacht:

Milou, prachtige Milou.

Veel te jong, op de prille leeftijd van 17 jaar, moest Milou het leven los laten en moest iedereen om haar heen Milou los laten. Omdat Milou zo speciaal was, zochten wij naar een bijzondere locatie voor het afscheid, maar niets leek te passen. Tot moeder Hellen de school als locatie opperde. Echter, de schoolleiding had zo z’n bedenkingen, waar wij natuurlijk begrip voor hadden. Het was nogal wat, wat wij vroegen: wij wilden de dood, die absoluut niet in een kinderwereld thuis hoort, de school binnen halen! Toch wisten wij, dat dit de enige plek was om afscheid van Milou te nemen. En gelukkig, na een indrukwekkend pleidooi van mama Hellen mocht de herdenkingsbijeenkomst voor Milou toch in de aula van haar school plaatsvinden.

Al snel bleek dat wij het niet zouden redden met die ene aula en dat wij de tweede aula erbij moesten betrekken omdat er meer dan duizend mensen zouden komen. Gelukkig heeft Milou’s  tante, Esther, een Eventbureau en was ook oom Ruud een organisatietalent, zo konden wij onze krachten bundelen om een ingetogen, groots en vooral bijzonder afscheid voor Milou te organiseren. Iedereen droeg zijn steentje bij: vrienden en vriendinnen hielpen met het inrichten van de aula en begeleidden iedereen naar zijn plaats;  leraren en leraressen begeleidden de leerlingen, voor wie het soms te veel werd. In liefde troostten de meisjes en jongens elkaar. Het voelde warm en betrokken, deze zaterdag op school. Buiten hing de conciërge lampjes op en zetten wij potjes met kaarsen neer, waarmee wij de weg markeerden waarlangs papa Emiel en mama Hellen Milou in hun eigen auto voor de laatste keer naar school zouden brengen. Zij arriveerden op tijd, zodat zij, vóór de te verwachten drukte, nog even op adem konden komen in de – speciaal voor Milou ingerichtte – herdenkingsruimte. Vol verbazing aanschouwde Hellen de maar niet aflatende stroom mensen die zich naar de school bewoog: “Allemaal voor onze Milou”, hoorde ik haar verbaasd zacht en tegelijkertijd trots zeggen. Ze zou er heel wat voor over hebben gehad, als ze hier, onder deze omstandigheden, niet had hoeven zijn. Maar tevens voelde de aanwezigheid van al deze mensen als een warme deken die zich over de familie heen drapeerde.

Precies om 17.30 uur startte de cd Dancing Queen en werd Milou  op de schouders boven alles en iedereen de aula ingedragen. Zachtjes legden Marcel, Emiel, Jordi, Jordi, Roland en Ruud Milou op het podium. Op de deksel van het rieten mandje waarin Milou lag, symboliseerden 17 zonnebloemen haar te korte levensweg. Vol overgave zongen Luuk en Dirk: ‘Het mooiste meisje uit de klas’ en tijdens het afscheid begreep iedereen het: op elke foto die op het grote scherm werd geprojecteerd lachte ons een stralende Milou toe. Naast al die prachtige meiden op die foto’s werd mijn oog alleen naar Milou getrokken. Ik zou eraan gewend moeten zijn dat mensen sterven, maar ook ik vroeg mij dit uur vele malen af: waarom juist Milou. Waarom een zo prachtige, mooie, intelligente, lieve meid? ….. er was geen antwoord. Met diverse live-optredens brachten kinderen en volwassenen een ode aan Milou. Heel bijzonder dat kinderen vandaag  – ondanks hun grote verdriet-  heel hun gevoel in een lied konden leggen en dat lied voor maar liefst vijftienhonderd mensen konden zingen. Ik denk, dat ik tijdens een uitvaart zelden zo geboeid naar sprekers heb geluisterd. Iedereen vertelde vol overgave en passie over hun band met Milou. Hoe lief Milou was, hoe mooi, hoe grappig, hoe bijzonder, wij hadden nog dagen door kunnen gaan. Het leek wel of Milou iedereen vandaag met een toverstafje de kracht gaf om sterk te zijn ondanks het verdriet dat hen bijna verscheurde. Toch naderende het einde van het afscheid op school en na een ogenblik van stilte werd Milou onder een daverend applaus naar buiten gedragen. Dit emotionele applaus was helemaal voor haar, dit bijzondere afscheid had zij verdiend.

Hoe zeer ook deze vreselijke ziekte haar alles ontnam: Milou bleef tot het laatst positief en sterk. Zij was – zo bleek vanavond-  een voorbeeld voor velen. Milou heeft door gewoon Milou te zijn het leven van heel veel mensen voorgoed veranderd. Haar afscheid in haar school maakte diepe indruk op iedereen. Het gezin was de schoolleiding en allen die dit mogelijk gemaakt hebben, dan ook zeer dankbaar.

Dit afscheid kon alleen hier: op school, waar Milou zo gelukkig was!!

Kijk op onderstaande geïllustreerde versie, om te zien hoe deze column afgelopen 2 maart 2013 in het Noord Hollands Dagblad te lezen was:

zaterdag 2 maart

Column.

Vannacht was ik onrustig, Draaien, wakker liggen, ziekenhuis-beelden die voorbij kwamen. In het holst van de nacht lijkt alles toch al erger dan het daadwerkelijk is, maar onze situatie is al erger dan erger. 

Ik lag nog in bed toen de eerste berichtjes al binnen kwamen op mijn telefoon....indrukwekkend, mooi, heftig, bijzonder. De tekst had ik al gelezen, ik wist wat ik zou gaan lezen. Ik treuzelde om naar beneden te gaan. Emiel had de krant gepakt en was begonnen met lezen, het einde heeft hij niet gehaald. Onze Milou op de foto in het Noordhollands Dagblad. Onze Milou die zoveel indruk heeft gemaakt bij heel veel mensen. Ook bij Gijsje van Charon Uitvaartbegeleiding. Zij heeft een prachtige column geschreven over de herdenking in het Han Fortmanncollege. De tekst is raak, we beleven alles weer opnieuw. 

Gijsje, dank je wel!

mama Hellen.

woensdag 27 februari

Uitwaaien

Op advies van de maatschappelijk werker uit het AMC hebben we gebruik gemaakt van een aanbod van Stichting Gaandeweg. Deze stichting organiseert en bekostigt korte vakanties voor gezinnen met een kind dat kanker heeft of daaraan is overleden. @#!(K&^% daar willen wij helemaal niet bij horen, maar $#%$(K&^...helaas.

We hadden gekozen voor een week in Center Parcs Port Zélande. Dit park ligt vlakbij het strand. Ruimte, wind, het geruis van de zee, daar hebben wij nu behoefte aan. Laura, Chantal en ik waren de vaste bewoners. Ilanda, Emiel, Mariëlle met Damiën en Jordi wisselden ons gezelschap af. Alles is anders, alles blijft anders en daarom doen we alles anders. Het was gezellig en goed geweest. We weten dat we vakanties NOOIT meer met Milou kunnen vieren. Maar we zijn wel met elkaar en we houden van elkaar. En dat besef is mooi om te beseffen.

Op de eerste dag had ik het volgende WhatsApp-gesprek met Merel:

Hee Hellen! Ik was net bij jullie aan de deur om een dvd te geven. Ik heb allemaal foto's van Milou met anderen bij elkaar gezocht en daar een soort van filmpje van gemaakt. groetjes van Merel 😘

Ik heb hem nu in de brieven bus gegooid.

                            **

                            Oh wat lief... kan ik daar al wel naar kijken denk je?? We zijn 

                            een paar dagen weg dus komt dan nog. Xx

                            **

Okee! Ik heb gewoon overal veel foto's vandaan gehaald en dan t eerste deel foto's met familie, dan met Jordi, dan op terschelling, uitgaan etc. en daarachter draaien dan verschillende mooie liedjes

                           **

                           Jeetje, ik ben benieuwd..

                           **

Toen we weer thuis waren, ging ik er al snel voor zitten....

Oh lieve Merel, wat heb je dat prachtig gemaakt! Ik kan niet meer stoppen met huilen maar dat geeft niet...zo mooi...onze dancing queen...dank je wel 😘

                          **

                          Ik moet er zelf ook weer elke keer om huilen...Alsjeblieft, 

                          dikke knuffel 😘

                          **

Zie: http://www.youtube.com/watch?v=A8it4mpPzX8

mama Hellen.

woensdag 13 februari

Lotgenoten.

Wij zijn niet alleen met ons verdriet. Regelmatig ontvangen we kaartjes en briefjes met de meest lieve teksten. Vaak zit er een foto bij van een mooie herinnering met Milou. Verleden week werd er een prachtige bos bloemen bezorgd en tot onze verrassing gisteren weer! Lieve mensen, bedankt. Het doet ons goed om te weten dat er met ons wordt meegeleefd. Ook beseffen we dat Milou door veel mensen nog dagelijks gemist wordt. Milou is ook te leuk om te moeten missen.

Wij zijn niet alleen met ons verdriet, maar heel vaak voel ik me zo fucking eenzaam in mijn verdriet. De pijn in mijn hart doet zo zeer. Best gek, want waar ik die pijn voel zit juist een enorm groot gat. Mijn kind, mijn oudste dochter, mijn eerstgebore, Milou : dood!  En de prachtige teksten van "ze is pas dood, als je haar vergeten bent".....ja ja ja. Nou, vergeten doe ik haar nooit maar dat verandert niets aan de situatie.

Milou was tijdens haar ziek zijn altijd enorm begaan met haar lotgenoten. Ze had veel contact via de app met kinderen van de afdeling. Ze vertelde me eens dat als ze uit ging, ze altijd aan de kinderen van F8 moest denken. Ook volgde ze diverse blogs. Dat deed en doe ik ook. Ik volg een aantal blogs van kinderen die we kennen vanuit het AMC. Vaak schrijven de moeders. Ik lees dan hun wanhoop, hun vermoeidheid en de spanning. Het is ook loodzwaar, eigenlijk niet te doen maar je gaat door! Natuurlijk, zolang je kind nog kan en mag knokken ga je door! Heel graag zou ik ook nog willen kunnen knokken, hoe vreselijk zwaar het ook is. Wij hebben nu geen spanning meer, maar ook geen hoop. De enorme leegte heeft de ruimte opgevuld....

Als ik weer eens dreig gek te worden van de eenzaamheid, lees ik de blogs van moeders die ook hun kind definitief hebben los moeten laten. Lotgenoten... Toen Milou nog ziek was, lazen we dat niet. Dat was ver van ons bed en natuurlijk heel erg eng. Maar nu krijg ik vaak kracht van de teksten, alles is zo herkenbaar. Ik voel me dan even niet zo eenzaam. Met een paar moeders heb ik ook fijn contact. Op een blog stond dat het gouden randje nu zilver was geworden. En daar waren ze, ondanks het enorme gemis van hun zoon en broer, redelijk tevreden mee. De weg zal nog lang en hobbelig zijn, maar SAMEN gaan wij op naar zilver......

mama Hellen 

donderdag 7 februari

Lees meer